მაპატიე მე დღეს აღარ მიყვარხარ

ირაკლი მაპატიე კარგი? მაპატიე რომ შენს ცხოვრებაში შემოვიჭერი მაპატიე, რომ ცხოვრება უბრალოდ აგირიე მაპატიე, რომ ყოველთვის შენს საქმეებში ვერეოდი მაპატიე, რომ უბრალოდ ცხოვრებას გიმწარებდი არ გიყვარდი, მაგრამ ეჭვიანობის საბაბს მაძლევდი

და მაინც რა არის სიყვარული?!

ბევრი რამ მქონდა მოსმენილი სიყვარულზე და მაინც არ მეჯერა რომ სიყვარულის გამო ადამაინს ყველფრის დათმობა შეეძლო, ის რომ როდესაც გიყვარს მზე სხვანაირდ ანათებს, დეედამიწა სხვანაირად ბრუნავს, ყველაზე ცივ და სუსხიან ამინდშიც კი შენ გთბილა რადგან ეს

დედამიწელი უცხოპლანეტელი

– მობრუნდი, გიჟი ხარ? – დამეწია ნაცნობი ხმა, რომლისგანაც გამიკვირდა კითხვის ფორმაში ჩასმული, ასევე ნაცნობი ფრაზა: „გიჟი ხარ“. – გიჟი ვარ! – დავუთანხმე ხმამაღლა და სიგარეტს მოვუკიდე. „მარცხვენ!“ – ჩაილაპარაკა თავისთვის, მაგრამ შორ მანძილზეც გავიგე

წერილი მუზას!

როცა რამეს ვწერ,მუდამ შენი სახე მიდგას წინ....და უბრალოდ მგონია,რომ იდეალური ხარ...რომ გიცნობდე,ასე არ ვიფიქრებდი...ამიტომ მიხარია,რომ არ გიცნობ და ამის სურვილი არც მაქვს..

მერიენს

...ორი ზომით დიდ სვიტრში გახვეული თვალებზე ქუდჩამოფარებული, თმა გაშლილი , ბიჭური ფეხსაცმლით და მძიმე ნაბიჯებით მიაბიჯებ თბილისის ლამპიონებმოწყენილ ქუჩებში. ფეხით ფანტავ ნოემბრისგან დახოცილ ყვითელ ფოთლებს და სულ არ გადარდებს რომ სხვები ტიპიურ გიჟად

უღმერთოდ უყვარხარ.

თითქოს ახლა უნდა შემოვიდეს და მითხრას, „რიჩხინ სკოლაში არ იყავი? ასე ადრე რატო გამოგიშვეს? არ გინდა უკან დაბრუნდე? ან ეგ ღრიალი გამორთო“ მეკი ისევ ვუმეორებ ,რომ ამ ღრიალს როკი ქვია და ეს ჩემთვის ყვეაზე ძვირფასია . ის იცინის და გარეთ გადის,

მე და ის

მე მიყვარდა ის...მიყვარდა მისთვის...არ ვამბობდი,რომ მიყვარდა მასთან მყოფი მე...არც ჩემთან მყოფი ის... მე მისი არსებობა მიყვარდა... თუნდაც შორს ჩემგან. ჩვენ არ ვღლიდით ერთმანეთს,ვიცოდით როდის უნდა შეგვეწყვიტა,როდის უნდა დაგვეწყო...

ჩიტ(ებ)ი

_ცრემლები, რომ გცვივა აი მაშინ ფერმკთალდებიან ადამიანები შეგრძნებები უფრო მეტია,ვიდრე სიტყვები .არცერთი ზედმეტი კითხვა არ დაგვესმის მიუხედავად ამისა ყველაფერი რთულადება _რთულდება მხოლოდ იმიტომ, რომ ადამაინები ინდივიდმაიზმს

ღამის მწუხარება

ჩემი მწუხარება განსაზღვრულ მიჯნას გადასცდა და ვცდილობ გოეთეს შეცდომები ვუპოვნო, რათა საკუთარი თავი ვანუგეშო, მაგრამ არაფერი არ გამომდის. თვალის გახელიდან, რა აღარ ვიფიქრე, რომელ ღმერთს აღარ შევევედრე. ღმერთი რომ არსებობდეს, განა მე ასეთ

რეალობის თვალებში

ბათუმში ვარ, უცნობი ადგილია, მაგრამ ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ეს ჩემი სახლია, ფანჯრის უკან ვიმალები, გარეთ დედაა, რაღაცის მეშინია, ზღვისკენ გავიხედე და იქედან ტრანსპორტი შემოდის, თვითმფრინავს ჰგავს, მაგრამ მიწაზე დადის, ყველაფერს ანადგურებს,