სიარული კვალის გარეშე

ფოთლების შრიალის ხმა მესმის, ოღონდ შემოდგომისა, თავისუფლებით რომ ტკბებიან ქარს მინდობილნი.მეღიმება და თავს დაბლა ვხრი. ახლაღა ვამჩნევ, დედამიწა ისეთი რბილი და ფაფუკა, რომ ნაბიჯს ვერც ვგრძნობ,თითქოს არც კი ვეხები სიარულისას...

მივიწყებული ,,ნახატი"

ჩემი თავის დიდი გამრთობი ვიყავითქო“. ერთ-ერთი ჩემი საყვარელი ადგილი სხვენი იყო. სახლის ქვედა მხარეს პატარა ფარდულივით იყო ამოშენებული, აქ ინახებოდა მთელი ზამთრის ნობათი, ხშირად ვსტუმრობდი ამ ადგილს, რადგან ბევრ საინტერესო და სასუსნავ რაღაცეებს

ღამის ფიქრები

მე ყოველ ღამე სასთუმალთან ფიქრები მიწევს... ახლა ღამეა და მთვარის შუქზე ბარათებს გიწერ.. რად მენატრები?შენ ხომ უკვე წასული გქვია მაგრამ მე ვიცი მაინც მოხვალ ადრე თუ გვიან.. ოღონდ არ ვიცი დამრჩენია იმედი რისი? როცა შემხვდები გული დამცინის

ჯერი ძუარი - დადგა "ჯერი" წასვლისა

ადრე თუ გვიან ყველანი მივდივარ სახლებიდან, ყველას სადღაც გვეჩქარება და დიდი ალბათობით ყველას სადღაც გველიან, მაგრამ, საკითხავი ეს კი არ არის, ვის სად ეჩქარება, არამედ, საკითხავია ადრე თუ გვიან დავბრუნდებით თუ არა ჩვენს სახლეებში, ჩვენს სოფლებში და

ვიცხოვროთ ერთი დღით

დღითიდღე ვნადგურდები თითქოს ვიღაც განგებ დგას და ყელში მიჭერს. ყოველი ამოსუნთქვა გაბრძოლებაა სიკვდილთან. ყოველ წუთს,წამსა და საათს მოველი როდის ამომხდება სული ამ დედააფეთქებულ სამყაროში,მაგრამ რატომღაც აღსასრული განგებ არ მოდის თითქოს სიკვდილიც კი

ურთიერთობები და მათი სპეციფიკა- სალომე ფროდიაშვილი

ყველაფერი ქრება. ოცნებებიც, იმედებიც, მოლოდინებიც. შემდეგ კი სიყვარულიც. შეშა იწვის. ნაკვერჩხალი ნელდება, აღარავის წვავს, აღარც კი ათბობს, შემდეგ კი ცივდება კიდეც. მხოლოდ ნაცარიღა მოჩანს ბუხარში, და შემდეგ სიცარიელე. პატარა ნიავსაც კი იმხელა ძალა

მწარე რეალობა

ერთ კალიასკაში გაზრდილი საგვარეულო და ერთ ფურთხში ჩატეული პატარა შავ როლინგიანი ბიჭების მომავალი. ბიჭების რომლებიც ნაირნაირი ტრაკების ყურებაში იზრდებიან, სხვანაირად არც გამოვა !

ჩვენებური სიყვარული- სალომე ფროდიაშვილი

უბრალოდ, ისეთი მეოცნებე ხარ, რომ შენთვის მთავარი ისაა, შენ რომ გიყვარს და სხვა არცაა შენთვის მნიშვნელოვანი. არც ის, ისიც იმავეს გრძნობს შენს მიმართ, თუ არა, არც ის, გაგივლის და ქარიშხალივით დატყდომიდან მალევე გაქრება,

უშენობა

..უშენობა მტკივაო არ გითქვამს , მაგრამ ვიცი რომ ხორცზე მეტად სულზეაგტკივდი, მე არ მოვსულვარ .... არა ... შენ წახვედი ...

წერილი შენ...

ვწერ.ჰო,თუმცა რა?შეიცვლება რამე?ან ისე შეიცვლება,როგორც იყო?დაბრუნდები?იმ დროს დამიბრუნებ?. არა.ვერაფერი იქნება ისე როგორც იყო,ხომ ასეა?თავს ნუ მოვიტყუებთ.უფროსწორად ნუ მოვიტყუებ,თორემ შენ ეს რად გჭირდება