დარღვეული რუტინა (ჩანახატი)

ღამე, როდესაც სახლში ვბრუნდებოდი ზედმეტად ცივი, უფერული და ნაღვლიანი იყო. ალბათ ეს მხოლოდ მე შევამჩნიე რადგან პარალელი სწორედ ჩემ თავთან გავავლე. ვუყურებდი ადამიანებს და გული მერეოდა მათ ქცევაზე,ჩაცმულობაზე, სახეზე და საერთოდ ყველაფერზე. ვიგრძენი,

მე ის დავკარგე...

ორი დღის წინ გადავწყვიტე დამესრულებინა ჩემი ფერადი ცხოვრება და ყველაფერი სუფთა ფურცლიდან დამეწყო. ვიცი,რომ გავა დრო,მე სხვას შევხვდები.შემიყვარდება ის ადამიანი,რომელიც მისნაირი მზერით შემომხედავს,მაგრამ ის ის არ იქნება. მისი მზერა ზუსტად ისეთი არ

ოჯახის და მშობლების როლი ცხოვრებაში

აივანზე გამოსულმა დავინახე, რომ თხუთმეტი წლის ბიჭი კიბეებზე სწრაფად ჩარბოდა. _ გიგა, მოიცადე. _ უყვიროდა და სწრაფი ნაბიჯებით მისდევდა დედა. ბიჭი კვლავ უკანმოუხედავად გარბოდა.

მ ე ე რ თ ა დ ე რ თ ე ბ ი!

ღამეა... ცივი და თბილიც...აი, ზუსტად ისეთი, როგორც ახლა ვგრძნობ თავს... ხანდახან, მგონია, რომ შენც ისევე იკარგები ჩემს თვალებში, როგორც მე... შენც მხედავ მე და არა მხოლოდ მე.... ხანდახან კი ისეთი სიცივეა, რომ ყველაფერს ჩემს ფანტაზიის უნარს ვაწერ....

მამაკაცის წერილი ქალის შესახებ

მათ სძინავთ ჩვენს მაისურებში და გამოიყურებიან ძალიან სასაცილოდ.მათ უყვართ, როდესაც კოცნიან ზედმეტი სიტყვების გარეშე.

დავნებდი უშენობას

ყველა სახურავს დავივლიდი თუ მეცოდინებოდა ,რომ საიდანმე ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას დავინახაბდი.ყველა ქვაფენილს დავივლიდი ოღონდ სადმე დამხვედროდი...არაფერი მენდომებოდა სხვა ...სულ არაფერი...სადღაც ახლოს შენი ჩუმად ჩამოდებული ხელის გარდა.ჩვენს თითებს

სიყალბე ირგვლივ

დღე მშვიდი, ემოცია ცვრიანი, სიყალბე ირგვლივ. თითქოსდა არაფრით განსხვავებული საღამო იყო. ჩემი სოფლის გაცვეთილ ქუჩას მივუყვებოდი, სიო ნაზად ეხვეოდა ახლად აყვავებულ ხეებს. ჩემი ფიქრები სულ სხვაგან იყო, სადღაც უფრო შორს, ჰორიზონტს მიღმა

ბოლო წერილი

დღეს მეც ქალი ვარ ,პირველი ქალი ანუ ევა ,ევა ვისაც მთელი ცხოვრება ერთი მამაკაცი უალტერნატივო ადამი უყვარდა და ისე მისთვის აზრი,რომ არავის უკითავს ,არჩევანის საშუალება ,რომ არ მიუციათ .რატომღაც მგონია,რომ ევა იყო პირველი ძალადობის მსხვერპლი ქალი

შემოწვიმება...

პირველად დაშლილი ნაწნავი,ლიმონის სურნელით სავსე თმა და  შეცვლილი,შეშინებული ხელები... ნატკენი...

მანდარინის სურნელება

ერთხელ თავისთან ამიყვანა. შემოდგომის წვიმიანი საღამო იყო. თითებზე ძლიერად მიჭერდა თითებს და ისე ავყავდი კიბეებზე. სახლში მარტონი ვიყავით. დედამისს წითელი ტუჩსაცხი მოპარა. გაღიმებული ჩემ წინ დატრიალდა, კაბის ბოლოები აუფრიალდა და მისი საცვალიც