შენ

კარები გავაღე და შემოხვედი. ვიცოდი, კარებთან იდექი, თუმცა დაკაკუნება ვერ მოასწარი. ხელი ჯერ ისევ მაღლა, ჰაერში გეჭირა, დასაკაკუნებლად გამზადებული. შენს მაგივრად წვიმამ მომიკაკუნა. წვიმაც ჩემი ძველი მეგობარია,

დედა (როგორც ტკბილი მფარველი ანგელოზი)

დედა, დედიკო, დე..სიტყვა რომელმაც ასაკი არ იცის, ერთადერთი დაუვიწყარი ადამიანი არის დედა. განა მარტო ადამიანი? ჩნდება კითხვა და პასუხიც რატომღაც უმალვე მოდის, არა! დედა ანგელოზია.. ანგელოზი რომელსაც უხარია თავისი ბავშვის

რა ფერია ბედნიერება?!

შენ ჩემში ის გარდასახვა მოახდინე, რომელიც ვერავინ შეძლო... მე შენ მიყვარხარ და მჯერა ეს - დაუსრულებელია.

უსათაურო ჩანახატი

ფიქრებში გართული კიდევ ერთხელ შემოვრჩი ღამეს... ვწერ და თითქოს წერის თავიც აღარ მაქვს... ყველაფერი მტკივა,ყველაფერს განვიცდი!!!

ჩვეული უჩვეულობა

უჩვეულოდ მომთხოვა ბილეთი კონტროლიორმა. უჩვეულოდ ვერ ვნახე აღებული ბილეთი და საკმაოდ არაუჩვეულოდ დავჯარიმდი. უჩვეულოდ მომპარა გოგონამ მარკეტში რიგი,მაგრამ არაფერი მითქვამს ყველაფერი ხომ უჩვეულოა

დე...დედიკონა...ჩემო ღიმილმზიანო..

-არ ამიტირდე რა... ჩემო ღიმილმზიანო არ დადარდიანდე,არ მოიწყინო,არ ამიტირდე...გეხვეწები რა... იცი?! ვოცნებობ რომ სამუდამოდ ასე დავრჩეთ..შენ-ღიმილმზიანი,თაფლისფერთვალება დედის,მე-პატარაა ხუჭუჭა ქალიშვილი...ჩვენ ხომ ვერავინ დაგვამარცხებს დედი?ჩვენს

ქალი, საბედისწერო.

შენი ტკივილი უკან დაიხევს და ილიანეს გახსენებაზე მხოლოდ სევდიანად ჩაგეღიმება. მე იმ ორ დღეში, ყოველ წამს, ყველაზე მტანჯველად ვკვდებოდი და უფრო მტკივნეულად ვცოცხლდებოდი. მაგ ორმა დღემ განმისაზღვრა სიცოცხლის ხანგრძლივობა. ასე რომ ნუ მეტყვი, რომ ჩემზე

გამიჭირდება

არ მაქვს უფლება ვთქვა, უიმისოდ ვერ გავძლებ მეთქი, რადგან ასე არ არის... მე ძალიან გამიჭირდება...ვიცი, მასაც წასკდება ცრემლი, როდესაც გამიხსენებს... ვიცი, მასაც ეტკინება...მისი ხსენებისას თვალებიც ამეწვება და გულიც ამიჩქარდება...მართალი ყოფილა,რომ

სივრცე /სრულად/

იყო იქ სადაც ხარ და ამავე დროს არ იყო - ეს ძალია რთულია. დრო მტაცებელია და ის ჩვენზე ნადირობს. ყოველთვის გაუსწორე ცხოვრებას თვალი და ისეთი დაინახე როგორიც არის და ბოლოს, რომ გაიცნო გიყვარდეს ისეთი, როგორიც არის და მერე.... გაუშვი...

დედამიწისხელა

მზის სხივები ცისფერ ცაზე მკრთალად იფანტება და ქუჩიდან შემომესმის მოთამაშე ბავშვების სიცილ-ხარხარი, წამოყვირება. სანამ ფანჯარაში გავიხედავდე, თვითონ აჭრის ოთახში სინათლე და ცალ წარბზე მეხება. ულევი ენერგიით ვივსები,