ფერადი სათამაშოები

ბავშვობის მოგონება რომელიც სევდიან რეალობად იქცა, როცა ვიზრდებით ჩვენი ფერადი სათამაშოები ქრებიან ჩვენს ცხოვრებაში. ნივთები წმინდა ღირებულებას იძენს, როცა ბავშვი ხარ. ისტორია არის ადამიანზე რომელმიც საკუთარი ბავშვობის მოგონებებით თამაშობს.

მიიღე ჩემი გული

საბავშვო ბაღი არასდროს მიყვარდა. თუმცა ჩემი ცხოვრების ყველაზე ადრეულ და ცხად მოგონებად სწორედ მაშინდელი ყოფა მახსოვს. სიმართლე რომ ვთქვა, არც კი ვიცი მოგონებები ნამდვილად მე მეკუთვნის თუ არა. თითქოს მაშინ დრო არ არსებობდა, თითქოს ეს მე არ ვიყავი

დაწექი სახურავზე

დაწექი სახურავზე პირაღმა და იფიქრე კოსმოსზე. მიიღე კოსმოსი. მიიღე უსაზღვრო თავისუფლება, ენტროპია, ევოლუციური მეტამორფოზები, კოშმარები, ომები, ძილი, სიზმრები.

მზეებო, არასოდეს ჩაქრეთ

მოსაღამებულს, როცა მნათობი ზანტი ზოზინით მიიწევს დასავლეთისკენ, ქუჩებს სიცარიელის სუნი ერევათ. ამ ქუჩებს სიმშვიდის არომატიც დაჰკრავთ, მზისა და მწვანე ფოთლების გამომშვიდობებით გაჯერებული.

არაფერი

ღმერთო, გთხოვ აიძულო ჩემს თავს ამიხსნას რატომ მოვწიე პირველი სიგარეტი თხუთმეტი წლის ასაკში, რატომ ვიპარავდი მამაჩემის ლუდს, რატომ ვუსმენდი ლანა დელ რეის ისე, როგორც არ უსმენდნენ სხვა გოგონები მამის პრობლემებით და რატომ ვკითხულობდი დოსტოევსკის ასე

ღმერთი, რომელიც არ იყო არსად(სრულად)

ხუთი ღამეა თვალი არ მოუხუჭავს. ხუთი ღამეა ავადმყოფ შვილს სდარაჯობს სასთუმალთან. სიცხე ვერაფრით ჩაუქრო, წამლებიც გაუთავდა, ფულიც . იშვიათი დაავადების გამო დემეტრე განსაკუთრებულ ყურადღებას საჭიროებს, ამიტომ, სასერტიფიკაციო გამოცდისთვის მომზადებაც კი

პატარავ

მიყვარხარ... იმიტომ, რომ არ შემიძლია ამ სიყვარულის გარეშე … შენ ხარ ადამიანი რომელმაც ბევრი რამ გადაიტანა ცხოვრებაში და მაინც მყარად დგას ფეხზე , არ გაბოროტდა სამყაროზე და მაინც შეძლო შეყვარება ..

ზღვარს გადასული

შიშების მორევში ვიძირები მე ახლა. ნუთუ ზღვრულია ის სინამდვილე, რომელშიც ჩვენ გვიწევს არსებობა?! ამასთან დაკავშირებით ასეთი ალეგორიული გადახვევა მახსენდება: “ზღვარს გადასული”: ერთხელ ერთ ბრძენ კაცს ჰკითხეს: რისია ის რეალობა, რომელშიც ჩვენ ვცოცხლობთ

ბრაზიანი გოგო

დილით გაჩერებაზე მეტეოროლოგიური პირობების შესაბამისად შეფუთნული და პანდემიის წყალობით ახალი აქსესუარით, პირბადით, სრულაიდ იდენტობა დაკარგული ავტობუსში ასვლას ვაპირებდი, როცა ჩემი სახელი მომესმა გვერდიდან: -ლილე, ბარზიანო გოგო!

დაუსრულებელი

ნატიფია ის სულთა ფრენა, რომლითაც მე შენამდე ვაღწევ. და, თუ ცხოვრება ის სანუკვარი არსებობაა, რომელშიც ჩვენი სულის უკვდავობის დიადი კანონი იმალება, მაინტერესებს რატომ ხდება ისე, რომ სულის გაურკვეველი არსი ჯერაც შესასწავლია?