უსახელო

მე შეპყრობილი შენით მოგიხდი, როგორც სახადს... გადაგივიწყებ მერე სულ დაგივიწყებ... ნახავ.

დიდი ქალაქი

მე დიდ ქალაქში გზები მერევა და მარტოობის მაქვს მძაფრი განცდა. ახლა წვიმების ამინდებია და დიდ ქალაქში არა ღირს დაცდა....

ბედნიერება უნდა გაბედო ( სრულიად)

სანამ ცოცხალი ადამიანი გქვია და სამყარო შანსს გაძლევს ბედნიერება უნდა გაბედო...

წამოდი მზესთან

და თუნდაც არ იყოს გაბედვა ადვილი...

მეწვიმე

გრძნობისგან დაცლილს ამესახე მიმკრთალ ღიმილად...

ხანდახან

მგონია არც ვარ და ჩემს ამბავს ვიღაც იგონებს

ნანგრევები

მე დავიღალე და გული ჩემი მოჰგავს ნასახლარს

ასე მგონია...

და ერთმანეთის არსებობა გვეიმედება, არ გვეშინია ფანჯრებს მიღმა ავი ქარების...

სახლის ჩემი ნახევარი (სრულიად)

მარტივი ოცნება მქონდა, სახლი მინდოდა მიკარგულ მთებში, სადმე ხალხისგან დაცლილ სოფელში, კომუნიკაციებისგან მოწყვეტილ მყუდრო ადგილზე. და ერთ დღესაც შანსი მომეცა ეს ოცნება ამეხდინა.

მზე მინდა

ქარი ფლეთს აფრებად გაფენილ ოცნებებს. გაფრენილ წამებსაც სცოდნიათ წუხილი.