ჩემი ცხოვრება , როგორც ცხოვრება თუ რაღაც სხვა.

ჩვენი ინტელექტუალური ცოდნა უძლური აღმოჩნდა ჩვენს გრძნობებთან მიმართებაში და ამის გამო ყოველ ჯერზე სხეულს ვაპურებდით , გრძნობებს ვმონებდით და სულს ვაშიმშილებდით. ინტელექტს ძალას ვაკლებდით და გრძნობაში მას ვნების სახით ვდებდით. რის გამოც აზროვნებას

ვეცდები შეგიყვარო

..ვეცდები შეგიყვარო ისეთი, როგორიც სინამდვილეში ხარ.(Me to Myself)…ბოდიში ყველა იმ უარყოფითი შეგრძნებისთვის და თვისებისთვის რაც ჩვენშია, იცი შენ რომ ბევრია..ემპათიის ბნელი მხარე- შეგრძნება რომელიც გვტანჯავს.. შენ ერთადერთი ხარ ვისი მიტოვებაც არ

იქნებ ვაზია სამშობლო

წელიწადის ყველა დროს და თვეს თავისებური ხიბლი აქვს,მაგრამ მე ,ოქროსფერი შემოდგომა მიყვარს,განსაკუთრებით, ოქტომბერი.ბაბუა მას რთველის თვეს ეძახდა, მამაჩემი კი ღვინობისთვეს .ეს თვე, მართლაც, გამორჩეულია თავისი ხვავითა და ბარაქით,რა შეედრება მას,როცა

მონატრება

ინტროსპექციის პალატებში, სადაც რეალობის მყიფე კონსტრუქციები კრახის საზღვრად იყო მიჩნეული, მანიპულირებდა აღქმებით და ამახინჯებდა მოგონებებს გათვლილი სიზუსტით. ჩურჩულებდა სიცრუეს. მისი შხამიანი სიტყვები ცნობიერების ნაყოფიერებაში ეჭვისა და

თამაში

მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი გზები ჯერ კიდევ არ არის გადაკვეთილი, მე ვგრძნობ შენს ყოფას ყოველ ლექსში, სტროფში, ყოველ საგულდაგულოდ შერჩეულ სიტყვაში. ცხოვრების სიმფონიაში შენ ხარ კრესჩენდო, კულმინაცია, რომელიც სუნთქვაშეკრულს მტოვებს.

365 ვარდი!

-ვარდი ამოსულა წითელი ვარდები! -ნახე ნახე თეთრი ვარდები! ბუჩქებთან ახლოს! -მოგეწონათ?-ამბობს ბაბუა თავისი ლამაზი ულვაშის ქვეშიდან . -ბაბუა...

ცა მიწის ქვეშ

ზამთრის სუსხიანი დღეა,მატარებელი სწრაფი სვლით მიდის ლონდონისკენ.

კომპლექსი

პირველად რომ საკუთარი თავის უკმარისობა ვიგრძენი, ძალიან პატარა ვიყავი. ერთ დღეს სარკეში ჩავიხედე, ალბათ 13-14 წლის ვიქნებოდი და საკუთარმა ანარეკლმა გამაშეშა.

წყლის წვეთები საგიჟეთში

„მინდა მჯეროდეს,რომ ის ისევ არსებობს,მე მხოლოდ ამას ვცდილობ“.

ოცნების დუელი

ყოველთვის ყველაფერი იცვლება და მარადიული არასოდეს არაფერი არაა, ყოველთვის როცა ცუდად ვარ მარტო ვრჩები, მთელი ცხოვრება დღეებისგან შედგება, ეს დღეები კი მუდამ ერთმანეთს გავს და რა გამოდის, რომ ცხოვრება მონოტონურ რეჟიმში მიდის, ეს კი საშინელება და