გაჭედილები ( თავი 2)

**** -აქ ღამის გათენებას აპირებ?-ფეხზე წამოდგა ტამარა და მოსასხამი მოიცვა. -სულ ცოტაღა დამრჩა.წადი,კომპანიას მე დავხურავ. -მაგრამ ამისთვის დაცვაა-შემეპასუხა ის. -ჯანდაბა ტამარა,ვიცი აქ რაც ხდება,ამიტომ გეთაყვა ძალიან გთხოვ სახლში წადი. -როგორც

მხოლოდ მაშინ იგებ მის ფასს,როცა კარგავ!!(სრულად)

მე და დათო მე-8 კლასიდან ვიყავით შეყვარებულები. უფრო სწორად მე ვიყავი მე-8-ში და დათო მე-10.ერთმანეთი ძალიან გვიყვარდა. ჩვენს იქით ვერავის ვამჩნევდით. სულ, სულ ერთად დავდიოდით დაბადების დღეები იყო ეს თუ რაიმე დღესასწაული, ყველგან ერთად ვმოძრაობდით.

სკოლა ბავშვების წესებით (17)

ყველა ერთ ამბავში იყო. განსაკუთრებით ვანდა ზეიმობდა რატის ჩამოსვლას. საგანგებო ვახშამიც კი შეუკვეთა სასტუმროს რესტორანში. მიუხედავად იმისა,რომ ელენეს მასთან საუბარი სურდა მაინც თავს იკავებდა. არ უნდოდა მშობლებს თვალში გამოჩხეროდნენ.

ამაყი ქალბატონი 2

-რა ?-გაკვირვებულმა ახედა, ეცადა ხელიდან დასხლტომოდა,მაგრამ არ გამოუვიდა.-რაც გაიგე. არ მითხრა ახლა გეშლება და მე არ ვყოფილვარ ორი წუთის წინ რომ ზაზას ეკურკურებოდაო.-ბრაზიანად გამოცრა კბილებში და ნატოს მკლავზე მოჭერილი ხელის თითები გაუთეთრდა.

მის მკლავებში დრო ჩერდება(1)

სწორ გზაზე მიმავალს, მოულოდნელად, არსაიდან გაჩენილი ახალგაზრდა ბიჭი ისე შემეფეთა, წონასწორობა ორივემ დავკარგეთ და დავეცით. ბიჭის სახეს რომ შევხედე, ძალიან გაკვირვებული თვალები ჰქონდა, ალბათ მანაც ვერ შემამჩნია და ალბათ ისიც გაკვირვებას კითხულობდა

ვერ დაგივიწყებ... მეტჯერ ვეღარ! [სრულად]

იყო ცრემლის ღვრა. იყო ჩახუტება. იყო ცხელი კოცნის მიყოლილი კვალი შუბლზე ბოლომდე. იყო სინანულიც, წამიერი. ესკალატორით ზემოთ წაწევა ხომ სრული კატასტროფა. თუმც მე მაინც გახარებული ვიყავი. ემოციებით მთვრალი მივბარბაცებდი თვითმფრინავისკენ და არ მჯეროდა,

მი სი მალატ (სვანურად) ''3 თავი"

ჩემდა გასაკვირად ალექსანდრე ფეხზე წამოირთა და გულითად მომესალმა. -მაშინ ერთმანეთის კარგად გაცნობის საშუალობა არ გვქონდა, მაგრამ ახლა რამდენიმე დღით ვრჩები და, იმედია, ამ დღეებში დავმეგობრდებით კიდეც. - ღიმილით მომიგო ალექსანდრემ - ხო მართლა ჩვენს

შემიყვარე თუ გაბედავ (20)

დილით ტირილისგან თვალებდასიებულმა გავიღვიძე.ვერც გავიგე როგორ ჩამეძინა იმდენად ვიყავი ფიქრებში წასული.მობილურს დავხედე,ბავშვების ესემესები დამხვდა მაგრამ "დადიანის" რათქმაუნდა არა.გული ჩამწყდა რომ ვერ დავინახე "დილამშვიდობისა,ჩემო ცისფერთვალებავ"და

Blue Jeans (V)

"მიჭირს." "რა გიჭირს?" "ამ ამინდში სიარული შენს გარეშე და სუნთქვა. მომენატრე." ემას ტანში ჟრუანტელმა დაუარა. ტირილამდე ცოტაღა აკლდა. ვერ ხვდებოდა რა უნდა მიეწერა.

უკუღმართი ბედი [თავი მეთერთმეტე ]

-დანიელი.._სიხარულისგან ხმაც კი აუკანკალდა.. სწრაფად მიტრიალდა სასურველი მამაკაცისკენ და მთელი ძალით მოეხვია.. მაინც რას უშვერება ერთიციდა არსებას ამოდენა კაცი.. როგორ შეიძლება მის ერთიმუჭა გულში დანიელის ნაირი კაცის „ჩატევა“. თუმცა არც ეს ყოფილა