როცა არავის სჭირდები!

იმედია ამის გამო გიჟად არ ჩამთვლით,რადგან ასეთი უჩვეულო ფიქრები უმიზეზოდ ნამდვილად არ მსტუმრობდნენ. ჩემზე კარგად არავინ იცის რას ნიშნავს იყო უსარგებლო, რადგან დაბადებიდან ვიტან დამცირებას,თუმცაღა არცკი ვიცი როდემდე გავუძლებ ამას. სულ ის ჩამესმის

ჩემი სული

უსახლკარო ვარ , არ მაქვს ნავსაყუდელი, არ მაქვს ადგილი სადაც ჩემი სული გაშიშვლდება და ნაზად იმოძრავებს, ჩემი სული უსახლკაროა არ აქვს ადგილი სადაც ცრემლის მოსაწმენდად შევა ან სადაც მყუდროდ დაჯდება რათა კიდევ ერთხელ შეძლოს  დაამარცხოს შავი ფერის

მარტივი შეუძლებლობა

ზიხარ ოთახში ადამიანთან ერთად. უყურებ თვალებში, უყვები პრობლემებზე, განცდებზე, ფიქრებზე, ის ხელს გადებს გამშვიდებს, განუგეშებს. ეს ყველას სჩვევია. საბოლოოდ ის იღლება, იღლება შენი მოსმენით, არ აინტერესებს. შენ ამას ხვდები და მერე საკუთარი თავის

ღმერთის ფიქრებთან ბრძოლა

ღმერთი ღრუბლების სიღრმეში კი არ ზის და კი არ დაგვყურებს.ჩემი ღმერთი ჩემს თავში ნაპოვნი ნათელი წერტილია რომლის რწმენაც მაქვს. ღმერთი ჩემს სულშია და ალბათ ძინავს.ალბათ ოთხკედელში გიჟი გიჟს გავს.მე კი გარეთ ადამიანს.

რომ ღრუბლებში ელვა დავინახო

ღამეა...ცივი და ბნელი,ღამეა...ნაცრისფერი ღრუბლებით დაფარული,წყნარი და მშვიდი.ელავს!მხოლოდ ის ანათებს ცის კამარას,ანათებს ლამაზად,ხმაურიანად და წამიერად.ნაცრისფერია ყველაფერი, სახლები,ქუჩები, ღრუბლები და ნაცრისფერია ღამეც. როგორი ფერია

ორი ვადაგასული მაგნიტი

ჩვენ - მე და ის. ორნი, ერთმანეთისთვის...საოცრებაა, ჩვენ შევძელით ის - რაც სხვებისთვის ისევ ოცნებად დარჩა. ოცნება ლამაზი ფიქრებია, რომელსაც ისეთი ირეალური ფერებით ხატავენ ადამიანები, რომ რეალობაში ამ საღებავებს ვერ პოულობენ. ჩვენ ვიპოვეთ.... შევღებეთ

სიყვარულო გამანადგურე

ძნელია მოტეხილი ფრთებით ისევ აფრენა. ზოგჯერ არის მომენტები როდესაც რაიმეს გამო ცუდ ხასიათზე 'დგები', როდესაც აღარაფერი გინდა, ფიქრობ "რატომ არ გავქრები?", "იქნებ დავისვენო მეც და სხვებმაც"-ო,

წერილი მეორე ნახევარს.

ავტორი:-მარიამ დუმბაძე საინტერესოა ეხლა სად ხარ? ჩემგან ძალიან შორს თუ ძალიან ახლოს? ეხლა ღამის 3საათია იქნებ შენ გძნავს .. ან იქნებ ერთდროულად ვიძნებთ ერთდორულად ვიღვიძებთ, იქნებ ერთანეთთან იმდენად ახლოს ვართ რომ წარმოდგენაც რთულია.. როცა ვფიქრობ

დრო

საოცარია ერთი კვირა რამხელა დროა. როგორი დიდი ხანია, როგორი გაწელილი... როგორი ზუსტი დრო რომ დააკვირდე და შეისწავლო ის, როგორი საოცარი წუთებია, როგორი იოლი რომ მიაშტერდე მას და შენი მზერის საპასუხოდ არაფერი მიიღო.

უსამართლობა

-და მაინც, არ აღიარებ რომ გიყვარვარ. თვალები, ხელები, სხეული, ყველაფერზე ამაზე მიუთითებს, რომ არ ჩავთვალოთ, რომ შენ თვითონ გაეცი თავი, შენ თვითონ წამოგცდა. ყოველ გამოლაპარაკებაზე ხმა გიკანკალებს, ყოველ შემოხედვაზე მზერას ვერ იმორჩილებ. და ახლა შენც