ადამიანი-ხატება ღვთისა

ღვთის ნებაა, ყველაზე სრული და მართებული კანონი თუ დადგინდება და ვერავინ ეტყვის შემოქმედს, თუ რატომ შექმენი ამგვარიო, რადგან მექოთნესაც კი შეუძლია თავისი მოზელილი თიხით სხვადასხვა ღირსების ჭურჭელი შექმნას,

ჩვენს სახლში ფერადი პეპლები ცხოვრობენ

ასე იყო პირველის პეპლის გამოჩენამდე, რომელიც სადანღაც მოფრინდა .. წითლად კაშკაშებდა... გაოცებულები ვუყურებდით შავ სიცარიელეში წითლად მოელვარე ნამცეცა პეპელას. მერე ყველა ემოცია ერთად მოვიდა. ჯერ შეგვეშინდა,ძალიან შეგვეშინდა

სულის ადამიანი

-ვიცი რატომაც თქვი მაშინ ეგ და ამის გამო, ყველანაირად ვცდილობ გაპატიო. არ დამავიწყდება არასდროს მაგრამ ვიცი, გადავლახავ. შემდეგში, როცა შენს სულს ძალიან გაუჭირდება მეუხეშე, მლანძღე, ჩემზე გადაიტანე შენი ტკივილები მაგრამ არა იმ გზით და იმ სიტყვებით.

მაპატიე

ჩემი გემის კაპიტნობა. მაპატიეთ, რომ ჩემი ცხოვრება მხოლოდ ჩემია, მაპატიეთ, რომ არ მოგეცით უფლება ჩემი ცხოვრება თქვენ გემართათ. მაპატიეთ, რომ როცა ჩემს გადათელვას ლამობდით, მე ფეხზე მედგრად ვიდექი, ვეცემოდი და ვდგებოდი, ვდგებოდი უფრო ძლიერი.მაპატიეთ,

გახრწნილი სული

უსულო საგნად ცხოვრება და რუტინულად გატარებული ნებისმიერი მომენტი, შენივე პიროვნებას უსვამს ხაზს, შენივე არსს ეწინააღმდეგება და სპობს მასში აღმოცენებულ სინათლის მარცვალს.

მზესუმზირები და მზე

შემაღლებულ მთა-გორზე ხის პატარა, ერთ ოთახიანი სახლი იდგა, ფანჯრებზე შავი ნაჭრები იყო ჩამოფარებული. სახლის კარი ღია იყო, ოთახს მხოლოდ გარედან შემოსული მზის ყვითელი სხივები და ყვითლად მოციმციმე, პატარა ნათურები ანათებდა.

წარსულის სკივრი

დღეს წარსულის სკივრი გავხსენი..ჩემს ფერად მოგონებებს ვეძებდი.დიდხანს ვქექე, ალბათ რამდენიმე საათი. ვქექავ, ვქექავ და ხელში მხოლოდ შავ-თეთრი მოგონებები მყვება, ბოლოს როგორც იქნა ამოვქექე თითებზე ჩამოსათვლელი, თითო-ოროლა ფერადი მოგონება..

მთვარე

ვუყურებ მთვარეს,ვაკვირდები და ვხვდები რომ ის ბევრის საიდუმლოს ინახავს. წარმოგიდგენიათ რამდენს არ ჰყავს მეგობარი და მის მაგიერ მთვარეს უყვება თავის გულის ნადებს.ისიც ჩუმად მიყურებს,არც აღელვება ეტყობა,არც აღშფოთება-რატომაა ასეთი მშვიდი?

გრძნობა სახელად სიყვარული

გამო?რა დაუშავე? განა ცუდად მოეპყარი ან არასწორად უთხარი რამე? შენ რომელიც მთელი ცხოვრება მხარში ედექი, ლხინში თუ ჭირში, შენ რომელიც ავადმყოფობის დროს წამლები ამოგქონდა, საჭმელს უმზადებდი,

მთის წყარო

არაფერი ცოდვა არ მიქნია ჩემს სიცოცხლეში. ვერც ერთი სულიერი, თუნდ უსულო, ჩემს ცოდვას, ჩემს სიავეს ვერ იტყვის. ღმერთს ესე დაუწესებივარ: უნდა ვიდინო, ვიდინო; ყველამ ჩემით უნდა მოიკლას წყურვილი. გახურებულს ზაფხულის დღეში რამდენი ნადირი მოდის, სვამს ჩემს