არ მინდა გერქვას ჩემი ძმა!მეექვსე თვი

არის მომენტები როცა სიცოცხლე არ გინდა,უბრალოდ გაქრე და მოშორდე ამ სამყაროს.თავი ყველგან ზედმეტი მგონია,ალბად პრობლრმა ჩემშია...იქნებ არ უნდა წომოვსულიყავი?იქნებ უნდა მებრძოლა??მაგრამ რისთვის?ფიქრებიდან ბატონმა ალექსანდერემ გამომარკვია, -მოვედით.

თუ დავრჩები (ნაწილი 3)

რა მოხდება,თუ მია იცოცხლებს,თუ ეყვარება,თუ დარჩება? ეს შესანიშნავი,ტკივილით აღსავსე,რომანტიკული და ბოლოს მაინც იმედიანი რომანი სიყვრულზე,დანაკარგსა და იმ სიმამაცეზეა,რომელმმაც მიას სწორი გადაწყვეტილება მიაღებინა და თანაც მაშინ,როცა ყველაფერი მხოლოდ

ჩვენი ქორწინება ჯოჯოხეთია!!! (8)

გული ამიკანკალდა... ფეხები მომეკეცა... ავნერვიულდი... მოკლედ ყველაფერმა ერთად შემომიტია..მანქანამ ნელა შემოუხვია ეზოში, გაჩერდა და ფარებიც ჩაქრა... ღმერთო, ახლა რა ვქნა? გავიდე? დავიმალო? იქნებ თავი მოვიმძინარო? ამასობაში მანქანის კარი გაიღო

მეძავის სიყვარული (თავი მეორე)

ოთახში რომ შევედი ახალგაზრდა ბიჭი ზურგით იჯდა, ავღელდი წამით გავფიქრე ის ხომ არ არისთქო მაგრამ როდესაც ბიჭი მოტრიალდა ამოვისუნთქე... სამუშაო დღემ ჩვეულებრივად ჩაიარა, კლუბიდან რომ გამოვედი გამახსენდა მისი ნომერი და დავურეკე

შეთავსებით ძიძა (თავი 7)

, ნაცნობი, ინტონაციურად მდიდარი ბარიტონი რომ გაისმა, აქამდე შეუმჩნეველი სიცივე რომ შეპარვოდა და დენდარტყმულივით წამოვწიე თავი. -როგორც ვატყობ, უჩემოდ მშვენივრად ერთობით! მიუხედავად საშინლად ცივი ტონისა, პირველივე ბგერამ, მუცელში გაჩენილი უსიამო

მიგაცილებ სახლამდე 2

ამის შემდეგ იყო ნათება მზის სხივებიც რომლებმაც გამაღვიძა და მალევე შევიბრუნე დილის ძილი აკოზე აკრობილმა, შემდეგი საშინელმა წვიმის ხმამ გამაღვიძა, უცებ დაიჭექა და შეშინებული წამოვხტი საწოლიდან ჩემი ადიელიანად.-შეგეშინდა ?(აკო) ამ დროს აკოსაც გაეღვიძა

დაბრუნება(23)

ყვლეაზე ბედნიერი ადამიანი ვიყავი რომ მყავდა ასეთი მეგობრები ახლა უკვე საქმრო.რაც მთავარია ნამდვილი მეგობრები არიან!მათ გარეშე არ ვიცი რა მოხდებოდა ან რა მეშველებოდა.ყველა თავისებურია ძალიან ერთგულები.ვცეკვავდით.ბოლოს ყველაზე წყნარი სიმღერა ჩაირთო.

ამბები#14 (დასასრული)

_იმ დღეს წვიმდა, წვიმდა ცოტა ისეთი ნათქვამია არა შეუსაბამო, არა ზუსტი , სწორი იქნება ცა ჩამოდიოდა რომ მეთქვა, მე კი ვიდექი კედელთან , ნუცუბიძეზე და ცრემლები ღაპაღუპით მციოდა , არ ვიცი რა იყო ეს ზუსტად, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ რაღაც დიდის ნაწილი

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [14]

შუქი ჩავაქრე თუ არა, შიშმა ერთიანად მომიცვა. მაინცდამაინც ახლა მახსენდებოდა ფილმის ყველა საზარელი მომენტი. შიშისგან ვერც ვინძრეოდი. ბოლოს ვეღარ გავუძლე და ფეხზე აკანკალებული, ნელა წამოვჯექი. თვალი მოვავლე ბნელ ოთახს, რომელსაც მხოლოდ მთვარის, სუსტი

წერილი

წერილი შეიძლება გახსოვდეს სუსხიანი ნოემბერი, შეიძლება არა, თუმცა მე ნამდვილად ვერ შევძელიი ამ ყველაფრის დავიწყებაა, ნამდვილად ცივიი და სუსხიანი იყო სიტყვები რაც მაშინ ერთმანეთს ვუთხარიით, მაგრამ ჯობდა ყველაფერი ასე , შენ მაინც არ დაიტანჯებოდი ისე