შენი უშენობა ჩემში

მოდის... ახალი წელი მოდის თითქოს ახალი იმედებით და სურვილებით ისე თითქოს ეს დღე დიდ რამეს ცვლიდეს ჩვენს ცხოვრებაში, მაგრამ რა ვუყოთ იმ თანდაყოლილ ჩვევას, რომ ახალი ახალი ცხოვრების დასაწყისია (თითქოს)...

დეკემბრის სუსხიანი მოსასხამი

დეკემბრის ბოლო დღეების სიცივე მჭიდროდ მოვიხვიე დასუსტებულ მხრებზე და გაყინული ხელებით ძლიერად გამოვიხურე ცივი სახლის ჩამომხმარი კარი. არც ერთი ფოთოლი აღარ შერჩენოდა ხეებს და მათ მაგივრად ბლანტ სიმარტოვეს შეეფუთა გაზაფხულზე გაგიჟებით

სულ'არეული...

არ ვიცი გრძნობების გამოხატვა... და არ ესმით ადამიანებს ჩემი.. არც ვამტყუნებ.. უახლოეს ადამიანებსაც არ ესმით.. ისეთი დროა, კაცს რომ უყურებ და ელაპარაკები - არ ესმის და ვის ცალია შენ, მუნჯს "გისმინოს", ან თვალებში ჩაგხედოს... ზუსტად ვიცი, რომ ის ჩემი

" უსახელო "

გრძნობა ან არსებობს, ან არა.. არ მჯერა გამქრალი გრძნობების.. ე.ი არც ყოფილა, უბრალოდ შეგეშალა, მოგეჩვენა.. არც უნაკლო და უშეცდომო ადამიანების არსებობის მწამს.. მარცხი მხოლოდ გარემოებაა, თუ არ მარცხდები - არ ვითარდები.. არ უნდა დანებდე.. დანებება

კიდევ ერთი გაუბედავი წერილი შენთვის

მე მჯერა, რომ ყველა ადამიანი რაღაც მისიით მოდის ჩვენს ცხოვრებაში... შენ ჩემი გულის თვალების ახელა გქონდა დაკისრებული, ჩემი მკვდარი გრძნობების გაცოცხლება... მაგრამ შემდეგ ნაბიჯზე არაფერი გითქვამს... ასე უცნაურად აჩანჩქერებული გულით შუაგულ ოკეანეში

დაინახე ის...

ოდესმე მიტოვებულ სულზე გსმენიათ რამე? აი ისეთზე, ირგვლივ უამრავი ადამიანი, რომ ჰყავს და მაინც მიტოვებულად, რომ გრძნობს თავს? განა მას ასე უნდა რა, უბრალოდ ასეა, მიტოვებულია და მორჩა...უსარგებლო"სავით"

გრძნობები (სრულად)

კარში იდგა, მხოლოდ შარვალი ეცვა...საოცრად ესთეტია, იცის რა უნდა გამოაჩინოს და როგორ, ტატუირებებიც კი ისე აქვს განლაგებული წელსზემოთ სხეულზე, დანახვისთანავე ჩემი აზროვნების უნარი დაბლოკა :) შევაბიჯე და იქვე გავჩერდი, კარი დინჯად დახურა, მერე კი

სიკვდილის შემდეგ

არ არსებობს გზა,რომელიც შენი სურვილისგან დამიხსნის.და იმ მომენტში აღარ დამრჩება გზა იმ შემზარავი სამარიდან ამოსასვლელად გავაცნობირებ რომ,,,არც სიცოცხლე მინდოდა,არც სიკვდილი.არამედ რაღაც სხვა.’’ მაგრამ უკეე გვაინი იქნება.

ჩანაწერი 1

გარეთ წვიმს,არა მოიცა ჯობს ასე დავიწყო,გარეთ თოვს.თოვს,თოვს,თოვს.რაც გაგიცანი გავიდა ოთხი თვე.ჰო,ზზუსტად ოთხი თვე.ჩვენ სულ ცოტა დრო გავატარეთ ერთათ,მაგრამ იცი მე უკვე ვფიქრობდი,რომ ერთმანეთისთვის რაღაცას ვნიშნავდით.

დაუსრულებელი გრძნობების მუსიკა..

ცრემლებსაც ვიგროვებდი თვალების უკან, არ გისწორებდი მზერას, არ მინდოდა დაგენახა იქ რაც ჩანდა.. თვალები ყოველთვის ადვილად გამცემნი არიან, ამიტომ არ გიყურებდი.. მარტო ერთხელ დაიჭირე ჩემი მზერა და თითქოს მთელ სხეულში ელექტრომუხტმა გაიარა, ისეთ ძლიერი