პატარავ

მიყვარხარ... იმიტომ, რომ არ შემიძლია ამ სიყვარულის გარეშე … შენ ხარ ადამიანი რომელმაც ბევრი რამ გადაიტანა ცხოვრებაში და მაინც მყარად დგას ფეხზე , არ გაბოროტდა სამყაროზე და მაინც შეძლო შეყვარება ..

ზღვარს გადასული

შიშების მორევში ვიძირები მე ახლა. ნუთუ ზღვრულია ის სინამდვილე, რომელშიც ჩვენ გვიწევს არსებობა?! ამასთან დაკავშირებით ასეთი ალეგორიული გადახვევა მახსენდება: “ზღვარს გადასული”: ერთხელ ერთ ბრძენ კაცს ჰკითხეს: რისია ის რეალობა, რომელშიც ჩვენ ვცოცხლობთ

ბრაზიანი გოგო

დილით გაჩერებაზე მეტეოროლოგიური პირობების შესაბამისად შეფუთნული და პანდემიის წყალობით ახალი აქსესუარით, პირბადით, სრულაიდ იდენტობა დაკარგული ავტობუსში ასვლას ვაპირებდი, როცა ჩემი სახელი მომესმა გვერდიდან: -ლილე, ბარზიანო გოგო!

დაუსრულებელი

ნატიფია ის სულთა ფრენა, რომლითაც მე შენამდე ვაღწევ. და, თუ ცხოვრება ის სანუკვარი არსებობაა, რომელშიც ჩვენი სულის უკვდავობის დიადი კანონი იმალება, მაინტერესებს რატომ ხდება ისე, რომ სულის გაურკვეველი არსი ჯერაც შესასწავლია?

ორმაგი

ვხედავდი, თუ როგორ ემშვიდობებოდა ანდრეა საკუთარი სულის მძაფრ გამოხატულებას. ეს პროცესი ნამდვილად არ იყო სიმარტივით შემკული, პირიქით, ეს იყო იმ ფაქტით ცხოვრება, რომ სული სხეულს არ დამორჩილებოდა. წარმავალი ყოფა ხშირად იმ ყვავილს ემსგავსება, რომლის

სიკვდილი

ათეისტებს მეტად მარტივი აზრი გააჩნიათ სიკვდილის მიმართ. არ ვიტყვი ამ ადამიანის სახელს, რომელმაც ერთხელ მითხრა თუ როგორ წარმოედგინა სიკვდილი. ის უკვე გარდაიცვალა და ალბათ გასცა პასუხი იმ კითხვას რომელიც მე დიდი ხნის წინათ სახლის აივანთან წვიმიან

გადასვლა

ხოდა, წავიდოდა. დაჯდებოდა და მოუსმენდა. უფრო ღამით უყვარს ზღვის ხმაურის მოსმენა. ვერ ხედავ, მაგრამ მისი ტალღები იქვე, შენს ფეხებტან გელამუნებიან.შორიდან კი ხმაური ისმის.შენ ხმაურს ეძახი, თუმცა, ეს შენი სულის ძახილია. ტყეში გასული ხმამაღალი

მთვარის სონატა

მტკვრის მიმდებარედ, ბუნებაში სწორედ სავსე მთვარის მოპირდაპირედ, აღმოსავლეთ და დასავლეთ მხარეს სონატა ჟღერდა.. ერთი სონატა.. ორი ისტორია... ერთი სონატა... ერთი სული, ორ სხეულში..

ბელიაშვილის 125

უკან არ დაბრუნდები, აღარც კი შეხედავ შენობას, საითაც აქამდე გული მოგიწევდა ... სიყვარულის, ვნებისა და სასიამოვნო ჟრუანტელის ნაცვლად , ხელში შევდის სურნელი პუნქტი და ერშეგრჩება. უკან დარჩება ნაცნობი პუნქტი, ოდესღაც საყვარელი ადამიანი , შენ კი წამებს

წერილი მუზას.

გამარჯობა როგორ ხარ იმედია სულ არ დაგვიწყებივარ.ხომ ხედავ ახლაც სადღაც ჩუმად მჯდარი ისევ ვცდილობ რაღაცა დავჯღაბნო შენ კი ისევ შორს ხარ ისევ სხვაგან. ნუთუ ასე გაგიადვილდა ჩემი მიტოვება ჩემი მიგდება და ახალი გასართობის მოძებნა.