"პირველი სიყვარული"

ბევრჯერ დამბადებია კითხვა,თუ რას ნიშნავს სიყვარული?როგორია ის?რა გრძნობაა,როდესაც ვიღაც საკუთარ თავზე მეტად გიყვარს,როდესაც მისთვის სიცოცხლეს არ დაიშურებ.ყოველი დილა მასზე ფიქრით იწყება,ყოველ ღამე,რომ მასზე ფიქრობ და ისე გეძინება ოცნებებში

სიყვარული, როგორც ასეთი

არა ? მე ამის არ მჯერა... შეუძლებელია ადამიანი გყვარებოდა და დღეს მისი დანახვისას არაფერი იგრძნო... შეუძლებელია გყვარებოდა, ახლა დაინახო და არ იგრძნო როგორ გიჭერს ყელში ვიღაც და როგორ ცდილობს დაგახრჩოს. შეუძლებელია სუნთქვა არ შეგეკრას, გულში რაღაც

ყველასთვის ასე აჯობებს!

ახლა გადავხტები,ჩემს საყვარელ საღამურებს ჩავიცვამ და გადავხტები. ასე აჯობებს! ყველასთვის! ყველასთვის ასე აჯობებს! ფანჯარას "რკინები" ჰქონია. კოვზი ნაცარში მივარდება. ესე მორიგი ხელმოცარულობა. ისევ ამაოება!!!

1 მარტი

უკვე საათი იყო გაბმულად ისმოდა ტელეფონის ხმა. ძლივს ვუპასუხე, იქიდან კი ჩემი საქმროს ბედნიერი ხმა მილოცავდა დაბადებისდღეს, მე კი მხოლოდ სიკვდილი მინდოდა ამ დღეს...

ძიებაში დანახული მოლოდინი

იმ ყველაზე ცუდი გრძნობის,რომელიც „რაც არ გკლავს,გაძლიერებს“ შემხვევაში პირიქითაა, არ გკლავს,მაგრამ განადგურებს,-ფსიქოლოგიურად,მორალურად,ფიზიკურად,ისე რომ გადაბმულად მოგანდომებს პიჟამას ამარა გაყინულ საწოლში

უბრალოდ წასაკითხი...

იმდღეს უჩვეულო სიცივე იყო წინა დღეებთან შედარებით. უჩვეულო მეთქი, მაგრამ გამახსენდა რომ დეკემბერია და რაღა უჩვეულო. სიცივისგან მობუზული მივაბიჯებდი ჭავჭავაძეზე და გულში საკუთარ თავს ვუწყრებოდი უფრო თბილად რატომ არ ჩავიცვი-მეთქი, როცა ჩემი ყურადღება

ჩემი ხატია სამშობლო და "ლიჟბი" აქედან წავიდე

წასვლა გინდა ქვეყანაში არსებული პრობლემების გამო ხომ ? საინტერესოა... მოიცადე, კერ არა... სულის შემძვრელი მუსიკა ჩართე ! ახლა კი და ვიწყოთ მე მოგიყვებით ერთ პატარა, დანაწევრებულ ქვეყანაზე, სადაც ყველაფერი ხდება, სადაც თორმეტი წლის სოფი,

ეს დეკემბერია. ბოლო ჟამი ჩემი ყვავილობის.

ეს დეკემბერია.ბოლო ჟამი, ჩემი ყვავილობის.ვზივარ ჩემს მოქანავე სავარძელზე, წელზე ადიალი მახვევია. ჩიბუხის ბოლში გახვეულს, ძლივს ვახერხებ, შეთეთრებულ მთებზე თვალის შევლებას. სახლში ბუხარი ანთია, მაგრამ გარედან, ძირგამომპალი აივნის სიჩუმე, უფრო

4.54 AM

- ელოდები? - ელარჯს? - იცი შენ. ნუ იქლიბავ ტვინს. - არა. - ახალს და უფრო ძლიერს ელოდები? - არა. - კარგი ახლა. გულწრფელად. - გულწრფელი რომ არ ვიყო, გეტოდი ველოდები-მეთქი. - გეშინია. მესმის.

ჩამეხუტე

ახლა როცა ასე ახლოს, ერთი ხელის გაწვდენაზე ვგრძნობ სიკვდილის სუნთქვას, მახსენდება კადრები ჩვენი ცხოვრებიდან, რომელიც არასდროს არ ყოფილა ჩვენი.  გახსოვს? ერთხელ მკითხე სიყვარული რაფერიაო,"შენფერი" მეთქი-გიპასუხე. მაშინ მოგატყუე, მოგატყუე მაშინ.