ახალი სიმღერა (სრულად)

პატარა ბავშვის გულუბრყვილო სიხარული ატყვევებს ჩემს სხეულს და პარალიზებულს მხდის. მხოლოდ გაბრწყინებულ გუგებში მოხტუნავე ეშმაკუნებით მემჩნევა, რომ ერთი სული მაქვს სალოს დღევანდელი აღმოჩენა გავიზიარო.

ყველა ფერი ჩაქრა (სრულად)

- ბავშვი აღარ ხარ, დათო. კაცს დაემსგავსე, ნორმალურ ადამიანს, თორემ ხომ ხედავ ასეთი არავის უნდიხარ.

დავიწყება (სრულად)

- უი, დედა! - გაკვირვებისგან მარტო ხმით კი არა, მთელი სხეულით იცხადებს ქალი ბიჭის ნათქვამს და ხელს მტკივნეულად ურტყამს; - ბოდიში, ილო-ბიჭო. გპირდები, ჩალურჯებულს არ გაგიშვებ.

Hunter - მონადირე

- რატომ... რატომ გძულდა წმინდა სიძულვილით? - გამწარებულს ჩაეღიმა და ნაფაზი დაარტყა. - იმიტომ რომ ჭეშმარიტად ნეხ"ი გამოდგა სიყრუე. - გაიღიმა, (ღიმილი, უცნაური ღიმილი, ხან სევდის, ხან ... ღიმილი ყველა მომენტს ერგება, თუ გინდა რომ თავი დამალო, გაიღიმე)

მე და ის

- არა, აღარ შემიძლია! - მიდი ლიზი, შენ შეძლებ! - შემიბრალე გთხოვ! ჯერ ხომ 11 წლისაც არ ვარ, არ შემიძლია, მტკივა! - სახლში რომ დაბრუნდები მათემატიკაც დასაწერი გაქვს! - ამ ხელებით როგორ დავწერ?! - დაწერ, ძმასაც ამეცადინებ და მამასაც გაუმასპინძლდები!

სულ ქვა (სრულად)

ძალიან ჩუმად, ძლივს გასაგებად ვკრუსუნებ მის სახესთან, რომ ამის მოსმენა მინდა. ისე გამომდის, თითქოს ხმის გაღება არ მინდა, რადგან მეშიანია, ქეთისთან ჩახუტებისგან მიღებული სიამოვნება არ გადმომვარდეს სიტყვებს შორის.

მოხუცის სევდა

უსასრულო სევდა იკითხებოდა მის სახეზე, ვინ იცის ახლა რაზე ფიქრობდა მისი გონება, იჯდა და ხელში ფსკვნილს ათამაშებდა, მისი სიცოცხლის ხიდან ჩამოცვენილი წლებივით ჰყრიდა ფსკვნილის მარცვლებს.

ქაოსის კატები (თავი 3-4)

ქაოსის კატები არის მოკლე ცხოვრებისეული ჩანახატები. განვლილი გზა ეგოდან სულიერებამდე,მატრიციდან გამოღვიძებამდე, ეგოიზმიდან ალტრუიზამდე. ყოველი თავი, მისი აგებულობით და ფორმით განსხვავდება, რადგან დაწერილია დროის ინტერვალებით. რეალურად კი ყოველი თავი

შვილის შეძენა პარარელურ სამყაროში

ექთანი აღებს სამშობიარო ბლოკის კარებს. -გილოცავთ, ცოცხალი დაიბადა! -ცოცხალი დაიბადაო, ურაა... -გილოცავთ! -გილოცავთ! რა ბედნიერება მშობლები გახდით! -მეც გილოცავთ, უბედნიერესი ვარ! 1 წუთის შემდეგ.

ღელვა

ყოველდღიური საუბრები ძალიან მნიშვნელოვანია და ამას უმეტესობა ალბათ ვაკეთებთ, მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის ხოლმე, რაც უთქმელი რჩება. მძიმეა ეს მდუმარე ლაპარკი და ლოდინი,როდის გაიგონებენ შენს ჩურჩულს.