6 : 24

ალბათ მალე მეც მიმასვენებ ცივ სამარესთან, ვინ იცის, იქნებ მასთან ,ვინც 7ის 24 წუთზე მოკვდა. იქნებ პატარა ბავშვია, რომელიც ცხოვრებამ გაწირა, ან დედა, რომელიც ასევე ცხოვრებამ გაწირა. ან ხანშიშესული კაცი ან ქალი, რომელიც ასევე ცხოვრებამ გაწირა.

მარტოსული სახლები

იფიქრებ რომ სიყვარული და სითბო არასდროს უგრძვნია, მაგრამ არ გაგიჩნდება სურვილი ნახვის თუ როგორი იყო ის წარსულში. არა მარტო შენ, არა მარტო მე, არა მარტო მათ, არავის გაგვიჩნდება და თქვენ წარმოიდგინეთ, რომ არა მარტო მარტოსულ ადგილებზე, ადამიანებზეც.

უბრალოდ მე

მეუბნებოდი, საკუთარი თავის გარდა არავინ გიყვარსო და მგონი, ასეა... შენი ხვედრი გრძნობები საკუთარ თავს ვუწილადე და დღეს, აი, სწორედ დღეს დედამიწაზე ვეღარ ვატევ ამ უშველებელ გრძნობას.

მე და ის(თავი 3)

და აი ჩამოვედი თბილისში, იმ ქალაქში, რომელშიც დაბადებიდან ვცხოვრობ ანუ უკვე 16 წელია. ძალიან გამიკვირდა ის, რომ უკვე აგვისტოს დასაწყისში ვერანაირი სიცხე ვიგრძენი ამ დახუთულ ქალაქში. სახლში მისვლისთანავე ჩემი საყვარელი და უზომოდ მშრომელი ბებია,

მოძალადე და გული

დიახ, მსიამოვნებს, რადგან ვერ წარმომიდგენია ცხოვრება იმ თვალების გარეშე, რომელიც სასუწარკვეთილი ხმით განუწყვეტლივ მიმიორებს -"გთხოვ, არ გინდა, გთხოვ, ადამიანი არ ხარ? შემიბრალე" .ამ დროს, წამით მუცელთან იმდენად სასიამოვნო ლავა მიტევს, რომ მთელი

მე და ის(თავი 2)

ერთი კვირა გავიდა იმის შემდეგ რაც ეს ყველაფერი მოხდა. ამ ერთ კვირაში მოვასწარი თურქული ქალაქების, მათი ღირსშესანიშნაობების დათვალიერება(კუშადასი, ეფესო, ალაჩათი, პამუკალე), ეგეოსის ზღვის და მისი ქვიშიანი თუ ქვიანი სანაპიროს ათვისება სადაც ყოველ

მე და ის(თავი 1)

და კიდევ ერთხელ გიბრუნდებათ თქვენი ძალით მწერალი. მწერალი რომელიც მუდმივად თავის ბედნიერებასა და უბედურებაზე და თავის გრძნობებზე თუ შეგრძნებებზე წერს. მწერალი რომელსაც არ ადარდებს ვინ რას იტყვის მასზე და რომელიც მხოლოდ მაშინ წერს როცა ყველანაირი

წინანდელზე მეტად!

ყველასა და ყველაფერზე მეტად მიყვარდა. ვერც კი წარმომედგინა ამხელა სიყვარული თუ შესაძლებელი იყო. ყოველ შემთხვევაში არ მეგონა თუ ჩემს თავში ვიპოვიდი ამხელა გრძნობას. მხოლოდ მე ვიცოდი როგორი იყო. როდის სტკიოდა, როდის უხაროდა

ჩემი ხედვები

ჩვენი ყველა საქციელი, ნაბიჯი, გადაწყვეტილება თუ უბრალოდ მოძრაობა, განსაზღვრავს ჩვენს ცხოვრებას და იმ გზას, რასაც ამ ცხოვრების გასავლელად ვირჩევთ. ერთი განსხვავებაა ადამიანსა და ადამიანს შორის: მათ ადამიანურობა განასხვავებთ. რამდენჯერ ვცადე, ღიად და

დამსხვრეული "ჩვენ"

გითხარი, როგორც დამსხვრეული ჭიქა, დამსხვრეული „ჩვენ“ ვერ აღდგება - მეთქი.. შენ კი უბრალოდ არ გესმოდა, ან არ გინდოდა რეალობისთვის თვალის გასწორება. დამცინოდი, როცა გეუბნებოდი, ერთსა და იმავე მდინარეში მერამდენჯერ უნდა ვიცუროთ - მეთქი...