სიკვდილთან მებრძოლი (სრულად)

მტკივხარ ადამიანო, ჩემი გულის, სულის ერთადერთი დანაკარგი ხარ, რომელსაც ვერავინ ვერასდროს ვერ შეცვლის.შენ ჩემთვის ისევ ჩემი ერთი ცალი მეგობარი ხარ!!.ყველაფერი გაქრა ჩემს გარშემო... სიცარიელეა უაზრობაა.. უკვე ვეჩვევი სხვა გზა არ დამრჩენია.. მე ხომ ამ

დღე მეშვიდე

დღე არ იყო ისეთი, როგორიც უნდა ყოფილიყო. ახსნა იმისა, თუ როგორი იყო, შორს წაგვიყვანს. ზოგისათვის ჩვეულებრივი, ნაცრისფერი და არაფრით განსაკუთრებული. მისაღებში მჯდარი ექთან-მდივანისათვის ალბათ ეს დღეც ჩვეულებრივი იყო, როგორც სხვა დანარჩენი. ის ისევ

ხიმშო აღიარე რომ მოგარჯულე !(სრულად)

-მიყვარხარ ჩემო დემონო და ბალი მიინდაააა- ბოლოს მაინც დაამატა გაბადრული სახე გაბრაზებულად აქცია და სიე დაუბრიალა თვალები ხიმშოს წამებში აორთქლდა და თეთრი ბლით ხელში გაჩნდა- ეგ არააა წითელი მინდააააა

შეგეჩვიე... (დასასრული)

-გეცნობათ გვარი სიხარულიძე? მამუკა სიხარულიძე? მამაჩემს სახე შეეცვალა... -რა ხდება გიორგი? - ვიკითხე ინტერესით -გაიგებ - მითხრა და მამაჩემს მიუბრუნდა -რა შუაშია საერთოდ მამუკა გიორგი? -როგორც ვიცი კომფლიქტი გქონდათ -კი იყო რაღაც -მარიამ წამოდი -

ახვლედიანი .(სრულად)

შენს სახლთან ვზივარ და სივრცეში ვიყურები.. თუ ახლა არა, ოდესმე მაინც ხომ გამოხვალ სახლიდან და მეც კიდევ ერთხელ მოგკრავ თვალს. შენი სახლის ფანჯრიდან დედაშენი იყურება და ვერ მამჩნევს, ან უბრალოდ არ მიმჩნევს.. ხალხი რატომღაც გარბის, ყველას სადღაც

წესები სკოლაში და გარეთ რეალურ ცხოვრებაში ( მეორე ნაწილი 3)

დიანა უკვე ხუთი თვის ორსულად იყო. სტრესთან და ნერვიულობასთან ერთად თბილისში დამდგარი გაუსაძლისი სიცხეებიც აწუხებდა. ამიტომ ძირითადად სახლიდან არ გამოდიოდა და ოთახში იჯდა. დაჩი ყოველ დღე სტუმრობდა. ხანდახან ლუკასთან ერთდად

ფიქტიური (ნაწ.2 თავი 4)

მერე მელოდიაც დასრულდა დამეც ჩემს ადგილს დავუბრუნდი.აკოსთან ვიღაც გოგო მივიდა და მასთან ერთად ცეკვა დაიწყო.ცეკვის დროს რაღაცას ეუბნებოდა და ორივე იღიმოდა.გავგიჟდი.ეჭვიანობის გრძნობამ შემჭამა. -ნინო ჩემთავს გაფიცებგამომყევი რა - კაკისზე შემოხვეულ

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (7,8)

ბევრი ყოყმანის შემდეგ, თხელი ჟაკეტი შემოიცვა და უთქმელად დაეშვა კიბეებზე. შეზარხოშებულ ხალხთან არ ჰქონდა ახსნა-განმარტებების ჩამორთმევის თავი. რამდენიმე სართული შეუჩერებლად ჩაირბინა და გასასვლელს მიახლოებულმა, ოდნავ მოუკლო ტემპს.

ჩემს ქორწილში შენ იქნები პატარძალი! (დასასრული)

სახლში მიშომ მიმაცილა და შემდეგ წავიდა.კარებშივე გავიგე კამათის ხმა,ცოტა არიყოს შევკრთდი.ფეხს ავუჩქარე და სასტუმრო ოთახში შევედი. -მამიკო რა ხდება?-ვკითხე მამას და მზერა მის გვერდით მდგარ ქალზე გასავიტანე რომელიც ძალიან მგავდა,მე.ეს თვალები სადღაც

ღამის სტუმარი (სრულად)

-შენი სახელი მინდა გამოვიცნო? -შანსი არაა-მეცინება და ჩაი მეღვრება-არაუშავს,გადავწმენდ-ფეხზე ვდგები და სწრაფი ნაბიჯით მივდივარ ტილოს მოსატანად. -რამე უცნაური უნდა იყოს.. -აჰამმ.. -ელიზა? მერი? თამარა?