ნიღბიანი ბრბო

საზოგადოება სავსეა "მსახიობებით" ისინი დგამენ სპექტაკლებს,რომლის რეჟისორებიც თავად არიან და ვერ იაზრებენ,რომ ადრე თუ გვიან ვინმე ადგება და შუა სპექტაკლის დროს დარბაზიდან გავა.

ჩუმად მითხარი

როგორც ციდან ჩამოვარდნილ წვიმის წვეთს ისხლეტს მიწა და მის ნაწილებს აქა-იქ ისვრის, ისე ისხლეტს ჩემი გული საიდანღაც ჩამოცვენილ გრძნობებს. ნაწილებად შლის და სხეულში მიფანტავს. მერე დავეძებ თითოეულ მათგანს და ვცდილობ ერთი მთლიანი შევკრა.

გაიღვიძეთ!ეს გიშველით

თვალები გეწვის, გიცრემლიანდება, მაგრამ უძლებ,არ გინდა,რომ შენც დაიძინო.გინდა იყვირო, იღრიალო ისე,რომ ბგერის ტალღა ყველას გადაწვდეს და ყველა გააღვიძოს,მაგრამ შენ იცი,რომ თუ ყველა გაიღვიძებს შენ მაინც მარტო იქნები.

სიყვარული

საიდან დავიწყო სიყვარულზე საუბარი?- ყველაზე განსაკუთრებული გრძნობაა, რომელიც გვაბედნიერებს. მაგრამ, ხანდახან სიყვარული ქრება და რჩება მოგონებები მეორე ნახევრის დაკარგვა ძალიან ძნელია.სიტყვებს ვერ

გათქმული საიდუმლო შენზე

ის პატარა ხიდი მახსოვს ჩვენს ადგილამდე რომ მოვყავდი.სახლიდან გამოსული ხუთ წუთში მოვადგებოდი ხოლმე იმ ღელეზე გარდამავალ პატარა ხიდს.სწორედ მაშინ ვგრძნობდი,რომ უნდა მენახე და გული ბედნიერებისგან გასკდომამდე მევსებოდა.

ცურვა დინების საწინააღმდეგოდ

ვიჯექი და ვუყურებდი ხეები და სახლები უკან როგორ გარბოდნენ. თავი ფანჯარას მივადე, წინ მოხუცი კაცი იჯდა, ჩახუთულობამ შეაწუხა ალბათ და თავისი ფანჯარა გამოაღო, უეცრად მომავალი ნიავი სასიამოვნოდ შემეხო სახეზე და თვალები დამახუჭინა და უეცრად მივხვდი,რომ

რაც მინდოდა მეთქვა..

ოჯახი ბედნიერებაა. გყავს გვერდით ადამიანები, მაგრამ გგონია რომ არარის საკმარისი ეს სრული ბედნიერებისთვის. ეს თითქოს დაუფასებლობაა, მაგრამ არ არის ასე. ზოგჯერ უბრალოდ გინდა გყავდეს ისეთი ადამიანები, მეგობრები გვერდით, რომლებიც დაგელაპარაკებიან როცა

შენიღბული ბედნიერება

ვჯღაბნე და წაკითხვის მეშინოდა.ფურცელზე ჩემი ტრაგედია გაწოლილიყო და იკლაკნებოდა. სიტყვებად ასაღებდა თავს. მაგრამ მითხარით რომელი სიტყვა ასახავდა ჩემს ტკივილს? ვერც ერთი.მე არავისთვის მსურდა

ადამიანო!

და მაინც რას ეძებ ადამიანო? რომ ამ ძებნაში ყველაფერს კარგავ...რაუნდა ადამიანს ამ ცხოვრებაში? საერთოდ ვიცით რას ვეძებთ ან რას მოველით ცხოვრებიდან. არაფერიც არვიცით, ამ ლოდინში უფრო ვკარგავთ.

კაკუნი

დანგრეულ შენობებს სიძველის სუნი აქვთ, მარტოობის განცდას დაატარებენ და მათში მომწყდეული ჰაერიც სუნთქვის ნაცლად სულს გიხუთავს ... დაბზარული კედლები და ადამიანის ნაოჭები ძალიან ჰგავს ერთმანეთს..