დრო მიდის

აწი ვეღარავის ვეტყვი, რომ აღარ მინდა იმ ადამიანად ყოფნა, რომლადაც ვიქეცი, აწი ვერავის გადავუშლი გულს ბოლომდე, ვერ ვუწილადებ სევდასა თუ სიხარულს, ბედნიერებას თუ უბედურებას.

სევდიანია არ წაიკითხო

სულ მასზე მეფიქრება და იმ დროზე,როდესაც ერთად ვთამაშობდით სახლში.ჩვენ ბავშვობაში არაფერი არ გვქონდა,ყოველთვის ყველაფერი გვაკლდა,მაგრამ ერთმანეთი გვყავდა.

კადრები მოგონებებიდან

წითელი ღვინო და ის ფიქრი, რომ ცუდად ხარ, შენს ემოციებს უარესად აგდებს სიღრმიდან მაღლა და გიჭირს გამოფხიზლება, იმდენად, რომ სუნთქვა გეკვრის, წამიერად გადახვალ იმ სამყაროში, რომელ სამყაროსაც ძალიან დიდი ხანი აიგნორებდი

შევიცვალე....

-მენატრებოდითქო, რომ გითხრა დაიჯერებ?-რატომაც არა..-შეცვლილი ხარ!-მართლა? როგორ?- წლების წინ მხოლოდ თვალები იყავი, ახლა კი ყველაფერი ხარ თვალების გარდა...-ახლა თვალებს მუქი სათვალის უკან ვმალავ-წლების წინ მხოლოდ სიყვარული

არსებობს კი სიყვარული.....?

– აი, კაცს რომ ჰგონია, სიყვარული მართლა რომ არსებობს.– თქვენ გინდათ თქვათ რომ. . .– დიახ, დიახ, ადრეც მეგონა, რომ არსებობდა, მაგრამ თურმე ეს ყველაფერი ბავშვობის ილუზიები იყო.– მერე როგორ მიხვდით, რომ არ არსებობს?

ემოციები და ღამე

წამები და მელოდიური გამები, ერთმანეთის თანხვედრაში ხვდებიან და მელანქონიურ სიმშვიდსს მიქმნიან,სწორედ ამ დროს გავდივარ გარეთ, მივდივარ და ვათვალეირებ ცარიელ ქუჩებს, იმ ქუჩებს ოდესღაც რომ სიმაყით ატარებდა თავის სახელს, ახლა კი მხოლოდ სახელიღა

უმისამართო წერილები

54-ე ღამეა სარკმლიდან ერთად ვუმზერთ ღამის ქალაქს. მე შენს წინ ზურგით ვდგავარ. მუცელზე შენი თბილი ხელები შემომხვევია. ჩუმი, რიტმული სუნთქვა ჩემი სიმშვიდის პირდაპირპროპორციულია. მთვარის შუქი სახეზე გვეფინება და ყველა ემოცია სააშკარაოზე გამოაქვს.

თეთრი ღამე

იცით რა საყვარელია როცა იცინის? ალბათ რომ დაინახოთ თქვენც შეგიყვარდებათ...

შიში

... ყველაფრის ბოლოს არაფერია, რომელსაც იდეალურობას ვეძახით და გვეზიზღება ჩვენი თავი, გვეზიზღება ის ვინც შიგნიდან ვართ , იმად რადაც ვიქეცით….

ყინვა

სადღაც მტკივა, სადღაც, სული მეყინება, სუნთქვა მიჭირს, ბოლო ამოსუნთქვამდე მინდა ყველაფერი მოვასწრო, გლოვაში დაკარგული წლები მახსენდება და მინდა ვინანო, მაგრამ რატომღაც ვერ ვგრძნობ სინანულს.