წარსულის ლანდები დასასრული

შენს ირგვლის გამეფებული წყვდიადი, მაგრამ თითონ შენს სულში ბედნიერება, მაინც არ გაძლევს იმის საშუალებას ბედნიერი იყო, როცა შენს ირგვლივ ამდენი ცუდი ხდება, შენ ვერ ხარ სრულფასოვანი ბედნიერი, შენ მხოლოდ შენს თავს არ ეკუთვნი და მხოლოდ შენი თავისთვის არ

ისევ ლამაზად თოვს (თავი 2)

ორად გახსნილი კედლიდან დეზერტივი გადმოიღო და ბარგში საცვლებს შორის ჩამალა ქვემოთ ჩაირბინა დედამისი უკვე აღარსად ჩანდა მხოლოდ ცარიელი ზედმეტად მოკოხტავებული ოთახები დარჩენილიყო, გოგონას უკვე ეზიზღებოდა ეს ადგილი და მთელი სიჩქარით მოწყდა იქაურობას

ჯიშკარიანის წესები (თავი 10)

მძულდა, ხანდახან როგორ ძალიან მეზიზღებოდა, მაგრამ სიბრაზე გადამდიოდა და ღამე, ძილის წინ ისევ მიყვარდა, თან გაგიჟებით. მენატრებოდა ისე, რომ ხანდახან მეგონა, გული გამისკდება ამდენი ტირილისგანთქო. ისევ ალექსანდრეზე ვფიქრობდი, როდესაც ერთ ძალიან ლამაზ

ის (8)

-ნეითან მოხდა რამე?-შემეშინდა მაგრამ ემოცია ვერ გამოვხატე -ფანჯარასთან ვარ შეგიძლია დამეხმარო? -რათქმაუნდა,-მობილური გავთიშე და დავინახე რომ ღამის 3 საათი იყო და კიდევ დავინახე რომ ნეითანს 12 ჯერ ჰქონდა დანარეკი...

თეთრი სახლი ( თავი 3)

მთელი დღე სადღაც იყო არმოსულა ალბათ ზევით ავიდა სადაც დიდი დასახლება იყო, იქ ნაცნობები ყავდა როგორც გუშინ შევიტყვე მე თბილად ჩავიცვი გამწარებულმა და გარეთ გავედი ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და თოვლით გუნდები გავაკეთე მერე ბავშვობა გავიხსენე და თოვლის

ფუნქცია თუ ბედნიერება (თავი 5)

-სახლში ხარ უკვე? -ხო -მომიყევი რა მოხდა -დავიჯერო ისე გაინტერესებს,ვერ ითმენ სანამ მოხვალ? -არა. სახლში წავედი პირდაპირ.

გმირის აჩრდილი (ნაწილი 1, 2, 3, 4 +)

ეს ბიჭი სუნთქვას მიკრავდა და ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ამას თავადაც ხვდებოდა; სწორედ ამიტომ ვბრაზობდი ასე ძალიან. მაღალი იყო, გადაშლილი მხრებითა და იდეალური სხეულით, გამომწვევად დააბიჯებდა, თითქოს სამყაროს იწვევს დუელშიო. მის სიმშვიდეში იყო რაღაც

პეპელა 3

_ თვრამეტის ვიყავი. ან ჩვიდმეტის, რა მნიშვნელობა აქვს. ვეწეოდი, ვსვამდი, აბებს ვიღებდი, არ მქონდა რა კარგი პერიოდი. ჩემს საუკეთესო მეგობარს ნინი ერქვა, სულ ერთად ვიყავით. ეგ მაძლევდა ნარკოტიკებს, მისი შეყვარებულისგან. ერთ დღეს ისე მოხდა, რომ ის

"კარგი" გოგოს დღიურები (თავი 1)

"როდესმე ვინმე გყვარებიათ?" მარი თავისი დღიურის წერას ამ სიტყვებით იწყებს. "გყვარებიათ და გცოდნიათ რომ მას არ შეუყვარდებით?" ამ სიტყვებით კი აგრძელებს.ის არასოდეს არ ყოფილა ჩაკეტილი, ჩუმი, "შკოლნიკი". მაგრამ ის არც არასდროს ყოფილა "გაჩითული",

საყვარელი ღიმილი და "ასდ" დაუსრულებლად (თავი 11)

ისევ დავიწყეთ ბავშობის ამბების გახსენება. ლოლა ისევ ჩუმად იჯდა და იღიმოდა. ენას არავინ აჩერებდა. მეც ვცდილობდი, რომ ყოველ წამს არ შემეედა, რადგან იმორცხვებოდა. გიგა უცბათ გაჩუმდა და ლოლას მიაშტერდა. -ლოლა მგონი მოგაბეზრეთ თავი ჩვენი ისტორიებით.