სიზმარ-ო!

რადგან მე ძალიან ჯიუტი,ეგოისტი,მესაკუთრე ადამიანი ვარ,ამიტომ ვერ გაიგებ რას ვგრძნობ ჩემი გრძნობები,ტკივილი,სიხარულიც კი! მხოლოდ ჩემია! არავის მივცემ,არავის დავანახებ! შენ რომ ჩემი იყო...არ მოგცემდი იმის უფლებას რომ სხვასთან

ყველა დედა დედაა?

უბრალოდ ერთი ადამიანის მწუხარება დედა-შვილობის თემაზე,რამდენად ჯანსაღია დედასთან ურთიერთობა და სწორი მიმართულებით ვზრდით თუ არა ჩვენს შვილებს?რატო არ ესმის დედას ჩემი? რატომ ვუყვები დაქალს და არა დედას?

შემოდგომის დღეები

ნაწარმოებია გოგონაზე რომელსაც დიდი სიყვარული ეწვევა მაგრამ ამავდროულად ეშმაკის ნადირობის ქვეშაა და ბიჭი ვალდებულია დაიცვას იგი. ჯერ 1 თავს დავდებ თუ დაგაინტერესებთ შემდეგ თავებსაც შემოგთავაზებთ.

ზღაპარში...

წლები გადის... ადამიანი იღლება. ყველა იღლება. მეც დავიღალე. დროს უნდა აყვე თორემ გული გეტკინება... მე არ ავყევი მას... ვერ შევძელი დამევიწყებინა, ამიტომაც ყოველი დღე ტკივილია ჩემთვის...მტკივა... გული ყველას აქვს ... მეც... დრო

სიყვარული

მისი სხეული,სახე და საერთოდ ყველაფერი ჩემთვის სამყაროა რომლიდანაც ვცოცხლობ და რომლითაც მიხარია..ძალიან მენატრება...ვეღარ ვითმენ...მინდა მისი სახე დავინახო პირდაპირრ...აღარ მინდა სიზმრებში დანახული სახე რომელიც მანუგეშებს...

სისუსტეებიდან- გასხივოსნებამდე !

არ შეიძლება ,რომ მხოლოდ გულით ან ტვინით იმოქმედო შეძლებისდაგვარად ორივეს შერწყმა უნდა მოახდინო. სხვასთან ბრძოლა მარტივია იცი მისი სუსტი მხარე და შეგიძლია დარტყმაც მიაყენო , მაგრამ საკუთარ თავს დარტყმასაც ვერ მიაყენებ

გზების კვეთა

გული გვტკივა , გვეწვის , გვახსენდება ის მოგონებები, სიმღერები, ვარსკვლავიანი ღამეები, ზღვა და სიგარეტის გაბოლება მათთან, ვინც ჩვენში ცხოვრობს და მხოლოდ ჩვენია , შესაძლოა თვეები, წლები ისე გავიდეს ვერც კი შეხვდეთ, მაგრამ,

რომ არა მოგონება ?

ზოგადად ხდება ისე, რომ უმეტეს შემთხვევაში საერთოდაც არ ვუკვრიდებით რას ჩავდივართ და საერთდაც არ ვფიქრობთ რა მოყვება ჩვენს მიერ გადადგმულ ნებისმიერ ნაბიჯს . რაციონულად შესაძლოა შესაბამისი საკითხი უგულებელვყოთ,მაგრამ

"თავისუფალი ვარდნა"

მხოლოდ ამ სეზონზეა შესაძლებელი უყურო ბუნების ფერისცვალებას,რა დროსაც ხდება გარდატეხა,ცვლილება,რომელიც საბოლოოდ უცვლელი რჩება და კვლავ საწყისს ვუბრუნდებით....ჩემ წინ უკიდეგანო სივრცეა, თვალუწვდენელი მთები, მე ჩემი

განქარებული "ჩვენ"

„დავბრუნდი და მიმიღე შეცვლილი“ - მთხოვ, როგორც უძღები შვილი მამას. ჩემი პასუხი კი მხოლოდ ერთია -„ ა რ ა“. „ჩათვალე, ცხოვრებამ დამიწერა დიდი არა და სიმშვიდე საბოლოოდ დამაკარგინა“