თბილისელები (სრულიად)

ჭავჭავაძის გამზირზე სულ ნარევი საზოგადოება იყო პროფესორები... ექიმები... ლექტორები... მათი შვილები...

ვენდეტა - თამაში დაიწყო

თვალები სულის სარკეაო, ამბობენ. საერთოდ მირს ყოველთვის შეეძლო ადამიანების აზრების და მოქმედებების გამოცნობა, ამისათვის საკმარისი იყო მათთვის თვალებში ჩაეხედა. მაგრამ შეეძლო საათობით ეცქირა ლოლიკოს თვალებში, მაგრამ მაინც ვერ ეპოვა ის, რასაც ასე

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი!(7)

-ასე დაეცი ძამიკო? -ლიზა-მხრებში ხელი მოუჭირა-ის მამაჩვენია გაიგე ერთხელ და სამუდამოდ -გამიშვი მეტკინა რა დაგემართა?როგორ მექცევი თან ვის გამო?ნუკი გათხოვდა,გაიპარა და შენ რაზე მელაპარაკები რადროს ეგაა რომ ვიღაც ნაძირალაზე...-ალექსანდრემ ლიზას

კორსეტის საიდუმლო (თავი 1)

ისევ ტანჯული კორსეტი,ისევ შეწუხებული ლეა და რათქმაუნდა სოფიას გულისწამღები ყვირილი,რომელიც მთელ სივრცეს ფარავდა.მოახლიდან დაწყებული კარდინალამდე დამთავრებული ყველას ჭიშკართან მოეყარა თავი საპატიო სტუმრების შესაგებად.როგორც იქნა,დღესასწაულის მთავარმა

ზაფხულის არდადეგები(the end )

20 წუთში უკვე ლილესთან ვიყავი. პირველ რიგში მისი კაბის არჩევა დავიწყეთ. ამ შემთხვევაში ლილე ცოტა ჯიუტი გამოდგა. ყველა კაბას იწუნებდა. ამბობდა ჩემი ქორწილი ერთადერთხელ მაქვს და კარგად უნდა გამოვიყურებოდეო, თუმცა ბოლოს როგორც იქნა შეარჩია ულამაზესი

შენ ჩემი გახდები?!... (თავი 30)

ბოლთასსცემდა სატუმროს ჰოლში ნაკაშიძე, თან სირცხვილით ვერავის ვერ ურეკავდა, „რა ვთქვა ქორწინების პირველივე დღეს გამექცა ცოლიო?!“ მობილურს ნევიულად ათამაშებდა ხელში და გამუდმებით რეკავდა გედენიძესთან. დამლაგებელი მივიდა ალექსთან.

"სიყვარული" თუ "სიძულვილი"?! (8 თავი)

2 დღე გავიდა...ნინა ფიქრობდა თუ რა ექნა,როგორ შეენარჩუნებინა სახლი.იამანი გეგმებს აწყობდა,როგორ სთხოვდა ცოლობას..აჩი ბრაზით აღსავსე თვალებით დადიოდა,მაგრამ ეს უფრო ეჭვიანობით იყო გამოწვეული. -აჩი,ერთ წუთი(ელზა)-შვილი თავისთან დაიბარა.

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (17,18,19)

არა შენ ის მარიამი არ ხარ, არ ხარ ის მარიამი რომელიც მე ბათუმის სანაპიროზე გავიცანი.. ადამიანი, რომელიც ბოლომდე იბრძოდა მეგობრის საპოვნელად და სრულიად უცხო ადამიანსაც კი შესთავაზა დახმარება... და ეხლა თვითონ ეს ადამიანი გაურბის პრობლემებს, კაი რა...

ჭავჭავაძელები

ჩემი ყველაზე ბავშვური და ლამაზი მოგონება ჯერ კიდევ იმ პერიოდიდან იწყება, როცა 12 წლის ბავშვს უცებ "შემიყვარდა", გაუაზრებლად. ალბათ ამას ერქვა წრფელი სიყვარული. კიბეებზე ავდიოდი ჩაფიქრებული. უცებ ვიგრძენი,როგორ არ მქონდა საშუალება გამეგრძელებინა გზა.

მეხსიერების კანონი - სრულად

ჰამაკში იწვა და წინ მსხდომ მეგობრებს სიცილით უსმენდა. უყურებდა დევდარიანის ღიმილით მოფენილ სახეს და მეცხრე ცაში ბანალურად ფრინავდა. თუმცა რაც ბანალურია , ყველაფერი მაინც ხომ ძვირფასია არა ? მობილურში ჩაძვრა , რაღაც ფოტოს მოძებნა უნდოდა ...