გზა ხევსურეთისკენ

მე თათია ვარ.მეგორებისთვის თათული.ერთი ჩვეულებრივი,არაფრით გამორჩეული გოგო.სკოლაში ვსწავლობ და მყავს დიდი ოჯახი,დაქალები,უამრავი ნაცნობი,ბევრი მეგობარი და შეყვარებული. ერთი შეხედვით არაჩვეულებრივი ცხოვრება მაქვს და ბედნიერი უნდა ვიყო ყოველივე ამით

BLACK (1)

ღამეა. ქუჩაში მარტო მიდის, ან იქნებ მას გონია რომ მარტოა. უნდა ყველას და ყველაფერს გაექცეს, არ გამოსდის იმდენად ღრმად არის ამ ჭაობში ჩაფლული ამოსვლა შეუძლებელია.ტელეფონზე ისევ ურეკავენ,უკვე

უცნობი (თავი 3)

-რადაა, ნიას ერთად ვცეკვავდი გოგო და ვიღაც ბიჭი მოვიდა დიდი თაიგულით მე რო მიყვარს ისეთი ყვავილები იყო, გაჩვენებ მერე ხოდა გილოცავო და მეთქი მადლობა გიცნობთქო და რა მნიშნვნელობა აქვს მე გიცნობ რაც მთავარიაო

ჩანახატი (12 თავი)

მეთორმეტე თავი თვალებს არ უჯერებდა თეკლე. მისი ოცნების მანქანა უკვე მისი იყო. „ტესტ- დრაივის“ ჩატარების სურვილით იწვოდა, ერთი სული ჰქონდა როდის შეძლებდა ავტომობილის მართვას. - ეს რას ნიშნავს? - ერთ-ერთ ღილაკს უტრიალებდა თათია. - მოიცადე ზედ რაღაც

გზა,რომელიც შენკენ მოდის (თავი 2)

-მამაჩემი..მაშინ თერთმეტის ვიყავი..-გამიკვირდა რატომ გავიხსენი ასე,ამ თემაზე საუბარი ხომ მუდამ მიჭირდა. -ვწუხვარ..-ჩაიმუხმა და საფლავს დახედა..-საშინელი გრძნობაა..-იმ წამს მისი ხელი ჩემს მხარზე ვიგრძენი..თბილი იყო და ცდილობდა, დავემშვდიებინე.

მგონი შემიყვარდი?! (4)

ბიჭები მალე წავიდნენ. დავრჩით ისევ მე და სანდრო -რა სახე გაქვს? უკმაყოფილო ხარ?(სანდრო) -რა გინდა?(მე) -გკითხე(სანდრო) -აუუ თავი დამანებე რაა

ქალბატონი ვეტერინარი - 3

ვიგრძენი მისი ძლიერი ხელი როგორ აცურდა ჩემს იდაყვზე და როგორ ამიკრა სხეულზე. გული მომენტალურად ამიჩქარდა და ცოცხლად მივეფერფლე კარს.ფეხები ამიკანკალდა , თითები ამითრთოლდა და ვიგრძენი როგორ ძლიერად წამოვხურდი სახეზე.

მგონი შემიყვარდა!!! (ნაწილი პირველი) თავი 2

-წეროები -მიფრინავენ მარიამი გულში იცინოდა თან გული საშინლად უცემდა.რათქმაუნდა სასაცილო იყო,მაგრამ როდესაც დრო გავიდა მარის ამაზე აღარ ეცინებოდა.უბრალოდ ამის გახსენებაზე ტუცის კუთხეში ღიმილი წაჰკრავდა ხოლმე.

prisioner(2)

-ჰეი ჯორდან, კაფეში მივდივარ და სახლში რო ამოვალ რამე წამოვიღო? -რა იყო, შენმა ბიჭმა დროზე სამსახურშიო? -ეგ ჩემი ბიჭი ეგეთი ტონით ვერ მელაპარაკება-თვალი ჩავუკარი, ლოყაზე ვაკოცე, ფეხზე ბათინკები ამოვიცვი და კარი გავაღე. მოულოდნელობისგან

ის... თავი №4

ამ ამბის შემდეგ არავის დაურეკავს და არავინ მოსულა. გოგოები მაგრად ვერთობოდით. ბალიშების ომი გვქონდა. უკვე დაღამდა. მობილურზეე ზარის ხმა გაისმა: -კესიიი როგორ ხარრ? (ალექსანდრე) -კარგად მაგრამ რომელი ხარ? (მე) -კესიი ალექსანდრე ვარ! (ალექსანდრე)