ურთიერთობები და მათი სპეციფიკა- სალომე ფროდიაშვილი

ყველაფერი ქრება. ოცნებებიც, იმედებიც, მოლოდინებიც. შემდეგ კი სიყვარულიც. შეშა იწვის. ნაკვერჩხალი ნელდება, აღარავის წვავს, აღარც კი ათბობს, შემდეგ კი ცივდება კიდეც. მხოლოდ ნაცარიღა მოჩანს ბუხარში, და შემდეგ სიცარიელე. პატარა ნიავსაც კი იმხელა ძალა

მწარე რეალობა

ერთ კალიასკაში გაზრდილი საგვარეულო და ერთ ფურთხში ჩატეული პატარა შავ როლინგიანი ბიჭების მომავალი. ბიჭების რომლებიც ნაირნაირი ტრაკების ყურებაში იზრდებიან, სხვანაირად არც გამოვა !

ჩვენებური სიყვარული- სალომე ფროდიაშვილი

უბრალოდ, ისეთი მეოცნებე ხარ, რომ შენთვის მთავარი ისაა, შენ რომ გიყვარს და სხვა არცაა შენთვის მნიშვნელოვანი. არც ის, ისიც იმავეს გრძნობს შენს მიმართ, თუ არა, არც ის, გაგივლის და ქარიშხალივით დატყდომიდან მალევე გაქრება,

უშენობა

..უშენობა მტკივაო არ გითქვამს , მაგრამ ვიცი რომ ხორცზე მეტად სულზეაგტკივდი, მე არ მოვსულვარ .... არა ... შენ წახვედი ...

წერილი შენ...

ვწერ.ჰო,თუმცა რა?შეიცვლება რამე?ან ისე შეიცვლება,როგორც იყო?დაბრუნდები?იმ დროს დამიბრუნებ?. არა.ვერაფერი იქნება ისე როგორც იყო,ხომ ასეა?თავს ნუ მოვიტყუებთ.უფროსწორად ნუ მოვიტყუებ,თორემ შენ ეს რად გჭირდება

მზე, რომელიც ანათებს- სალომე ფროდიაშვილი

შემდეგ ისეც ხდება, რომ სითბო გვეღვრება სხეულში, ღრუანტელი გვივლის, ფეხები გვიკანკალებს, ვეღარ ვჭამთ, ოცნება და ფიქრი იპყრობს გონებას, ღამეები სულ უფრო და უფრა თეთრდება, ენდორფინების დიდი დოზა გვაწვება ყველა უჯრედში და ტირილის არანორმალური ნდომა

კედები!..

წვიმამ ახლახანს გადაიღო, მაგრამ ყურთან ჯერკიდევ ჩამესმის წვიმის წვეთების ჩუმი წკარუნი. მერე თავს მაღლა ვწევ და ცივ ჰაერს ფილტვებში ვუშვებ. ნესტოებში წვიმის სუნი მელამუნება რაც მაცოცხლებს.ახლა უკვე შემიძლია ვთქვა, რომ ცოცხალივარ!...

სიყვარული - ვირტუალი

ვის ვსაუბრებით ეკრანს მიღმა? ვინ გვისმენს? ინებ მართლა გვიყვარდება ერთმანეთი, ან სულაც დაგვცინიან ხოლმე. . . ყველა შემთხვევა ინდივიდუალურია, მაგრამ ცხოვრებას უყვარს გახუმრება

მეოცნებე ბავშვი

მახსოვს როგორ იჯდა მეოცნებე ბავშვი თავის მინდორზე და თავისავე მზეს გასცქეროდა.. და თავიც დედის კალთაში ედო... საკუთარი დედის... მე ხომ მესაკუთრე ბავშვი ვიყავი... პატარა მესაკუთრე ბავშვი...

თვალები რომელმაც იდილია დამირღვია [სრულად]

სუსხიანი დღე იყო.. ქარი ხის ტოტებს არწევდა და თებერვლის სიყვარული სითბოს მჩუქნიდა... კანზე სიცივისგან ტაო დამყროდა.. მე კიდევ მაინც ასე თამამად ამ სიცივეში გახვეულ ამინდში ვაგრძელებდი სიარულს... დავდიოდი და ყველაფერს ვაკვირდებოდი... ვაკვირდებოდი