ჩანახატი (5 თავი)

აკასთვის ძნელი აღმოჩნდა მომხდარის გადახარშვა. რატომღაც დარწმუნებული იყო, რომ მშობლებს ერთმანეთთან სიყვარული არ აკავშირებდათ, თუმცა დედის ასეთ მწვავე რეაქციას არ ელოდა. ქალი გამწარებული, განადგურებული აქეთ - იქით ბოლთის ცემით აწყდებოდა. რა იყო ეს?!

მინდა მიყვარდეს თავი 17

ბოდიშს ვიხდი ჩემო საყვარლებო და ჩემო თბილებო ასეთი დაგვიანებისთვის,საერთოდ ასეთი რამეები მე არ მჩვევია მაგრამ რა ვქნა ნოსტალგია მომაწვა და ისე ცუდად ვიყავი ეს დეები რომ საერთოდ წერის თავი არ მქონდა.ეხლა გპირდებით რომ ისევ ისე ავტვირთავ ყოველ დღე

9 წუთით ადრე... (სრულად)

მახსოვს 2010 წელი იყო... 31 დეკემბერი შუაღამეს ზუსტად 9 წუთი აკლდა... დამირეკა და მითხრა "ჩამო რაა" მეც სიხარულით მაშინვე ჩვბირბინე კიბეები... გამოვედი სადარბაზოდან და აი ისიც გამოჩნდა... როგორც ყოველთვის თბილად არ ეცვა: ერთი ჩვეულებრივი ტყავის

სიზმრის თეორია (1)

- მაღაზიის რიგებში უინტერესოდ ვმოძრაობ. რისთვის შემოვედი მეც არ ვიცი, უბრალოდ, სეირნობამაც დამღალა და სახლში უმოქმედოდ ყოფნამაც. ჰოდა, რაიმე ახლის საძიებლად, მარკეტის მრავალი განყოფილების იქეთ არ გამეხედება. რამდენჯერმე მეცა კონსულტანტი:

პლიაჟის რომანები გრძელდება?! (თავი 3)

- ბავშვი რატო არ გძინავს? (თოკა) - არ მეძნება დაბლა არც ჩამიხედავს ისე ვუპასუხე (მე) - ასე არ შეიძლება, ბაბილინა დიდი ხანია დამთავრდა შენ კი ისევ გღვიძავს (თოკა) - წადი რა შენს საქმეს მიხედე (მე)

მკურნალი ცრემლები 5თავი

- არ. - ისე ჩუმად ვთქვი, მე ძლივს გავიგონე ჩემი ხმა. - ტირილი არ გინდა? - ნიკა ჩემკენ იწეოდა და ისევ მიღიმოდა. - აღარ გინდა გტკიოდეს? - არა. -ისევ ამოვუჩურჩულე და თვალები დავხუჭე. - გინდა სურვილის მაქსიმუმი გააკეთო? - ნიკა უკვე ჩემს ტუჩებთან

ცხოვრება გრძელდება (თავი 2)

ჩემი ოთახი პატარა იყო აქ ერთი ხის საწოლი,სამეცადინო მაგიდა და ბევრი წიგნები იყო.უცებ ისევ ნიკა გამახსენდა ის დრო გამახსენდა ბებიას და ბაბუას გასაცნობად რომ ჩამოვიყვანე გამახსენდა როგორ შემოიპარა ჩემს საძინებელში და ამ პატარა საწოლზე ერთად

ცივი სხეულები 2

შეშფოთებულმა ძირს დავიხედე და შევამჩნიე როგორ იწვა გოგონა დაფლეთილი ტანსაცმელით,როგოროც ჩანდა გონზე არ იყო.მკლავები სულ დალურჯებული ჰქონდა და თმით დაფარული სახიდან მოსჩანდა სისიხლის კვალი.არ ვიცოდი რა მექნა.შემეძლო უბრალოდ გვერდი ამევლო და

მშვენიერი ლედის ვნებიანი ღამეები -11-

არის მომემტები როცა საკუთარი ბედნიერება მაშინებს,მეშინია რომ ბედნიერი წუთებთ სავსე ვარდისფერი ბუშტი, გასკდბა ტკბილი მოგონებები კი სივრცეში გაიფანტება ხოლო, ჩემი სული უბრალოდ დაცარელდება. ყველაზე მეტად მაინც მატოობა მაკრთობს,ჩემს გარშემო გამეფებული

our hands 11

რომ მივედით ჯერ დასარჩენი ადგილი ვნახეთ, რათქმაუნდა გულიკომ გაგვანაწილა გოგოები ცალკე ბიჭები ცალკე მაგრამ ვის ანაღვლებდა, მაშინვე "თოხლაობა" წავიდა გოგოებს დალევის უფლება არ მოგვცეს მაგრამ მე გიგასთან მივცუცქდი და ცოტა დამალევინა, მიხვდა