და იქნებ..

და როცა შეძრწუნებულს ჭაობის ზემოთ მხოლოდ დასახმარებლად გაწვდილი უფორმო და უშნო ხელებიღა დამრჩა, გეძახდი უხმოდ და თან ყველაზე ხმამაღლ

სისხლად გამშრალი მიწა

დავწერთ ისტორიას და მომავალს ვაცნობებთ იმ ქვეყნის შესახებ არასდროს რომ დანებებულა,დაცემული რომ წამომდგარა და დროშა ხელში აუღია. ადამიანი ბრძოლის დროს საქართველოს ჰიმნს რომ მღეროდა და გულით ოჯახის ფოტოს ატარებდა. ქვეყანა რომელიც ბოლომდე იბრძოდა და

არარაობა/არაფერი

სამწუხაროა, რომ ჩემი ცხოვრება მე არ მეკუთვის. სინამდვილეში ჩვენს თავს ჩვენვე ვუქმნით დაბრკოლებებსა და პრობლემებს. საერთო ჯამში ჩვენი ბედნიერებაც და უბედურებაც დიდ წილად ჩვენი ბრალია და ამ ბრალს ჩვენ ვაკონტროლებთ.

ალცჰაიმერი თუ გამოსავალი?!

ქუჩის კუთხეში გზაჯვარედინთან, განსხვავებული არქიტექტურის შენობა დგას. წლებია ამ ფეშენებელურ შენობაში ყვავილების მაღაზია მუშაობს, რომელსაც "ყვავილები ჰოლანდიიდან" ქვია.

თუ წახვალ...

რა არის სიყვარული?! და შეიძლება გყვარებოდა?! არა! არ არსებობს მიყვარდა! ეს არის ერთ -ადერთი სიტყვა რომელსაც წარსულ დროში ვერ იტყვი! ამ სიტყვას მხოლოდ ორი ფორმა ამშვენებს მიყვარს-მეყვარება! ის ვინც მას მესამე დროს დაურთავს ანუ არც იცის ამ სიტყვის

ზღურბლთან

ადრე უყვარდა ადგომა. დილაობით სახლს სწრაფად მიალაგებდა (სახლი რაა, ერთი ფიცრული ოდა ქონდა) , ყველაფერს დახეხავდა, ისედაც წლობით ხეხვისგან გადაფხეკილს,

ქარიშხალია

დილა ზარით დაიწყო... ყურმილის დაკიდებას კი ცრემლების ნიაღვარი მოჰყვა..

ველური ტყემლის ხე

ფილმს ვუყურე,სათაურით "ველური მსხლის ხე" . ეკრანიზაცია პროვინციელი, ცნობილი თურქი მწერლის ცხოვრებასა და კრახზეა ,რომელსაც წარმატებისთვის მხოლოდ ახლობლების აღიარება ჭირდება. სიუჟეტმა ჩემი ეზოს ტყემალი გამახსენა. ერთადერთი ხე ბავშვობის

ადამიანები ჩვენს გარშემო

არსებობენ ადამიანები რომლებიც სულაც არ არიან ისინი როგორებიც მოაქვთ თავი.პირადი გამოცდილება

გვიყვარდეს...

საკმაო ხნის სიარულის შემდეგ ბრაზი ერთ ფიქრად იკვრება : just love yourself. მეღიმება, უცნაურ შვებას ვგრძნობ... როგორც იტყვიან, რაც არ გკლავს, გაძლიერებს...