ეძებე და იპოვნე შენც

ცხოვრება შენსავე ხელშია, ისეთი ცხოვრება გელოდება, როგორსაც ირჩევ, თავად ხარ ყველაფრის მბრძანებელი. გზაზე ყვავილები თუ არ გხვდება, თავად დარგე იგი. და თუ მაინც სამყარო შენი სცენარით არ ვითარდება, არ იდარდო, ყველა ახალი მწუხარება იმისთვის მოდის, რომ

წერილი შენ!

ვერ გიტან! მეზიზღები! რომ ჩემ ტვინში ზიხარ მუდამ...იქ დაიდე ბუდე და ჯიუტად არც კი ცდილობ, რომ წახვიდე...მე კი უფრო და უფრო მტკივა... აქქ სადღაც მარცხნივ მკერდთან!!! მეზიზღები,რომ ასეთი ხარ ჩემო ლეონარდ! მეზიზღები!!!

არასდროს გეტყვი რომ მიყვარხარ

შუაღამეა. კედლის საათმა სამჯერ დარეკა ზარი. ფანჯარასთან ვდგავარ ფინჯანი ყავით ხელში და შენს ნაბიჯებს ველოდები.დარწმუნებული ვარ, რომ მოხვალ მაგრამ არ ვიცი როდის. იქნებ სულაც ახლა.

აკალეა

მე ღმერთი არ ვარ, მკითხველო, შემოქმედი ვარ.ახალ სიცოცხლეს ვქმნი ახალ ედემს ვაშენებ წმინდა და უმანკო სიყვარულისთვის.დიდი დრო დამჭირდა ამ სრულყოფილების შესაქმნელად, მაგრამ თითქმის დავასრულე..სამი უნიკალური მცენარე,

უჭრელესად უფერო!

კალამი შავი, ფურცელი თეთრი, მელანი ლურჯი, თითები... თითები მკრთალი! -და მაინც რომელი ფერი? -უფერო!

სანამ შევხვდებით

წარმოსახვასა და რეალობას შორის გავიჭედე... დიდიხანია, რაც აღარ ვოცნებობ. ფიქრები წარსულის ლანდებივით გარს შემომხვევიან და ყოველ ნაბიჯზე ცოდვებს მახსენებენ. მოგონებები ყელში ხელებს მიჭერენ და უფსკრულისაკენ უმოწყალოდ მიმათრევენ.

ორი საფლავი, სამი სხეულით

მზის პირველმა სხივებმა ღრუბლებიდან ამოიხედეს და მონატრებულ მაქსიმეს სითბოთი მიუალერსეს. ერთ დროულად უყვარდა და სძულდა ეს ადგილი. ყოველთვის როცა აქ მოდიოდ სამყაროს ეთიშებოდა და წარსულს იხსენებდა, წარსულს, რომელიც ტკივილნარევ ღიმილს უხატავდა სახეზე.

ეშმაკი და ანგელოზი

“ჩვენი ამბავი ჯერ კიდევ მაშინ დაიწყო, როდესაც ცა დედამიწასთან ჭიდილში ჩაება, ანდაც მანამ სანამ ეს ყველაფერი საერთოდ იარსებებდა. ჩვენი ერთიანობა დასაბამიდან შეუძლებელი იყო და ახლაც ასეა, მაგრამ უკვე ყველაფერმა დაკარგა აზრი ანგელოზისთვის, ეშმაკის

გინა მოგიყვე როგორ ვარ?

„გინდა მოგიყვე როგორ ვარ? არც ისე კარგად . ნერვები ისევ მღალატობს და საუბრისას ისევ ვიმტვრევ თითებს ვერნათქვამი სიტყვების ადგილას ... ისევ ის მიყვარს, არ გამიარა... უკეთ არ ვარ . მზეს რომ გულს ვუშვერ და ვიცინი , თამაშია და მეტი ვერაფერი, დღეს სულ

სად მიფრინავენ წეროები?!

ბავშვობა ჩვენი ცხოვრების დასაწყისია. დაბადებიდან გაზრდამდე, იქამდე სანამ ჩვენზე არიტყვიან გაიზარდაო. ზოგი ვიზრდებით, მაგრამ ხასიათი ისევ ბავშვური გვირჩება, ეს ცუდია თუ კაი? ვფიქრობ ნეიტრალურად. არც ბევრი ბავშვურობაა კარგი ჩვენს ასაკში და არც ბევრი