ინსომნია

დღეები გადის, არ აქვს აზრი, არც მნიშვნელობა ერთნაირი თუ სულ სხვადასხვა, მაგრამ ღამე რომელსაც ათევ, არ იცრიცება, არ იცვლება, არ იფანტება, ის არსად მიდის, ის გელოდება რადგან იცის, რომ მის სიბნელეს მთელი არსებით ერწყმი.

სხვა ბედნიერება

შენი ნაჩუქარი სუნამოს ფლაკონივით დაიშრიტა ჩვენი საერთო ბედნიერება... მაგრამ ცხოვრება გრძელდება და ბედნიერებაც აგრძელებს გზას, ოღონდ ამჯერად ცალკე, უფრო ლაღად და მეტი სიცოცხლით...

აღსასრული თუ გაგრძელება(თავი 1)

და კიდევ ერთხელ გიბრუნდებათ თქვენი ძალით მწერალი. მწერალი, რომელიც მუდმივად თავის ბედნიერებასა და უბედურებაზე და თავის გრძნობებზე თუ შეგრძნებებზე წერს. მწერალი რომელსაც არ ადარდებს ვინ რას იტყვის მასზე და რომელიც მხოლოდ მაშინ წერს როცა ყველანაირი

პულსი

თუმცა ერთი პრობლემა ის იყო რომ გოგონა შოკისგან ვერც საუბრობდა და მხოლოდ კბილის კბილზე დაჭერით რეაგირებდა, კათჰა-ჩუნის პირში სპეციალური მოწყობილობა ჩაუდეს, როდესაც მას კბილს დააჭერდა ის სიგნალს გამოსცემდა და ასე შესძლება დეტექტივი

33-ე გზატკეცილი

რა გამოარჩევს ორ ადამიანს ერთმანეთისგან?ვიზუალი?სოციალური სტატუსი?აზრთა სხვადასხვაობა თუ შეხედულებები?დამოკიდებულება ერთმანეთის მიმართ თუ ათასი სხვა რამ? მიუხედავად ამდენი განსხვავბისა,მაინც ვხვდებით ერთმანეთს,მაგრამ ორივე სხვა მიზნებისკენ

რაჭა, ჩემი სიყვარული

წარმოიდგინეთ მარიამობის დილა. სისხამ, შვიდ საათზე დატოვებული თბილი საწოლი, აუცილებლად ატკიებული თავი და უცნაური სიმშრალე პირში. ბოლო ორს ხაზს გავუსვამ, იმიტომ რომ ზაფხულის რაჭაში ერი და ბერი ყოველ დილას ნაბახუსევით იწყებს.

რავი.

ალბათ ყველას მონატრებია ვიღაც.. ალბათ კი არა ყველას მონატრებია ვიღაც. იმ პატარა გამოუცდელ ბავშვსაც ჯერ არაფერი რომ არ უნახავს ცხოვრებაში, უგრძვნია და მონატრებია დედა, უტირია მაგრამ ვერავინ ამშვიდებდა სანამ ისევ დედამ არ ჩაიკრა გულში.

ეს მე ვარ

მე მეუბნებიან რომ რთული ადამიანი ვარ.- ნუ მაცინებ, შენ ვინ გაგიძლებს?მე ხომ საშინელი ხასიათები მაქვს. მე ვარ უზომოდ კაპრიზნი, ზედმეტად ემოციური. "ხასიათების გოგო" ასე მეძახიან მასწავლებლებიც. მე მეუბნებიან რომ შევიცვალო.

"მე არაფერი მიჭირს "

ალბათ თითებზე დასათვლელია ისეთი ადამიანები რომლებიც გულწრფელად წარმოსთქვავენ ამ ფრაზას. სინამდვილეში ნაკლებად მჯერა, რომ ასეთი ადამიანები მართლა არსებობენ. ისინი სხედან ბედნიერები, მშობლებთან, დაძმასთან ერთად,

აღარ დავბრუნდები

"ყოველთვის, როცა თვალებში გიყურებ საკუთარ თავს ვხედავ. ვფიქრობ და მგონია, რომ მე და შენ შორის მანძილი 9,8-აა. ყოველთვის, როცა გეხები შენს გულისცემას ვგრძნობ და ჟრუანტელი მივლის".