მე, მანიაკი და თვითმარქვია გამომძიებელი ( 4 - 5 )

- გეყოფა, -ისე იღრიალა ადგილზე შევხტი, -ჩემს საუკეთესო მეგობარს რომელიც გუშინ პირველად ნახე ასეთ საზიზღრობას აბრალებ თანაც მას შემდეგ რაც ჩემი დის გატაცებაში დაადანაშაულე...

ჩემი ბიჭი (დასასრული)

მთელი კვირაა სახლის დიზაინზე ვარ გადართული, ჩემი შვილის ნათლობას ელე და ალექსანდრე აგვარებენ.ისეთი გადაღლილი ვარ , ბავშვთან ურთიერთობასაც ვერ ვახერხებ.ამ ყველაფერს კი ისიც ემატება რომ ჩემი მაღაზიიდან გამოწერილი შპალერი სწორი კოდით არ ჩამოდის და არც

შეუძლებელია! (5)

-არაფერი გაკეთო,დამშვიდდი ...მოვდივარ ,მისმენ?- საუბრის თავიც არ ჰქონდა ახლა კი საწოლიდან სასწრაფოდ წამოდგა, ჩაიცვა და ეზოში დატოვებული მანქანის გასაღებიც პირველად აიღო. არაფერზე ფიქრობდა სესილიას გარდა- მელაპარაკე , აქ ვარ ... რა წაიღეს

ჩემი ბიჭი (თავი 11)

მართალია ჩემი ოცნებები და რეალობა რადიკალურად განსხვავდებოდა ერთმანეთისგან, თუმცა ვგრძნობდი რომ ალექსანდრეს ბავშვი უკვე სიგიჟემდე უყვარდა.

შეუძლებელია!{4}

აფორიაქებულ ქალს მშვიდი მონოტონური ტონით პასუხობდა. წავიდა, მაგრამ არა მხოლოდ სოფლის სახლიდან, მეორე დღეს ქვეყანაც დატოვა და მისი კადრები ვარჯიშიდან მწვრთნელმა გაავრცელა . ბრძოლამდე მოსამზადებლად დიდი დრო ჰქონდათ, რომელსაც ბოლომდე იყენებდა. ამ

ჩემი ბიჭი( თავი 10)

საბედნიეროდ თუ ჩვენდა სამწუხაროდ ყველაფერი ისე არ ხდება როგორც ჩვენ გვინდა.ცხოვრებისეულ გაკვეთილებს სანამ ამ სამყაროში ვართ ვერავინ გავექცევით .თუმცა დროის უკან დაბრუნება ჯერ ვერავინ შეძლო.

შეგიყვარდები! {თავი 1}

-თორე?-ხალისობდა მისი უსუსურობით. -მოგკლავ-თითი გამაფრთხილებლად დაუქნია. -მიდი-კიდევ უფრო ახლოს მივიდა. ქალის სავსე მკერდს სხეულზე გრძნობდა. სხეულში დავლილ ვნების კორიანტელს ლოკალურად ებრძოდა.

შეუძლებელია! {3}

წინ მნიშვნელოვანი შეხვედრა ჰქონდა, ქვეყანა უნდა დაეტოვებინა და იმ ფულსაც ვერ ეხებოდა რომელიც დარჩა. თავშესაფარს ბევრი მისცემდა, მაგრამ მათხოვარივით კარზე არავის მიადგებოდა. ყველაფრის თხოვნა შეეძლო, სხვის დასახმარებლად, საქმის მოსაგვარებლად ყველა

მე მანიაკი და თვითმარქვია გამომძიებელი ( 3 )

- პოლნოებს უყურებ ხოლმე პატალავ? -ენის მოჩლექით, მოგუდული ხმით მითხრა და სიცილი აუტყდა, ისე გულიანად იცინოდა მეც ვერ შევიკავე ღიმილი, ბოლოს როგორც იქნა დაწყნარდა და თვალზე მომდგარი ცრემლი მოიწმინდა...

ჩემი ბიჭი ( თავი 8,9)

გერმანიაში ძალიან ბევრს ვფიქრობდი ჩემს ცხოვრებაზე.როგორ აეწყო, რაშემეშალა ,რატომ მაინცა და მაინც მე. დიდხანს ვფიქრობდი მეთქვა თუ არა ალექსანდრესთვის შვილის შესახებ .მერე მამაჩემი გამახსენდა და გამახსენდა რა დრო გავიარე.როგორ მტკიოდა დაროგორ მტკივა