სანუკვარი სიმშვიდე (სრულად)

აკანკალებული.. აღელვებული.. ტანჯვაგამოვლილი.. განადგურებული მივუყვები არეული ნაბიჯით გზას.. საყრდენგამოცლილი კედლებს ვეჭიდები და,

უ'საზღვროდ /8/

ჰქონდა რომ გოგონები გაკვირვებულები უყურებდნენ -თინი, ნუცა და ნიცა -თინი შენ ხარ? ფგავხარ შენს ძმას - გაიცინა და სიგარეტი ყავის ფინჯანში ჩააგდო -ჩაიწიე - საჯდომზე მიარტყა სოფიას და ფეხები დივანზე აკეცა- მეც დამისხით და განაგრძეთ ჭორაობა...ვგიჟდები

ორი მოწმე (ნაწილი 2 ---3)

თავის სავიზიტო პიცას აცხობდა ლილია სახლში კარზე ზარი რომ დარეკეს და ნატალი და ლიზა შემოვარდნენ. -მოვკვდი გოგო ცნობისმოყვარეობით, რატო გავარდი დღეს რა ხდება? რას იძიებენ? გახსოვს ბოლოს რა კარგად გამოგვივიდა, ისევ მინდა, მომიყევი რა.

მე შენამდე თავი-8

ევაჩკა!ევა! ჩამესმა ის ხმა რომელიც ყველაზე მეტად მეზიზღებოდა...რის გამოც მთელი ორი წელი ვიმალებოდი.ყოველ დღე შიშის გრძნობით ვიღვიძებდი და ვიძინებდი. ჩემს საფეთქელთან იარაი ჰქონდა მობჯენილი და ირონიულად იღიმოდა

ყინულის გული *1 თავი *

უჩანდა, მსუბუქი ქარი ბეჭებზე დაყრილ მსხვილ კულულებს უჩეჩავდა, კეფის ზემოთ რთული წნული ლამაზი,ხელოვნური კესანეს ფორმის სარჭებით ჩაემაგრებინა. მოწმენდილი ცისფერი კაბა იდეალურად ეხამებოდა ჩანჩქერივით დაშვებულ მსხვილ ლოკნებს, მაქმანებიან თათმანებსა და

ბიჭი და თან როგორი!!! (2 თავი)

ესეც მეორე თავიი შევეცადე რომ წინა შეცდომები გამომესწორებინა იმედია მოგეწონებთ პირველის თავის თქვენმა ნახვებმა, კომენტარებმა, და მოწონებებმა ძლაინ გამახარა იმედია ასე გაგრძელებთ მაიკლმა შეხვედრა პატარა საყვარელ კაფეში დამითქვა რამაც ძალაინ

სამაგიერო - IV თავი -

ბავშვობიდან მოყოლებული ყოველთვის წარმატებულად გამოსდიოდა ლექსოს ჩემი გაბრაზება, მაგრამ ამჯერად პიკს მიაღწია. გამწარებისაგან ლამის ცხვირიდან ბოლი გამომეშვა, აი ისე როგორც მულტფილმებშია. მინდოდა რაღაც არაჩვეულებრივი იდეა მომსვლოდა თავში, რაიმე ისეთი

გოგონა იასამნისფერი თმებით (თავი მეხუთე)

- სიგიჟის კლასი ხარ. საოცრება ხარ. - ოო ოთო არ უნდა ახლა ეს პათეტიკა. - რა იყო თაყვანი გცე? თუ როგორ გაგაგებინო ჩემი სერიოზული ტონი? - აუ მართლა ოთ? როგორ გამახარეე შენ თუ მოგწონს ანუ უკვე გიორგისაც მოეწონება. - აქვს კი უფლება რომ არ მოეწონოს?

ველური ორქიდეა (24 თავი)

მანქანიდან სწრაფად გადავედი, შავად შეღებილი წყლით დატენილი პოსტოლეტი დავუმიზნე და მისკენ გავემართე. - აბაშიძე! - შევძახე რაც შემეძლო მკაცრი და მჭეხარე ხმით. - ყველაფრისთვის პასუხი უნდა აგო! ყველა ადგილზე გაშეშდა. გიგის მიწის ფერი დაედო სახეზე. -

დაბრუნება (6)

მართლაც რომ შემეძლო მეთქვა ჩეთვის ყველაზე უბედური და ბედნიერი ახალი წელიათქო.რამოდენიმე წუთში ყველამ გაიგო ჩემი მომვალი შვილის ამბავი, დეა რის დეა იყო, ყველასთვის რომ არ ემცნო ჩემი ბედნიერი წუთები,გადაავიწყდა