სკოლა ბავშვების წესებით :თინეიჯერთა ცხოვრება და პრობლემები (1)

სკოლა ''პროგრესი'' თბიილისის ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული და პრესტიჟული სკოლა გახლდათ ,სადაც ამავე ქალაქის ყველაზე წარჩინებული ოჯახის შვილები სწავლობდნენ. თუმცა რათქმაუნდა აქ მხოლოდ მათ ვერ ნახავდით. იყვნენ განსაკუთრებით ნიჭიერნი , ვინმეს მეურვეობის

სამჯერ ნაჩუქარი სიცოცხლე! -მიყვარხარ.. (თავი 1)

ეს ყველაფერი ბავშობიდან დაიწყო, დედამ სიცოცხლე მაჩუქა, 9 თვე მუცლით მატარა, შემდეგ ხელში, მთელი ცხოვრება კი გულში ვყავარ.. 5 წლის ქეთა კიმერიძე ვიყავი, როდესაც დედას სტუმრები მოსდიოდნენ, ყველა მეფერებოდა და რაღაცას მჩუქნიდა, ჩემი ოქროსფერი კულულები

ნოემბრის წვიმა. "14"

ნელ-ნელა შეეჩვია მია "ამერიკულ" ცხოვრებას. საბასთან ძალიან კარგად იყო, სულ ერთად იყვნენ. სამსახურის საქმეებშიც ეხმარებოდა და, რა თქმა უნდა, თავისუფალ დროსაც ერთად ატარებდენ. მოწყენის საშუალებას არ აძლევდა საბა გოგონას, ასე რომ საქართველოდან წამოსვლა

დავბრუნდი და.. ისევ დანელია.

ლიზი ახვლედიანი 2წლის წინ შერცხვენილი წავიდა ქალაქიდან, ახლა კი ქუსლების კაკუნით ბრუნდება უკან ერთი წლის შვილთან ერთად. დაუნდობელი ხალხი ხომ ყოველთვის სხვისი დამცირებით ცდილობს ამაღლებას, ისინი ადამიანის ერთ შეცდომას, ერთი ფეხის წამოკვრას ელოდებიან,

მიზანი-გადავარჩინო მისი სიცოცხლე ( 6 )

-მირა ვიცი რომ შესაძლოა სიკვდილიდან ვერ დაგიხსნა,მაგრამ შენ შეძელი ჩემთვის ჩაგეჭიდა ხელი და ცხოვრებისთვის დაგებრუნებინე,ახლა კი მე გთხოვ შენ ჩამჭიდე ხელი,გთხოვ მირა. ავტობუსიც დაიძრა ნელნელა,თომა კი ფანჯარას არ მოცილებია ფეხდაფეხ მოყვებოდა და

გზა ხიდის მოაჯირამდე (სრულად)

ვინი ჩემთვის სიცოცხლის წყარო იყო დაბადებიდან. მხიარულად დავიწყეთ და მოაჯირამდე მიგვიყვანა გზამ. თუმცა,არ ვუჩივი ბედს. თუ სიკვდილს ბედნიერებამდე მივყავართ,დაე ცხოვრების გზამაც მიმიყვანოს ხიდის მოაჯირამდე. ვინი იყო ჩემთვის დასაბამი,ვინი იყო ჩემთვის

ვისკი და თანამედროვე კონკია.(თავი VI)

-ხო,ვივიანა არ არის აქ,გასულია,სახლშიმარტო ხართ,არ დატოვოთ აქაურობა ჩვენს გარეშე არსად წახვიდეთ,ჰო,ერეკლე,ლიზას შენ გაბარებ-მუქარის მსგავსად დაუტრიალა აქსანამ საჩვენებელი თითი -დედა,როდის მერე გავხდი ჩვილი ბავშვი?-თვალები გადაატრიალა ლიზამ

სიყვარული წარსულიდან[2]

-ქეთი,ხომ მალე ჩამოხვალ?-გიომ ბავშვური გულუბრყვილობით მკითხა და ჩვეულად მოსწია თავი ეკრანისკენ,თითქოს ასე მე მიახლოვდებოდეს. -კი,პატარა,მაგრამ ახლა უნდა გავთიშო.ხვალაც დაგირეკავ გპირდები-დავემშვიდობე და მანაც პატარა ხელები დამიქნია.როგორ მინდა ხოლმე

სიყვარული წარსულიდან[1]

-მომენატრებით.რომ ჩავალ „სკაიპით“ დაგირეკავთ-დავაიმედე ჩემი საყვარელი ოჯახის წევრები და ჩემოდანი გავაგორე.თვითმფრინავში ასვლისას,კიდევ ხელს ვუქნევდი მათ და თვალზე ცრემლები მადგებოდა.

დასაწყისი დასასრულში (სრულად)

–ელენე რაზმაძე, აწ უკვე ჩემი კომპანიის ყოფილი მფლობელის შვილი, – ღიმილით ჩაილაპარაკა მამაკაცმა გახსენებული დეტალები, – დემეტრე, – ხელი გაუწოდა, – დემეტრე ამაღლობელი! – დაამატა. –სასიამოვნოა, – ხელები უფრო მიმალა ქურთუკის ჯიბეში და მამაკაცს