გისოსებს იქით 2

ურცხვად ძირს დავარდნილ ანასტასიას აჩერდებოდა და ტუჩებს ვნებიანად ილოკავდა.ჩემი და კი თეთრ კაფელზე დანთხეული ეგდო ყელ გამოჭრილი.კონტროლი დავკარგე და მჯდარს კისერში წავწვდი,მისი სიმშვიდე მაგიჟებდა საშინლად,უბრალოდ თვალებში მიყურებდა და მწყევლიდა

need you (2)

-რა შუაშია? პროსტა შენ ბიჭთან ერთად, რომ იქნები უფრო გაგისწორდება თან ჩვენც გვეცოდინება , რომ სანდო ხელში ხარ. -მე ჩემი ბიჭი ისედაც მყავს და "იმის" გარეშეც მაგრად მისწორდება, აი რომ დამჭირდეს ეს უშეყვარებულო გუგა აქ არ მყავს? ან ჩემი იკუნა? ან ვაფშე

ცინიკოსი (თავი 2 )

მას შემდეგ ხუთი წელი გავიდა.ხუთი მტანჯველი წელი.რა უცნაურია ცხოვრება.ყველაზე ნაკლებად ველოდი აქ მის ნახვას,მაგრამ ელბათ ესეც ბედისწერის ბრალია. მაშინ თვრამეტი წლის ვიყავი,ნაცნობის კეთულგანწყობის და დახმარევის შედეგად სამსახური გამომიჩნდა,ძალიან

ველური ორქიდეა (15 თავი)

ნუ იყურები ეგრე! - ვუთხარი შეკავებული სიცილით და თვალი ავარიდე, რომ არ გამცინებოდა. _ეგრე როგორ? _აი ეგრე, როგორი სახეც გაქვს. _როგორი სახე მაქვს? - პირდაპირ ჩემს ნერვებს ცდიდა. თან ისე უცოდველი კრავის თვალებით მიყურებდა. _ვაიმეე, არაფერი არა.

მხოლოდ ერთი (7)

ალექსმა ნელა დამსვა.ცვრიანი ბალახის სურნელი ტრიალებდა გარშემო და თითქოს ჩვენ ორნი ნელ-ნელა უფრო ვემსგავსებოდით სამოთხეში მყოფ ადამიანებს. -ალექს სად მმივდივართ? უკვე გაბრაზებული ვეკითხები ალექსს და მკლავში ხელს მთელი ძალით ვუჭერ. -თუ შეიძლება

სიმპათიური სტუმარი ( 1, 2, 3, 4, 5 თავი)

გამარჯობათ მეგობრებო! ჩემი წინა პროფილი რატომღაც ჩემთვის მიუწვდომელი გახდა. ამიტომ ახალი შევქმენი. პირველ 5 თავს ერთად ვდებ. ხვალ გპირდებით რომ მეექვსესაც დავდებ. ველოდები შეფასებებს კომენტარებში. ეს არის ისტორია გოგონაზე, რომელმაც ბევრი რამ

მ.ი.(თავი 6)

-აუ დავლიოთ გახევამდე?-იდეა წამოაყენა საბამ. -ბაზარი არაა,აი გათიშვამდე ვსვამთ-ვთქვი და ხტუნვა დავიწყე -შენ არა !-მითხრა გაბრიელმა და კუშტად შეკრული წარბებით გადმომხედა.

როცა სინათლე ქრება თვალებიდან 10 თავი

-კიდევ რამე არ მოგწონს-შემომხედა დაეჭვებულად, ისეთი სასაცილო იყო, ცალი წარბი აწეული, დოინჯშემორტყმული და მაგრად მოკუმული ტუჩებით -სასწაულად გამოიყურები, ნუ გაქვს ეგეთი მოწყენილი სახე, მერე რა რომ შეყვარებული ყავს, ეგეთები დაგიშურებია?! -კაი რა შენ

"კარგი" გოგოს დღიურები (თავი 15)

უკვე ორი კვირაა რაც არავინ არ მინახავს. რატომღაც სახლში ვარ ჩაკეტილი და გარეთ ცხვირსაც არ ვყოფ. სახლში ყოფნაზე არავინ არაფერს არ მეუბნება და მეც აქ ვარ. ოთახის თეთრ კედლებს ვუყურებ და ვიხსენებ ყველა იმ მომენტს როდესაც კიდევ ვმეგობრობდი გიოსთან და

პეპელა 11

_ ლუკა ხომ? _ მშვიდ ტონს ისე იბრუნებს, ნინაკას ძალიან უკვირს. _ ხო ლუკა, შენ? _ მე იესო ქრისტე _ უღიმის და თვალს უკრავს _ ადი შენ, გეჩქარებოდა _ მერე ნინაკას უყურებს და თავით კორპუსისკენ ანიშნებს _ ლუკა, გინდოდა რამე?