დავნებდი უშენობას

ყველა სახურავს დავივლიდი თუ მეცოდინებოდა ,რომ საიდანმე ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას დავინახაბდი.ყველა ქვაფენილს დავივლიდი ოღონდ სადმე დამხვედროდი...არაფერი მენდომებოდა სხვა ...სულ არაფერი...სადღაც ახლოს შენი ჩუმად ჩამოდებული ხელის გარდა.ჩვენს თითებს

სიყალბე ირგვლივ

დღე მშვიდი, ემოცია ცვრიანი, სიყალბე ირგვლივ. თითქოსდა არაფრით განსხვავებული საღამო იყო. ჩემი სოფლის გაცვეთილ ქუჩას მივუყვებოდი, სიო ნაზად ეხვეოდა ახლად აყვავებულ ხეებს. ჩემი ფიქრები სულ სხვაგან იყო, სადღაც უფრო შორს, ჰორიზონტს მიღმა

ბოლო წერილი

დღეს მეც ქალი ვარ ,პირველი ქალი ანუ ევა ,ევა ვისაც მთელი ცხოვრება ერთი მამაკაცი უალტერნატივო ადამი უყვარდა და ისე მისთვის აზრი,რომ არავის უკითავს ,არჩევანის საშუალება ,რომ არ მიუციათ .რატომღაც მგონია,რომ ევა იყო პირველი ძალადობის მსხვერპლი ქალი

შემოწვიმება...

პირველად დაშლილი ნაწნავი,ლიმონის სურნელით სავსე თმა და  შეცვლილი,შეშინებული ხელები... ნატკენი...

მანდარინის სურნელება

ერთხელ თავისთან ამიყვანა. შემოდგომის წვიმიანი საღამო იყო. თითებზე ძლიერად მიჭერდა თითებს და ისე ავყავდი კიბეებზე. სახლში მარტონი ვიყავით. დედამისს წითელი ტუჩსაცხი მოპარა. გაღიმებული ჩემ წინ დატრიალდა, კაბის ბოლოები აუფრიალდა და მისი საცვალიც

ორი ერთში

„მე უკეთ ვიცი!“ ზუსტად მაშინ იყო ხელი რომ ავარტყი და სახლიდან წამოვედი. გაგიჟდა ჩემი დედამთილი, რატომო, რისთვისო, რა დაგიშავაო.

მე და ჩემი კატასტროფა...

სამყაროს ერთი წერტილიდან მეორეში გადავადგილდებით, და საბოლოდ გვრჩება უსასრულობის განცდა.უსასრულობა მწიფე ატმისფერია. ზოგჯერ,რომ გულს გირევს და ზოგჯერ ნეტარების, სიტკბოს არომატის საბურველში გახვევს....

ერთად მოაქუჩა ქარმა ფოთლები

ერთად მოაქუჩა ქარმა ფოთლები და სევდამორეულ ქუჩებში მდგარ კანგადამძვრალ ლამპიონებს ნაოჭებად დაეტყოთ მომავალი ზამთრის სუსხი. შემოდგომა გარდამტეხ ფაზაში შედის... ფორთოხლისფერი მზე უხმოდ ჩაესვენა შავ ზღვაში, თან თვალებდახუჭულს სამყაროსოდენა სევდა

სარკე

გათენდა დამძიმებული თვალები ნელა და გაჭირვებით გავახილე ოთახი ძირფესვიანად მოვათვალიერე როგორც არასდროს ისე იყო დალაგებული ეს დედას დამსახურებაა გავიფიქრე გულში წუხელ ისეთი გვიან მოვედი ვერც კი შევამჩნიე არა და წარმომიდგენია

ადამიანებად არ იბადებიან ადამიანები ხდებიან

გუშინ ქუჩაში ერთი მოხუცი ქალი იჯდა ხელგამოწვდილი ეს არც გამკვირვებია, რადგან ასეთი ხალხი ხომ ბლომად არიან სამწუხაროდ, მაგრამ მის ხმაზე ჩემდა უნებურად შევტრიალდი, უცნაური გრძონობა გამიჩნდა როგორ თხოვდა ხალხს ნაღვლიანი ხმით დახმარებას, როცა მას