ჩემთვის ელა, ჩემთვის იცეკვე...

ცეკვავდა თავდავიწყებით, კანი ეწვევადა, სისხლი უდუღდა, ტუჩები მისი მხურვალე ბაგეების შეხებას ითხოვდა, ოღონ ახლა ეს მომხდარიყო და ჯანდაბაში გაისტუმრებდა ყველას და ყველაფეს.

სტიმელა (სრულად)

ოთხ კედელში გამომწყვდეულ მართკუთხა საწოლზე სახეარეული,ძონძით მოსილი,უსულოდ ვდევარ და, კანზე ამოცოცებულ მარტოობას მკლავებს ვხვევ.

შორს სიყვარულისგან

არასდროს მიგრძვნია. არადროს ამჩქარებია გული. არადროს გამიღმია თვალებით.

არ უნდა გამეშვი...

"არ უნდა დამეჯერებინა, პირველად დაგიჯერე,არ გავჯიუტდი, არ უნდა წავსულიყავი"....

მეც დაგელოდები!

-ისევ, იქ ზის? -ხო, ელოდება... სახეზე ღიმილმა გადაურბიმა. შენ რას ფიქრობ, მის ადგილას რომ იყო, რას იზავდი?

მთვარემდე და უკან

სამყაროში ყველა სულიერ თუ უსულო ქმნილებას სჭირდება არსებობისთვის წყარო. ყველას სჭირდება თავისი მზე, რომ შემდეგ ღამეც ანათოს.

დიალოგი საკუთარ მესთან

ამ საღამოსაც მასზე ფიქრობ? პასუხი იცი, მაგრამ მაინც მეკითხები. რითი განსხვავდება ეს საღამო სხვა საღამოებისაგან? არც არაფრით, უბრალოდ დღის განმავლობაში ნაკლებად მძაბავ. ეს იმიტომ რომ დღის განმავლობაში მას ვხედავ, ხოლო საღამოობით მაქსიმალურად გძაბავ

მანდარინი

ნოემბრის დილაა, არაფერს განვიცდი, ცარიელი, გარინდული და გაცრეცილი ვარ. ინტუიცია ყოველთვის დიდი მქონდა დღეს კი რატომღაც არაფერს განიცდიდა ჩემი მე... ხასიათი გაღვიძებიდანვე ცუდი დამყვა. სარკეში ჩავიხედე და ჩემს „მეს“ გავუღიმე,თუმცა ღიმილიც კი უნიათო

ტანგო...

მფეთქავ არტერიაზე, ცხელი ტუჩები მიაკრო და გზნებით აკოცა. ქალს თვალები მიელულა...

ვერ მოგიყვები

საშინელი სიცარიელის შეგრძნება დამეუფლა. ის ერთადერთი სიტყვაა, რითაც ჩემი გრძნობის აღწერა მსურს. ნახევრად დაბნელდა, არ ვიცი რომელი საათია მაგრამ გავიაზრე, რომ ზედმეტად ბევრი მეძინა. გუშინდელი გათენებული ღამე, ჯერ კიდევ შეიმჩნეოდა ჩემ სახეზე...