///ბილი...///

ამბობენ წყვილში ერთი აუცილებლად იტანჯება, მეორე კი, მოწყენილობისგან კვდებაო. ეგ მეორე მე ვარ, კლაიდი. ოცდაათ წელს გადაცილებული, ცოლით, ორი შვილით და კარგი სამსახურით. ყველაფერი მაქვს, რაც მინდა და თითქმის არაფერი

მომავლის იმედი

ადრე მითხრეს, როდესაც ძალინ გაწუხებს რაღაც წუხილი ფიზიკურ ტკივილს ემსგავსებაო. ხო, ახლა ამას ვგრძნობ. გული მტკივა, თითქოს გაჩერებული და ცარიელია, რაღაც უშლის ხელს და ძველებურად აღარ ფეთქავს,

ცხოვრება პროცესია

არ უნდა ველოდოთ ქუჩაში მილიონის პოვნას, არც თეთრ რაშზე ამხედრებულ პრინცს, როგორც ამას ბავშვობაში ზღაპრები გვასწავლიდნენ ; ლოდინს მოძრაობა უნდა ვარჩიოთ და უსიამოვნო ვითარებაშიც კი ჩვენთვის დადებითი აღმოვაჩინოთ...

სიცოცხლის ომი

რომ დავფიქრდეთ, ადამიანის ბუნება როგორი ძლიერია არა? გვტკივა ძლიერ გვაჭერენ მაგრამ მაინც არ ვნებდებით, არ ვამბობთ, რომ შეუძლებელია ამ ტკივილს გავუძლოთ.

და Შენ მოკვდები

- და Შენ მოკვდები. - და Ჩვენ ვიცეკვეთ პონტში არა? - არა. - აბა. ჯერ დაიხოცნენ Შემდეგ იქორწინეს?

სიკვდილთან შეგებების საზეიმო ჰანგები

წვიმის წყლისგან დამდგარ გუბეში ჩახტა. კაბა დაუსველდა, შავი ლაქებით შეიმოსა შიშველი წვივები და მზისგან ნაფერები მიას მარცხენა ლოყა. ჩრდილქვეშ, გრილი სიო გაებუტა, ასე ძალიან რომ ესიამოვნა მზის სხივებთან შეხვედრა. ხელები ჰაერს მოხვია და ცეკვა დაიწყო.

მე რომ ბებია მყავდა...

ყველაზე მეტად დაწყება მიჭირს. საუბრის, ურთიერთობის, უფრო უფრო კი წერის...ახლაც, თავს ისე ვგრძნობ, თითქოს დიდი ხნის უნახავ მეგობარს შევხვდი, აი ისეთს ყოველ დღე რომ არ ვხვდებით და ვსაუბრობთ, მაგრამ იმ ჯადოსნურ დღეებს, რომლებიც ერთმანეთს გვახვედრებენ

მომენატრე

საშინელმა გულის რითმამ გამომაღვიძა , შენი სურნელი ვიგრძენი ცხვირთან ახლოს და ჯერ კიდევ დახუჭული თვალები მკვეთრად გავახილე, სიცხე ერთიანად მომაწვა სხეულში

დატანჯული სხეული

ჰაერის ნაცვლად ახლა ჩემი სხეულიდან გამოყოფილ ტკივილს ვსუნთქავ, ისე ვინგრევი მგონია ჩემივე ნატეხების ქვეშ მოვყვები და წამოდგომას ვეღარ შევძლებ, ახლა უკვე წამებიც წუთებად გადაიქცა როცა ისე გტკივა რომ საკუთარი თავი გტანჯავს დრო გაცილებით ნელა

თითები საღებავით მაქვს დასვრილი

თითები, საღებავით მაქვს დასვრილი. ჩემში არის რაღაც, რაც მოულოდნელად იღვიძებს. რომლის შემდეგაც, ფუნჯს ვკიდებ ხელს და სრუილიად მოწყვეტილი ვარ გარე სამყაროს. სიმართლე, რომ ვთქვა ახლაც შოპენის სიმღერას ვუსმენ.