შავი ლამპიონები...

ახალი წელი, დგებოდა დედამიწაზე მოლოდინი ისადგურებდა,სურვილების და ოცნებების თავმოყრის წელად აღიქვამდა ხალხი...ყველგან შეიმჩნეოდა მოლოდინი:ბერეტიანი მოხუცის წითელ ტუჩებზეც და მათხოვრის თვალებში აკიაფებულ სხივებშიც, ყოველ

შეწყვეტილი გალობა...

....იმ დღეს სიკვდილს ჰგავდა ქალაქი. ოღონდ ჩონჩხისთავიან, ცელმომარჯვებულ მოჩვენებას კი არა , ბავშვობისას უცნაურ შიშთან ერთად აღქმულს. კუბოს ნელ-ნელა გაასვენებენ,იმ მზერით გააცილებენ, რომელზეც პასუხს აღარ ელიან. ორმოში ჩაუშვებენ. მიწას მიაყრიან და

სიურრეალიზმი

დამპალ შინდისფრად შეღებილი მიწა...ომის, დიდების, უსამართლობის აპოთეოზი.გახევებული ხეებია, გამხმარი ველი, წრფელი გული ნათქვამი ,,დამეხმარეთ"შიგნიდან მჭამელი გრძნობა, რომელიც ნელ-ნელა დაძვრება ჩვენს სხეულში და გულიდან იწყებს ნადიმს...

დარღვეული რუტინა (ჩანახატი)

ღამე, როდესაც სახლში ვბრუნდებოდი ზედმეტად ცივი, უფერული და ნაღვლიანი იყო. ალბათ ეს მხოლოდ მე შევამჩნიე რადგან პარალელი სწორედ ჩემ თავთან გავავლე. ვუყურებდი ადამიანებს და გული მერეოდა მათ ქცევაზე,ჩაცმულობაზე, სახეზე და საერთოდ ყველაფერზე. ვიგრძენი,

მე ის დავკარგე...

ორი დღის წინ გადავწყვიტე დამესრულებინა ჩემი ფერადი ცხოვრება და ყველაფერი სუფთა ფურცლიდან დამეწყო. ვიცი,რომ გავა დრო,მე სხვას შევხვდები.შემიყვარდება ის ადამიანი,რომელიც მისნაირი მზერით შემომხედავს,მაგრამ ის ის არ იქნება. მისი მზერა ზუსტად ისეთი არ

ოჯახის და მშობლების როლი ცხოვრებაში

აივანზე გამოსულმა დავინახე, რომ თხუთმეტი წლის ბიჭი კიბეებზე სწრაფად ჩარბოდა. _ გიგა, მოიცადე. _ უყვიროდა და სწრაფი ნაბიჯებით მისდევდა დედა. ბიჭი კვლავ უკანმოუხედავად გარბოდა.

მ ე ე რ თ ა დ ე რ თ ე ბ ი!

ღამეა... ცივი და თბილიც...აი, ზუსტად ისეთი, როგორც ახლა ვგრძნობ თავს... ხანდახან, მგონია, რომ შენც ისევე იკარგები ჩემს თვალებში, როგორც მე... შენც მხედავ მე და არა მხოლოდ მე.... ხანდახან კი ისეთი სიცივეა, რომ ყველაფერს ჩემს ფანტაზიის უნარს ვაწერ....

მამაკაცის წერილი ქალის შესახებ

მათ სძინავთ ჩვენს მაისურებში და გამოიყურებიან ძალიან სასაცილოდ.მათ უყვართ, როდესაც კოცნიან ზედმეტი სიტყვების გარეშე.

დავნებდი უშენობას

ყველა სახურავს დავივლიდი თუ მეცოდინებოდა ,რომ საიდანმე ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას დავინახაბდი.ყველა ქვაფენილს დავივლიდი ოღონდ სადმე დამხვედროდი...არაფერი მენდომებოდა სხვა ...სულ არაფერი...სადღაც ახლოს შენი ჩუმად ჩამოდებული ხელის გარდა.ჩვენს თითებს

სიყალბე ირგვლივ

დღე მშვიდი, ემოცია ცვრიანი, სიყალბე ირგვლივ. თითქოსდა არაფრით განსხვავებული საღამო იყო. ჩემი სოფლის გაცვეთილ ქუჩას მივუყვებოდი, სიო ნაზად ეხვეოდა ახლად აყვავებულ ხეებს. ჩემი ფიქრები სულ სხვაგან იყო, სადღაც უფრო შორს, ჰორიზონტს მიღმა