სკოლა ბავშვების წესებით [8]

-თავში რა მეყარა მანქანაში ,რომ ჩაგიჯექი ._ხელი ჯიბეში ჩაიყო_სად არის ჩემი ტელეფონი ?_იყვირა ელენემ-ამოგაცალე ,რომ წაგეძინა..ვიცოდი მოიძებნიდი.-რატი არ ვარ მაიმუნობის ხასიათზე იცოდე...-დაწყნდარდი და უბრალოდ მოეშვი-რატი მუსიკას აჰყვა და

სიყვარული წარსულიდან[10]

-ჩემმა შვილმა,როგორც იქნა სერიოზულად შეხედა ქალს-ირონიით საუბრობდა მამაკაცი.მის სიტყვებზე თავი უკან მივტრიალდი და ხელები სახეზე ავიფარე. -დემეტრე,მიშველე-წავილუღლუღე,მაგრამ მამაკაცს თანათგრძნობა არ გამოუჩენია.

შენ ჩემი გახდები...(თავი 7)

შენ ჩემი გახდები....არაფერი არ იცოდა არცერთმა თუ რა იქნებოდა შემდეგ,რა იქნებოდა მომავალში...ალექსი გერდში უდგა ნინუცას...ნინუცას ოჯახური ტრაგედიის შემდეგ,არ ყოფილა მათ შორის არანაირი საუბარი სიტყვა ''ჩვენზე''....

ჩემი ერთი ცალი ხარ! (4)

...ლილე შემოვარდა ოთახში -გოგო მომიყევი რა ხდება ტთქვენს შორის დავინახე როგორ "ჟღურტულებდით" -მიყვაარს!!მიყვარს!! ვკიოდი და თან საწოლზე დავიწყე ხტუნვა -შენ სულ გადაირიე გოგონი სიცილი დაიწყო ლილემ.ტკბილი ძილი მისურვა და ოთახიდან გავიდა.

ბრძოლა ბედნიერებისთვის(სრულად)

იანვრის შუა რიცხვები იყო,კარგად მახსოვს.. ღამე იყო,შუა ღამე.. სავსე მთვარე,ვარსკვლავები არ ჩანდნენ.. მხოლოდ მთვარე,იყო ეულად და მარტო.. როგორც მე.. დიახ! მე,მარიამ ავალიშვილი,ოდესღაც ცნობილი და მდიდარი ოჯახის შვილი,დიდი მეგობრების წრით,დიდი

ოცნების მჭერი (9)

-ბავშვი. - ადგილზე გაშეშდა, მერე კი მკვეთრად შებრუნდა ჯაყელისკენ და თვალი თვალში გაუყარა. - ჰო, შვილი. შვილი მინდა ყველაზე მეტად. - ჯიქურ უყურებდა მამაკაცს და მღელვარებისგან მკერდი აუდ-ჩაუდიოდა. თარაშს უნებურად გაეღიმა. მის წინ მდგარი ერთი შეხედვით

The Ghost

ელის ჰანფრიმ როგორც იქნა ყველაფერი მოაწესრიგა თავის ახალ სახლში.ელისი აქეთ იქით დადიოდა დაოთახებს ათვალიერებდა ტკბებოდა მისი ახალი სახლის ყურებით რომელიც ძალიან იაფად და უპრობლემოდ შეიძინა.ელისი თავისი საძინებლიდან გამოვიდა თუ არა

გაგიჟებით შემიყვარდა(ნაწილი 3)

არვიცი ვინ მაგრამ საცეკვაოდ გამომიცეკვეს, მეც რათქმაუნდა დავთანხმდი და ერთად ცეკვა დავიწყეთ, სანდროს თვალები არასოდეს დამავიწყდება, სანდროს ყურადღების მნისაკცევად იმ ბიჭს ჩავეხუ კიდეც, საკუთარი თავისმიკვირდა ვის ჯინაზე ვიქცეოდი ესე?

უკანასკნელი თოვლი

90-იანი წლები. არვიცი, ეს წლები ზოგისთვის ტანჯვა იყო ზოგისთვის ტკბილი მოგონებები... ჩემთვის კი ორივე ერთად. 17 წლის ვარ და თბილისის ერთ-ერთ ეზოში ვცხოვრობ სადაც ვერასდროს მოიწყენ. ყოველ საღამოს უამრავი ბავშვი იყრიდა თავს ერთად რათქმაუნდა მათ მეც

you are my life (დასასრული)

როცა გავიღვიძე გავიგე როგორ ილანძღებოდა ვიღაც ნელ-ნელა ავდექი და კარებისაკენ ნელი სვლით წავედი როცა ხმა ვიცანი მივხვდი რო ჩემი ჩარევა იყო საჭირო თორე ალბათ მალე ჩემი ძმები ხელს აწევდნენ იმ კაცზე რომლის შვილმაც მათი და მოიტაცა და