გამოიდარებს, გამოდარებს, თორემ ძვირფასო ნამეტანია

ხანდახან ცხოვრება სასტიკია,ბევრი ტანჯვა გამოვიარე და ბევრიც კიდე წინ მაქვს,17 წლის ვიყავი ავტოავარიაში რომ დამეღუპა მშობლები,მე და ჩემი 2 და ელენე და სანდრა ბებიას საპატრონო გავხდით.ისე რთულად გადავიტანე ყველაფერი რომ ლამის მეც მოვკვდი,სანდრა მაშინ

უნდა ჰყვარებოდა? (6) დასასრული

ნიკამ არ ვიცი მე მომეჩვენა თუ ნამდვილად ასე იყო, მაგრამ კატოს სიკვდილი ადვილად გადაიტანა... მის დანახვაზე მისი სიტყვება მახსენდებოდა... "კატოს გარეშე ერთ წუთსაც ვერ ვიცოცხლებო" და ბრაზით ვივსებოდი, მის გვერდით ყოფნა კი არა, მისი დანახვაც არ

დამიბრუნე სიყვარული

კვირა დღე იყო აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაული 12 აპრილი მე დასვენების დღე მქონდა სამსახურიდან მივდიოდი მეგობრებთან რათა აგვეღნიშნა ეს დღე,დილის სიო ლამაზად ქროდა უცხო და საოცარი სურნელი იდგა ირგვლივ უცებ გონს მოვედი მანქანამ ჩემ წინ გააჩერა და ჩემ

უცნობი (თავი 6,7)

დილას გიორგი მობილურის ხმამ გააღვიძა. ტელეფონი აიღო და თითით ღილაკს გადაუსვა და უპასუხა: - სახლში რატო არ ხარ? -ნიკასთან ვართ ბიჭები რა იყო მამა? - თუ ერთად ხართ კარგი გელოდებით ჩემთან კომპანიაში -ხო კარგი გიო ადგა სხვა რა გზა ქონდა. გადაივლო,

როცა ჩვენს ქუჩაზე გაზაფხული მოვა(1)

სასიამოვნო საღამო იყო.ირაკლი ავიანზე იყო გადაყუდებული,თან სიგარეტს აბოლებდა.კარების ხმა გაისმა.სიგარეტი ჩააქრო,აივნიდან გადააგდო და ოთახში შევიდა. -ვაა იკუშ რას შვრებიი? კარებში შემოსული თორნიკეს ხმა მკვეთრად ისმოდა. -რავი ბიჭო დღეს ამოხვალთ ბიჭები?

მეგობრობის მოთხოვნა (3 თავი)

"მამა მიაში" შეკრებილი მეგობრები მე მიცდიდნენ. შეგნებულად დავაგვიანე რადგან პიცის შეკვეთის თავი არ მქონდა. კარი შევაღე და კუთხეში მიკუნჭული სესილი, სახეზე მენიუაფარებული დიტო, მობილურში ჩამძვრალი ნინი და მუდამ წარბებ აქაჩული ნინო დავინახე.

თავხედი მეკვლე (5) დასასრული

– საოცრებაა! – პირველი სიტყვა, რომელიც გაოგნებულს აღმოხდა, როდესაც ხევსურეთის ერთ–ერთ სოფელში, ბარისახოში, გააჩერა მანქანა ივამ, ერთ–ერთ სახლთან. – რამდენი ხნით დავრჩებით? – ჰკითხა გოგონამ მომღიმარ კაცს და იდაყვი მხარზე ჩამოადო. – რამდენი ხანიც, შენ

მორჯულება 2 თავი

-შეაბიჯა თუ არა კარებში სახეზე აღებეჭდა ცოტა დაბნეულობა,ცოტა შიში..იდგა შემოსასვლელში და არ იცოდა საით წასულიყო,ყველა თავის საქმით იყო დაკავებული,ვინ სად მიდიოდა,ვინ ვის ესაუბრებოდა მოკლედ სრული ქაოსი..ფიქრობდა ვისთან მისულიყო,რომ ეკითხა სამსახურის

ვიდრე ყვავიან შროშანები [5]

მოხდეს, მე მაინც მსიამოვნებდა მისი ჩახუტება. _უბრალოდ იცეკვოს, ვულგარულად და გამომწვევად_თქვა რედიმ. უხერხულად გავიხედე განზე და რომ არაფერი შეემჩნიათ, გავიღიმე. ცეკვას მიწა რომ გასკდეს, აღარ ვაპირებ. ბოლოს რომ “ვცადე”, დიდი მარცხით დასრულდა.

აფროდიტეს პირველი კანონი –6–

–ჩვენ ვართ, ბებია, ჩვენ!–გასძახის მირიანი და ღობეს აღებს. მას უკან მეც მივყვები ელზასთან და სხვა სტუდენტებთან ერთად. –ეს ვინ ჩამოსულა! ჩემი მირიანი ჩამოსულა!–წივილ–კივილით იხუტებს გულში მოხუცი მირიანს. –ჩვენო?–ეშმაკური ღიმილით იცხადებს ქალი.–ეს რა