მომაბეზრებელი

ხანდახან მგონია, მომაბეზრებელი ვარ.უფრო სწორად, ვართ.მე და ჩემი ხასიათი.მე და ჩემი ცვლილებები, რომლებიც რეალურად არც იცვლებიან.მე და ჩემი მიმიკები და მე და ჩემი მიზეზები.იცი, მე გადავიღალე.

გადაფრენილ ადამიანებს

საშინლად პათეტიკური გავხდი. არა, მგონი უფრო მარტოსული, თანაც ისეთი, ვინც საკუთარ ტკივილებსაც ვერ უშვებს. არ მემეტება გასაშვებად.

გავუფერულდი...

ეხლა ღამეა და ამოლაგებული ტკივილები დამიბრუნდნენ... ისევ ისე ამერია გონება... ვეღარაფერს ვგრძნობ უდიდესი მონატრების გარდა... შენი ყოველი გახსენება მისერავს გულს... თითქოს გაგიშვი და მაინც საბოლოოდ

ღალატი

ღალატი მხოლოდ იმას არ ნიშნავს რომ ერთმა მეორეს უღალატა ღალატი ნიშნავს უღალატო შენ გრძნობებს უღალატო შენ სიტყვებს უღალატო შენ დაპირებებს უღალატო შენი ცხოვრების ნაწილს

ტანგო

ერთი დღე სიყვარულის გრძელი და სევდიანი ისტორიიდანსახლში რამდენიმე ადამიანის თანდასწრებით, მაგრამ ეს იყო ცხოვრების ცეკვა, ემოციების ზღვა.... ვცეკვავდით და ვგრძნობდი რომ ფეხქვეშ იატაკი არ იყო , რაღაცა ზებუნებრივად გამოდიოდა ყველაფერი, ცეკვა არ ვიცი,

შეცდომა

როცა თბილად გწერს როცა თბილად გექცევა და როდესაც შენთვის უნდა ყველაფერი კარგი აი მაშინ შენც იწყებ თბილად მიწერას თბილად მოქცევას და ნერვიულობ ყველა მის საქციელზე რასაც აკეთებს...... შეიძლება ჩხუბიც დაიწყო რომ მიხვდეს არასწორად იქცევა, შეიძლება არ

მაპატიე...

მაპატიე ჩემი უაზრო თავმოყვარეობა, მაპატიე ჩემი ყოველი არ გადადგმული ნაბიჯი რომელსაც შეეძლო რაიმე შეეცვალა. მაპატიე და გთხოვ შემიყვარე, შეეცადე შემიყვარო ისე როგორც მიყვარხარ მე. მე კი დაგელოდები რადგან ვიცი, რამდენი ხანიც არ უნდა გავიდეს, რამდენი

დაღლილობა

დავიღალე....ყველაფრით გადავიღალე, ყველა გამოწვევებით ყველა შემდეგი პრობლემით, ეკვე დავიკარგე აღარ ვიცი არაფერი,თუგინდა გაჩვენებ მაქვს იმედგაცრუბის სია,აღარც ის ვიცი შემდეგი აწი რაღა იქნება შემდეგი

უმისამართო წერილი

– მე შენ მიყვარხარ! – არა გჯერა? – ვიცი რაღაც დაკარგა ამ სიტყვამ მეოცე საუკუნეში, თითქოს გაიცვითა და აღარავინ იჯერებს. ხომ შენც ასე ფიქრობ და ალბათ ამიტომ ხარ ასე შორს და არ გჯერა ჩემი. მე კი… მე კი ისევ იმის თქმა მინდა რომ… მე შენ მიყვარხარ!

ზეცის ცრემლები მინდა, რომ ვიყო…

ასობით მეტრის სიმაღლიდან მიწაზე გამოდევნებული საკუთარი ფრთების ჩრდილს მინდა ვხედავდე და ვიცოდე, რომ დღეს კიდევ ერთი მეათედით მივუახლოვდი თავისუფლებას… წვიმის შემდგომი სურნელი მინდა ვიყო და საკუთარ თავში თვითონვე ვიძირებოდე და ვიკარგებოდე…