ერთადერთი პერანგი (სრულად)

-პერანგი არ გაუჭრათ,ერთადერთი აქვს..-ხელებში ვეცი ქალს,მის გათავისუფლებას ტომ სცდილობდა.. ყველამ შევენაცვლეთ, თითოჯერ ჩავაჭირეთ ფსკერს გადაჭდობილი ხელები,მაგრამ,გამსკდარ გულს ვეღარ ვუშველეთ.. ხელებში გამოგვეცალა დატანჯული სული..

ტყუილების ღმერთი (III თავი)

-რა განდა? -უხეშად ვწყვეტ ხელოვნურ სიჩუმეს. როგორღაც მბრძანებლურად გამომდის. საკუთარ თავს გულში ვაქებ და უემოციო გამომეტყველებას ვინარჩუნებ. დემნა ღიმილს აფართოებს. ქათქათა, იდეალურ კბილების წყობაში ოდნავ წვეტიანი ეშვები შემზარავად მემუქრება. -რა

ბედის თამაში (პირველი თავი)

–არ მჯერა ნეა,რომ ეს საქმე დასრულდა ჩვენს სასიკეთოდ.გახარებული ქერა ბიჭი ქუჩაში ბოლო ხმაზე ყვიროდა და აქეთ იქით დადიოდა. –არც მე,ბოლო წუთამდე კი გვაწვალა ამ კაცმა და რავიცი...სიცილით მიუგო შავგვრემანმა გოგომ –ხო მაგრამ სანამ სასამართლოს ფურცელი არ

სიყვარული გრძნობების გარეშე 5 თავი

მარიანამ რა თქმა უნდა მაშინვე იცნო თორნიკეს მანქანა და მკვლელი მზერა ესროლა მომღიმარ ბიჭს, რომელიც წამით თვალს არ აშორედბდა

პროფესია ალფონსი (დასასრული)

სანამ შენობაში შევიდოდი, დასამშვიდებლად სუნთქვითი ვარჯიშები გავაკეთე: ღრმად ჩავისუნთქე და ამოვისუნთქე, ჩავისუნთქე და ამოვისუნთქე და სულ ცოტათი მაინც დაწყნარებულ-დამშვიდებულმა შევდგი კიბის საფეხურზე ფეხი. ის იყო ზემოთ ასვლა დავაპირე, რომ მამაჩემის

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 5)

- მე პიცა მინდა, „მარგარიტა“. - აბა ისე, ქალი შენ არ გეკარება და პიცა მაინც ჭამე „მარგარიტა“. - ენა გადმოვუტიტე. - უფროსოო, - შევარდა მამაჩემთან, - მე ვერ ავიტან ასეთ დამცირებას, მორჩა, მე ვწერ განცხადებას და სამსახურიდან უნდა გაუშვათ, ნინე.

პირველი საჩუქარი (სრულად)

-მოიცადე! - გაღებულ კარს მალევე ხურავს და დაბნეულ ქალს წინ უდგება. მკერდზე ჩამოყრილ თმებს ზურგს უკან უწევს და გრძელ თითებს მის თეთრ კანზე დაატარებს. ნაზად უსვამს სახეზე ხელს თითქოს მის თითოეულ ნაკვთს იმახსოვრებსო ამოუცნობი მზერით აკვირდება. - ერთს

შავი ქორწინება (თავი 2)

იქვე სკამზე ჩამოვჯექი და ტირილი დავიწყე ასეთ მდგომარეობაში არასდროს ვყოფილვარ არჩევანს ვერ ვაკეთებდი. ტელეფონი ისევ აბზუილდა ამჯერად საბა იყო.

შემიყვარე... /7/

არანაირი ემოცია თორნიკეს თვალებში არ ამოიკითხებოდა, მძიე ჩანთებს ხელი დაავლო და ჩემს წინ წავიდა, მიდიოდა და ისე მიქონდა ჩემი ჩანთები თითქოს უახლოესი მეგობარი ყოფილიყო და ჩემი დახმარება უნდოდა. ერთ ლიფტში ვიყავით და ავტოსადგურზე ჩავდიოდით.

პროფესია ალფონსი (22)

ისეთი აღელვებული ვიჯექი მანქანაში, ნამდვილად არ ვგავდი ჩემს თავს. ნერვიულად ვიკვნეტდი ტუჩს, რომლის კუთხეც საგრძნობლად მიცახცახებდა. თვალებდაჭყეტილი დაძაბული ვიყურებოდი წინ მძღოლის სავარძელს ქურდულად ამოფარებული და ვცდილობდი, რომ მამაჩემის