დამაბრუნეთ ბავშვობაში

ჩვენ იქ ვართ,სადაც სახელწიფო სტრუქტურაში მომუშავე ძაღლის ყოველდღიური საკვების რაციონი უფრო მდიდარია ვიდრე ბავშვის. ჩვენი შვილები ისეთ დროში იზრდებიან,სადაც შეკვეთილი პიცა და სუში უფრო მალე მოდის ,ვიდრე პოლიცია და სასწრაფო.

დრეკადი ფსიქოხერხემალი

საუკეთესო დაწასყისი.. ფრაზა რომელიც ყველა მიზანის შესავლის არსია...ვინ იცის დღეში რამდენ ჩანაფიქრს გადავცემ კომპიუტერს და იმ პერიოდში როდესაც ჩემს ფსიქოხერხემალს მელანქონია გაეცლება რამდენს ვშლი... ვინ იცის რამდენ ფოტოს ვიწერს, რამდენ მუსიკას, ვინ

დეე

დეე... იცი ბავშვობა მენატრება, ფერადი და ხალისიანი. იცი მინდა ისევ იმ დროში დაბრუნება, ძალიან მინდა. მინდა რომ სკოლიდან დაბრუნებულს სახლში მხვდებოდე და დაგვიანების გამო საყვედურს მეუბნებოდე. მინდა რომ ყოველ დილით ისევ შენი ხმა მაღვიძებდეს. შენი

ვნანობ....

ვნანობ,ვნანობ ყველაფერს,რაც შენ გეხება.ნეტავ არასდროს გათენებულიყო ის დღე,როცა დაგინახე და ერთი ნახვით შემიყვარდი.ხანდახან მგონია,რომ მაშინაც მიყვარდი,როცა არ მყავდი ნანახი,სხვანაირარ შეუძლებელია ახსნა ის გრძნობა,რასაც შენ მიმართ ვგრძნობ.ვნანობ იმ

გათენდა

გათენდა, თუმცა მზეს არ უხარებია ახალი დღის დადგომა. დიახ, მაბედნიერებს მისი ყოველი სხივი, სილამაზე, სინათლე, სითბო და თუნდაც მისი აუტანელი სიცხე. ის ხომ სიცოცხლეა, სამყაროს გული. მაგრამ სამაგიეროდ

ოცნებები ხდება

ისევ დამესიზმრა.. არა, ახლა იცინოდა, მისი თვალებიც იცინოდნენ. ისე მიხაროდა რომ სული სიხარულით მევსებოდა! როგორ მინდოდა შევხებოდი, სულ ცოტახნით მაინც. თმაზე, მის ოქროსფერ თმაზე... მე ვიდექი ჩუმად და მის გაბრწყინებულ თვალებს შევცქეროდი.. ხომ

სტუმრად სამოთხეში

მანქანით მოგზაურობა ყოველთვის მხიბლავდა თუმცა ორი წესი მქონდა მათგანი პირველი და აუცილებელი მუსიკები იყო რომელიც მაღალ ხმაზზე უნდა ყოფილიყო ჩართული და მეორე ასევე აუცილბელი ფანჯარა უნდა ყოფილიყო ჩამოწეული ეს ბედნიერს მხიდადა მაგრამ არა ახლა...

ჩემეული...

რამოდენიმე დღეც და ზამთარი კარს გაიხურავს.მართალია ჯერ კიდევ ზამთრის თვეა,მაგრამ გაზაფხულის სიახლოვე იგრძნობა.მის გასაოცარ სურნელს ვგრძნობ... მზემ გამოანათა.გაათბო არე-მარე,გაათბო ადამიანები და მათი შინაგანი სიცივისგან გაყინული

ნიღბიანი ბრბო

საზოგადოება სავსეა "მსახიობებით" ისინი დგამენ სპექტაკლებს,რომლის რეჟისორებიც თავად არიან და ვერ იაზრებენ,რომ ადრე თუ გვიან ვინმე ადგება და შუა სპექტაკლის დროს დარბაზიდან გავა.

ჩუმად მითხარი

როგორც ციდან ჩამოვარდნილ წვიმის წვეთს ისხლეტს მიწა და მის ნაწილებს აქა-იქ ისვრის, ისე ისხლეტს ჩემი გული საიდანღაც ჩამოცვენილ გრძნობებს. ნაწილებად შლის და სხეულში მიფანტავს. მერე დავეძებ თითოეულ მათგანს და ვცდილობ ერთი მთლიანი შევკრა.