სოფლის ნობათი [6]

ზედმეტად მოუხერხებელი იყო სავარძელი დასაწოლად, მაგრამ მაინც მოთავსდნენ. ფეხები სავარძლის თავზე დააწყო, თავი დემნას მკერდზე ედო. მართალია, დემნა არაკომფორტულად იყო, თუმცა არაფერს ამბობდა. მთელი ღამე თათულის ყურება და მისი ძილის დაცვა, მეორე დღეს

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (12)

ორსულობის გამო მაღალქსულიან ფეხსაცმელებს ვერ ვიყენებ,დაბალ ძირზე მაცვია შუზი,ახლა ჩემი ფეხსაცმელი მარმარილოს ჰოლში შესვლისას აღარ კაკუნობს და ეს ძალიან მაკლია,ჩემს მაგიდასთან ვჯდები და კომპიუტერს ვრთავ.თითქოს ყველაფერი რიგზეა,ყველაფერი ისეა როგორც

სამუდამოდ სიცოცხლეში (დასასრული)

სიცოცხლე მოთმენაა, სიკვდილი კი ეს გარდაუვალი ტანჯვა და ტკივილია, მათთვის ვინც რჩება სიკვდილის მიღმა, იგი შინაგანად გცლის, გრღრღნის და გფიტავს. სწორედ ამიტომ არსებობს ბედნიერი დღეები რომ შეძლო ის ტკივილი გადაიტანო რაც საყვარელი ადამიანის დაკარგვით

ვიკა, ჩემია! (ლაშა და მარიამი) (5)

-მოიცა ანუ ერეკლე შენი მეზობელია ხო?.მარიამი ლანა და ვიკა ოთახში ისხდნენ და მარიამის ისტორიას განიხილავდნენ. -ხო ჩემი კარის მეზობელია.თავი დაუქნია გოგონამ. -ფეისბუქი აქვს?.ინტერესით იკითხა ლანამ. -არვიცი მგონი კი. -მაშინ ვნახავ მოიცა.ლეპტოპი

ქარის წისქვილი -3-

''-ვხვდები, რომ გულის გადაშლაზე უარს იტყვი და არც შენს პრობლემებს გადმომილაგებ წინ, მაგრამ გასეირნებაზე რას იტყვი? მე ძალიან მშველის ხოლმე. რა, გგონია მხოლოდ შენ ხარ ცუდ ხასიათზე?-ჩემს დასაყოლიებლად სასაცილო კითხვებს იშველიებს ის. -როგორც ვხვდები,

მე,შენ და ცუდი ბიჭები (2)

-ანუ ჩვენს დრამების დედოფალს კატერინა ქვია -იდიოტი-უკან არც მიმიხედავს ისე ჩავილაპარაკე -უკაცრავად? -ი დ ი ო ტ ი!-ვბრუნდები და გარკვევით ვუმარცვლავ

რელიქვიების მცველი(თავი6)

-მაპატიეთ.- წარმოსთქვა დაბნეულად და თვის წინ მდგარს შეხედა, შავებში ჩაცმული ახალგაზრდა ბიჭი იყო. ტუჩებთან თითი მიიდო და ჩუმადო ანიშნა ანნას, მერე ზერგისკენ წაიღო ხელი და ხმალი ამოიღო ანნას უნდოდა დაეყვირა მაგრამ ბიჭმა ხელი პირზე ააფარა, ელვის

არქანგელოზი (თავი 11)

გაეთრიე ! გაეთრიე ! გაეთრიე აქედან ... აღარასდროს დაგინახო მე შენ არასდროს მყვარებიხარ წყეულო ურჯულოვ - იყვირა ლუციფერმა

ველური ორქიდეა (9 თავი)

_ახლავე აქაურობას მოშორდი! სწრაფად! არ დაგინახოს ჩემმა თვალებმა! - ფაქტიურად მიყვიროდა. გიჟივით მივარდა ფარდებს მაშინვე ჩამოაფარა და ისევ დაბნელდა ოთახი. უხმოდ გავეცალე იქაურობას. რატომ ჰქონდა ამ ქალს ასეთი რეაქცია ვერ ვხვდებოდი.

მივიწყებულთა კუნძული 4

ვერ დაინახე რამდენად ბედნიერი იყო როცა მისი შვილი მოვიდა? მის თვალებში ბრწყინვალება ვერ შენიშნე?  უბრალოდ არ მინდა ტკივილი მივაყენი.  არ მინდა ვუთხრა, რომ ტყუილში აცხოვრებენ. - თვალებს ვხუჭავ და ღმად ვსუნთქავ. - მაგრამ ის მისი შვილი არ არის - ცრის