სიღარიბე

კიდობანია, რომელშიც ვცხოვრობ სამი ფანჯრით და ერთი კარით და აივანით , რიმელზეც არასოდეს გავსულვარ ერთში მძინავს, არა ვცრუობ ყველაში . მოკლედ, ერთში მძინავს მეორეში ვჭამ, აქაც ვცრუბ, ყველაშიი მოკლედ რა მე აქ ვცხოვრობ.

სულით ავადმყოფები

ო, ღმერთო ჩემო, როგორ მიყვარხართ, თქვენ, სულით ავადმყოფებო და ჩემსავით დაცემულნო სადღაც ქვესკნელში, როგორც ყოველი რელიგიის ბოროტი ანგელოზი. მე გხედავთ თქვენ სადაც არ უნდა იყოთ – მეტროებში, მიწისქვეშა გადასასვლელებში, ვიწრო ქუჩებზე, სიმყრალეში,

რჩევა გაითვალისწინე

არსებობენ ადამიანები,რომლებსაც შეგიძლია ბოლომდე ენდო ხო? თუმცა ძალიან ცოტა თუ მოიძებნება.რამდენად გამიმართლა არ ვიცი მაგრამ ვიცნობ ადამიანებს,რომლებსაც ასე თუ ისე ვენდობი.საერთოდ წუწუნი არ მჩვევია,რატომღაც ამას თავის

სრული სისულელეა

-ადამიანები სულელები ვართ,ყოველთვის იმის საპირისპიროს ვამტკიცებთ რასაც ვფიქრობთ.მაგრამ კარგია,განვსხვავდებით ერთმანეთისგან.სიმართლის გვეშინია,ყველაფრის გვეშინია.კიდევ გვშურს,გვშურს ჩვენზე გამბედავი

ღამე მშვიდობის

გათენდა. მზეს ვემალები,ისევ ვწერ და ველოდები ღამეს. ჩემს ღამეს. ღამე მშვიდობის!

ორი ცალი !

წვიმს...გაზაფხულის ცა მოღრუბლულა, წვეთები ხმაურით ეცემა მიწას და ოთახში, ერთი შეხედვით, გამეფებული სიმშვიდე ირღვევა... ფანჯრის რაფაზე შემოსუპებულ გოგოს თითები ცხელი შოკოლადისთვის შემოუვლია, თვალები დაუხუჭავს და მუსიკის ჰანგებში ჩაკარგულა...

აუტანელია

სახელი მხოლოდ გადმოსვლის შემდეგ გავიგე,აღმოჩნდა რომ ბიჭია,ამიტომ ყურადღება არ მივაქციე. მიუხედავად იმისა რომ სამეგობროში ნახევარზე მეტი ბიჭია,მაინც მაღიზიანებენ,ცდილობენ ხოლმე დაახლოებას,მაგრამ როცა არაფერი გამოსდით "საყვარელი" სიტყვებით მამკობენ

ერთ სიტყვა

ჩვენ ადამიანები ემოციაზე აგებული მონსტრები ვართ ... სამყარო უგულობით და ბოღმის დიდი ერთფეროვნებაა ... ზოგის გული იმისთვის ძგერს რომ მას უბრალოდ არსებობა სჩირდება მე უკანასკნელი მატარებელი ვარ ამ სამყაროში სადაც ვგრძნობ რომ გაჩერება არ შეიძლება

წერილი მამაჩემს მხოლოდ ჩემთვის

იცი, მე ამოვხსენი სამყაროს საიდუმლოება, მამა, და ცხადია მივხვდი თუ როგორია ადამიანის ბუნებრივი მდგომარეობა. ადამიანი, ბუნებით ბედნიერია, მაგრამ რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს, ეს ბედნიერება, უბედურობისგან მოდის. ხო, სწორად ასეა, სასოწარკვეთით

ფორთოხლისფერი შენ

,,ერთხელ მითხარი ადიდებული მდინარე ხარ რომელსაც აღარავინ ყავსო იმის მერე დიდი დრო გავიდა იმდენად დიდი რომ აღარც კი მახსოვს მაშინ რა ვიგრძენი მარტო შენი თვალები მახოსვს თაფლისფერი ღრმა გაყინული მზერა ჩვენ სხვებს არ ვგავდით მარტო ჩვენ შეგვეძლო