ამანთე

ამანთე! არ მომცე ჩაქრობის უფლება. ამანთე! რომ ერთად გავუძლოთ ცხოვრებას. იყავი იმედი და ჩემი სინათლე, ჩემი რეალობა და ჩემი ოცნება!

სტოკჰოლმის სინდრომი, არ უნდა გამეშვი (სრულად)

_არ უნდა გამეშვი!_ ვურტყამდი მუჭებს საავადმყოფოს კედლებს და ხმამაღლა ვეძახდი, მაგრამ იმედგადაწურულ ძახილზე ხმას არავინ მცემდა. არც ჩემი ღმერთი და არც ჩემი ადამიანი!

წამოდი

წამოდი გავუყვეთ ბილიკებს მთებისკენ... ზეცისკენ, იქ სადაც ნისლები წვებიან...

* * *

ბინდდება. ღამე ახლოა სულთან. ვდარაჯობ სიზმარს, სარკმელთან ვუცდი. ქარს მოაქვს ჩუმი, შენი ჩურჩული და გათელილი ბალახის სუნი.

* * *

შენს მსგავს სევდას დავატარებ გულით, მე რომ ვფიქრობ შენზე, ესეც იცი... ვაბნევ ცაზე პარალელურ სიზმრებს, როგორც ყელზე შეწყვეტილი მძივი.

დახუჭობანა

გეძებ და ძებნისას საკუთარ თავს ვკარგავ. შენ გნატრობ, ნეტარო სიმშვიდის სავანევ. მსმენია არსებობ, ოდესმე გიხილავ. თუ დროში არ ავცდით ერთმანეთს აქამდე

ჩემო დემონო

ქარისგან შობილს მდიე ველად, მომიხელე, ვერ... წლები გადიან, ქარიშხლი როგორ გემონო?

ცხოვრება უცნაურია (სრულად)

_ წამოეთრიე, გაცეცხლო!_ ვეუბნები და სამზარეულოსკენ მივფრატუნობ. 36 წლის კაცს იმის ნაცვლად ცოლ_ შვილი მაღვიძებდეს, კატა მაღვიძებს, რომელშიც აშკარად ავი სულია ჩასახლებული...

მონადირე

მხოლოდ წამით ჩამოვჯდებიო გაიფიქრა. ზურგჩანთას მიეყრდნო, მუხლები მოკეცა და მკერდზე მიიჭირა, ხელები იღლიებში ამოიდო გასათბობად. ცდილობდა მთელი სხეული ერთ მუჭში მოექცია და როგორმე გაეთბო...

მე _ ქალი

დაბადებიდან, ანდა უფრო დაბადებამდე, მე დამყვა ბედი, უცნაური, გასაოცარი.