შევიცვალე....

-მენატრებოდითქო, რომ გითხრა დაიჯერებ?-რატომაც არა..-შეცვლილი ხარ!-მართლა? როგორ?- წლების წინ მხოლოდ თვალები იყავი, ახლა კი ყველაფერი ხარ თვალების გარდა...-ახლა თვალებს მუქი სათვალის უკან ვმალავ-წლების წინ მხოლოდ სიყვარული

არსებობს კი სიყვარული.....?

– აი, კაცს რომ ჰგონია, სიყვარული მართლა რომ არსებობს.– თქვენ გინდათ თქვათ რომ. . .– დიახ, დიახ, ადრეც მეგონა, რომ არსებობდა, მაგრამ თურმე ეს ყველაფერი ბავშვობის ილუზიები იყო.– მერე როგორ მიხვდით, რომ არ არსებობს?

ემოციები და ღამე

წამები და მელოდიური გამები, ერთმანეთის თანხვედრაში ხვდებიან და მელანქონიურ სიმშვიდსს მიქმნიან,სწორედ ამ დროს გავდივარ გარეთ, მივდივარ და ვათვალეირებ ცარიელ ქუჩებს, იმ ქუჩებს ოდესღაც რომ სიმაყით ატარებდა თავის სახელს, ახლა კი მხოლოდ სახელიღა

უმისამართო წერილები

54-ე ღამეა სარკმლიდან ერთად ვუმზერთ ღამის ქალაქს. მე შენს წინ ზურგით ვდგავარ. მუცელზე შენი თბილი ხელები შემომხვევია. ჩუმი, რიტმული სუნთქვა ჩემი სიმშვიდის პირდაპირპროპორციულია. მთვარის შუქი სახეზე გვეფინება და ყველა ემოცია სააშკარაოზე გამოაქვს.

თეთრი ღამე

იცით რა საყვარელია როცა იცინის? ალბათ რომ დაინახოთ თქვენც შეგიყვარდებათ...

შიში

... ყველაფრის ბოლოს არაფერია, რომელსაც იდეალურობას ვეძახით და გვეზიზღება ჩვენი თავი, გვეზიზღება ის ვინც შიგნიდან ვართ , იმად რადაც ვიქეცით….

ყინვა

სადღაც მტკივა, სადღაც, სული მეყინება, სუნთქვა მიჭირს, ბოლო ამოსუნთქვამდე მინდა ყველაფერი მოვასწრო, გლოვაში დაკარგული წლები მახსენდება და მინდა ვინანო, მაგრამ რატომღაც ვერ ვგრძნობ სინანულს.

ამდენი ხნის შემდეგ...

ალბათ იმიტომ რომ სხვას ვერავის ვეუბნები... უფრო სწორად არის ადამიანები ვისაც “ვერ” და არის ადამიანები ვისაც “არ” ვეუბნები. ღმერთო როგორ ამოვიდა ეს ყველაფერი ყელში...

მოპარული სიზმრები

მაშინ მივხვდი თუ რას ნიშნავს სუნთქვის შეკვრა, ფეხებიდან მიწის გამოცლა და თავში მილიონობით აზრის პეპლებივით აფარფატება. ვერაფერი ვერ ვუპასუხე, უბრალოდ, ძლივს შეკოწიწებული გამბედაობით ძლიერად ჩავეხუტე.

მომავლის გეგმები

უმისამართოს გზიდან ხშირად გადამიხვევია, ანდა მიმართულებას რა აზრი ჰქონდა, არსაით არავინ არ მელოდა. ცხოვრებამ არ დამინდო, ახალ-ახალი "სიურპრიზებით" დღითიდღე მანებივრებდა. როცა მეგონა მორჩა, კოშმარდან გამოვიღვიძემეთქი