რავი.

ალბათ ყველას მონატრებია ვიღაც.. ალბათ კი არა ყველას მონატრებია ვიღაც. იმ პატარა გამოუცდელ ბავშვსაც ჯერ არაფერი რომ არ უნახავს ცხოვრებაში, უგრძვნია და მონატრებია დედა, უტირია მაგრამ ვერავინ ამშვიდებდა სანამ ისევ დედამ არ ჩაიკრა გულში.

ეს მე ვარ

მე მეუბნებიან რომ რთული ადამიანი ვარ.- ნუ მაცინებ, შენ ვინ გაგიძლებს?მე ხომ საშინელი ხასიათები მაქვს. მე ვარ უზომოდ კაპრიზნი, ზედმეტად ემოციური. "ხასიათების გოგო" ასე მეძახიან მასწავლებლებიც. მე მეუბნებიან რომ შევიცვალო.

"მე არაფერი მიჭირს "

ალბათ თითებზე დასათვლელია ისეთი ადამიანები რომლებიც გულწრფელად წარმოსთქვავენ ამ ფრაზას. სინამდვილეში ნაკლებად მჯერა, რომ ასეთი ადამიანები მართლა არსებობენ. ისინი სხედან ბედნიერები, მშობლებთან, დაძმასთან ერთად,

აღარ დავბრუნდები

"ყოველთვის, როცა თვალებში გიყურებ საკუთარ თავს ვხედავ. ვფიქრობ და მგონია, რომ მე და შენ შორის მანძილი 9,8-აა. ყოველთვის, როცა გეხები შენს გულისცემას ვგრძნობ და ჟრუანტელი მივლის".

წერილი შენ...შენისგან!..

ახლა ღამეა,უკუნითი,უძირო და სევდიანი...ოთახში,სადაც მხოლოდ ერთი ფანჯარაა,მარტოობას გაუდგამს ფესვები,თანაც ისე ღრმად,რომ მისი ამოძირკვა უკვე შეუძლებელია...ისე მტკიცედ,რომ მთლიანად შეუსისხლხორცებიათ ერთმანეთი ოთახს და მარტოობას

მარტოობის სურნელი

და მაინც რა სუნი აქვს ამისთანა რომ ჩემი სხეული მისკენ მიილტვის, თითქოს ყველა არომატულ სუნზე მეტად მიზიდავს და თანდათან თავბრუს მახვევს, მხვევს მარტოობა თავის მარწუხებს და ცდილობს რომ აღარ გამიშვას, რაც ყველაზე საოცრება არც

Lost Girl

მხოლოდ შენ, რომ შენს გარეშე სიტყვა კარგად მხოლოდ უაზრო ბგერებია..შენს გარეშე ყველაფერი უაზრობაა შენ იცოდ ი მაგრამ მაინც წახვედი ცარიელ სამყაროში კიდევ უფრო დაცარიელებული დამტოვე სახლში შემოსვლისას შენი სურნელი აღარ ტრიალებს ეველინ..

ლიანდაგები

სულ სხვა დასასრული. მე ის მიყვარს..მაგრამ არასდროს გავყვები მას თვალ ახვეული მთის მწვერვალზე. რადგან ყველა ადამიანში ცხოვრობს დემონი,რომელიც ერთ დღეს ცოცხლდება სულში და გონებას გირევს..როგორც მე. ლიანდაგები..ეს იყო ჩემი დასასრული და დასაწყისიც.

დრო მიდის

აწი ვეღარავის ვეტყვი, რომ აღარ მინდა იმ ადამიანად ყოფნა, რომლადაც ვიქეცი, აწი ვერავის გადავუშლი გულს ბოლომდე, ვერ ვუწილადებ სევდასა თუ სიხარულს, ბედნიერებას თუ უბედურებას.

სევდიანია არ წაიკითხო

სულ მასზე მეფიქრება და იმ დროზე,როდესაც ერთად ვთამაშობდით სახლში.ჩვენ ბავშვობაში არაფერი არ გვქონდა,ყოველთვის ყველაფერი გვაკლდა,მაგრამ ერთმანეთი გვყავდა.