ნამდვილი ამბავი სიყვარულზე თავი პირველი

პირველად ვწერ და იმედია მოგეწონებათ ეს ისტორია არ იქნება გამოგიონილი მინდა ნამდვილი ამბავი მოგიყვეთ. თუ მოგეწონებათ გავაგრძელებ ისტორიის წერას თქვენი აზრი ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემთვის

დღეს პირველად

დღეს პირველად შემხვდა 1 წლის შემდეგ.მივესალმე და მთელი ძალდატანებით ვეცადე გამეღიმა. გადაკოცნა ვერ გავბედე...თვითონ უხასიათოდ იყო, ღრმა ნაფაზებს არტყამდა, უცხოპლანეტელივით მაკვირდებოდა.

უსიყვარულოდ? არ არსებობს თავი 6

დილით ადრე ავდექი თავი მოვიწესრიგე და სამზარეულოში ჩავედი, ყავა გავიმზადე და შოკოლადის ტორტთან ერთად მივირთმევდი, მალევე დიმიტრიც შემომიერთდა და მასაც შევთავაზე ყავა, მივირთმევდით და ვსაუბრობდით. ბევრი რამ გავიგე მასზე და მის ოჯახზე.

მიშო ჯორდიანზე გსმენიათ? (თავი 6)

მიშოს ოთახის აივანზე ისხდნენ,ისევ 23 დეკემბრის მთვარე ანათებდა არე-მარეს,ავის მომასწაებელი სიჩუმე დაჰპატრონებოდა რიწის ქუჩას,ვერც ერთი ბედავდა ხმის ამოღებას,გოგონას თავში ფიქრის კორიანტელი დატრიალებულიყო,ვაჟი მომლოდინე თვალებით ათვალიერებდა

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?!

დადიანების აღწერა: დადიანებიდან გამორჩეული და ბაბნიკი 20 წლის ალექსანდრე არის, ამის გამო სულ ჩხუბი უწევს მამამისთან.ის ყოველთვის ჟურნალისტების გარემოცვაშია! ირაკლი დადიანი ცნობილი მიზნესმენი იყო. ამის გამო კი ალექსანდრეს მუდამ თავში ჰქონდა

"მათრობელა თაფლი" - თავი პირველი (2)

მაღაზიაში შესული, რიგს იკავებს და მოთმენით ელოდება მის წინ მდგომ ხალხს, რომ დროულად იყიდონ რაც სურთ, მაგრამ ისინი დროს თითქოს სპეციალურად წელავენ. ესაუბრებიან გამყიდველს, დიდ დროს ხარჯავენ იმაში, თუ „კიდევ რა იყიდონ“ და ამასთანავე, ამრეზით უყურებენ

ჩემი დემონი (2 თავი)

ის დაბრუნდა, მაგრამ სხვანაირი, გარეგნობით და ქცევებით. უფრო მაღალი და გამხდარი მეჩვენა, თვალების გარშემო ჩაშავებოდა, აი ისე უძილობის გამო რომ გვემართება, მაგრამ ეს მას რის გამო ქონდა დაზუსტებით ვერ გეტყვით. უკვე საღამო ხანი იყო, ჩემი ყვავილები უფრო

პიცა გამოძახებით - თავი 6

-კარგად, შენ? დემნა გასულია და ფილმს ვუყურებ. -კესო, არ ინერვიულო, რა. -რაზე, გოგო? - ნერვიულად წამოხტა დივნიდან. -უკვე ნერვიულობ! - წარბები შეკრა. -რა მოხდა?

ნუთუ შეგიყვარდი? (+16)

როდის გახდა ცხოვრება სულერთი ჩემთვის? როცა აქ წამოვედი თუ როცა დედა დავკარგე და მამინაცვალს "კისერზე დავაწექი" სასაცილოა სატირელი რომ არ იყოს. უკვე ორი თვე,3დღე და 6 საათი გავიდა რაც აქ ვარ. წუთები ზუსტად არ ვიცი საათი არ მაქვს თან. თანაც ვის სცალია

ლურჯი ნისლი (სრულად)

ლურჯი ნისლით იყო ამოვსებული იმ ღამით თბილისი... ლაპმპიონებსაც დაეწყოთ უკვე ჩაქრობა. კაცი-შვილი არ დადიოდა ქუჩებში. თითქოს, დილისა და სიახლის შიშით შეყუჟულიყო შინ ყველა. რამდენიმე ღამენათევი, თვალებჩაშუპებული, კულულების ნელი რხევით მოდიოდა