აღიარება

დავთმე ყველაფერი რაც გამაჩნდა,სულიერად გავღატაკდი და გადავეშვი უფსკრულში საიდანაც ამოსვლა მიძნელდება. ნეტავ დრო ბრუნდებოდეს,ნეტავ ჩერდებოდეს,ნეტავ შემეძლოს გავათავისუფლო ჩემი სული ჩემივე ტყვრბისაგან და მივცე თავისუფლება,რახანია ბნელა,რახანია რაც

სიკეთეს ყოველთვის აფასებენ (სრულად)

პარკის დანახვისას ისევ არემარე დაათვალიერა, გამიხარდა ჩემი ნაჩუქარი პულავერი რომ დავინახე. დღეები გადიოდა, დღე ჩაგდებით კი ხან რა მიმქონდა ხან რა... შემდეგ კი რეალობას ჩავხედე თვალებში, ის არ იყო მხოლოდ ასეთ მდგომარეობაში, მას არ უჭირდა მხოლოდ

სხვა'ნაირად მენატრები

მოხუცებს ვგავარ,ბანკომატების წინ მდგომებს,რომლებიც ელოდებია კუთვნილ პენსიას,რომ შვილიშვილები გაახარონ. გოგონას ვგავარ,რომელიც პარკში ელოდება ბიჭს ის კი არ ჩანს რა ხანია. ჩემპიონს ვგავარ,რომელმაც იცის რომ გაიმარჯვა,მაგრამ სულმოუთქმელად ელოდება როდის

რატომ?

ფანჯრიდან ვიყურები და ვერაფერს ვხედავ. ჩვეულებრივი დღეა, მზისგან მივიწყებული, დეკემბრის ცივი და სუსხიანი დღე, რომელიც ჩუმად, ჩემს უკითხავად სულში მიძვრება და რაღაცის თქმას ცდილობს.

დათო გვარამია - "ქარი გაგიჟდა"

შუა ღამისას ქალაქს თავს დაატყდა გაგიჟებული ქარი,რომელსაც თვალები აცრემლებოდა და თავისი თან ხმამაღალი და თან ჩუმი ხმით აცხადებდა : სადარის ჩემი შვილი? სად არის ჩემი შვილი? დაბორიალობ და დაქროდა ეს ამბავი კი ქარის მამამთილმა (სიომ) მთელ ქვეყანას მოსდო

ნაცნობი ფრაგმენტები

რამდენჯერ გითქვამს შენი თავისთვის “გამოფხიზლდი?” “ყველასთვის კარგი ნუ იქნები..” “ყველა არაა ისეთი როგორიც ჩანს” “ყველა რაღაც როლს თამაშობს”

წერილი შვილს (სრულად)

შენთვის ამის თქმა, იმის რომ სხვა ქალმა გაგაჩინა არასდროს გვდომებია რადგან მე და მამას ყოველთვის საკუთარ შვილს მიგვაჩნდი, განა არ იყავი? რა აზრი აქვს შვილო ვინ გაგაჩინა, მთავარი ის იყო ვინ აგღზარდა. ოთხი დღის იყავი როდესაც პირველად ვაკოცე შენს

ლაპარაკი საკუთარ თავთან, ან მასთან თუ ვინმე მოისმენს

სათაურს ყოველთვის ბოლოს ვარქმევ პოსტს. ახლა ვცადე პირიქით მექნა და ვერაფერი მომივიდა თავში დასაწერად. რაღაცნაირ ჩუმ აღმაფრენას განვიცდი შიგნიდან,თითქოს რაღაც მოხდება,რაღაც კარგი და მე უნდა სათანადოდ შევხვდე.

მძიმე წიგნია ცხოვრება ჩვენი..

არა, მარკესს არ ვბაძავ არანაირად, მაგიური ვერა მაგრამ მწარე რეალობა კია ის რაზეც ვაპირებ ვილაპარაკო.

იმავე მდინარეში

მეორეჯერ ვცდილობ იმავე მდინარეში შესვლას. საკუთარ თავს ვაბიჯებ... მგონია, ახლა მაინც ვირგუნებ კუთვნილ ბედნიერებას... გზა ილევა.. გზა ილევა, შენკენ მავალი, და გრძნობებიც სადღაც მიქრის...