ვამპირის ირონია 11

გოგონა სადღაც შორს, მინგრეულ სარდაფში იყო ჩაკეტილი და ხელები შეკრული ქონდა.ეტყობოდა ძალიან ძველი შენობა იყო,იქაურობას ხავსივით მოჰკიდებოდა,ობობები დაბინავებულან ყველა კუთხეში და საშინელი სინესტის სუნი იყო.ანნა გაურკვევლობაში იყო,მაკიაჟი სულ

ჭორვეულის მორჯულება (3 თავი)

და როდისაც იხსენებ როდის დაიწყო ეს ყველაფერი, აცნობიერებ რომ ეს იმაზე უფრო ადრე დაიწყო ვიდრე გეგონა, ბევრად უფრო ადრე და ამ მომენტში ხვდები, რომ ზოგიერთი რამ ცხოვრებაში ერთხელ ხდება.. არა აქვს მნიშვნელობა რამდენად ეცდები ამ გრძნობის დაბრუნებას, შენ

მზისგულიანები (ნაწილი პირველი)

დამ...დამმ...მოუსვენარი მე . ვიფიქრე სანამ ჯერ კიდევ დრო მაქვს ერთ ისტორიასაც დავწერდი.ვფიქრობ მშობიარობამდე მოვასწრებ ამ ისტორიის დასრულებას და მერე კარგა ხნიან პაუზას ავიღებ. ნუ მოკლედ საცდელი თავით გიბრუნდებით . იმედია მოგეწონებათ ..

არ მინდა გერქვას ჩემი ძმა! მეოთხე თავი

ცრებლები ხანდახან შვებას გგვრის,თუმცა ის არ აშუშებს იარებს, არ აქვს აზრი ტირილს მოთქმას,რადგან შენ ვერ შეცვლი რეალობას,მაგრამ შეგწევს ძალა შენი ცხოვრება შეცვალო.მივხვდი რომ არ დასრულებულა ცხოვრება,არ ვაპირებ ცრემლების ღვრას.

ნიკუშა ყაზბეგის გოგო ხარ (თავი 5)

-დაბლა გელოდები ჩამოდი - მე კიდევ რამოდენიმეჯერ თავიდან გადავიკითხე ესემესი მერე ავდექი ცრემლები მოვიწმინდე და დაბლა სასწრაფო წესით ჩავვარდი ამ წუთას არ მაინტერესებდა არაფერი სანდროსაც რომ დავენახე არ მადარდებდა მხოლოდ ერთი მინდოდა მენახა ნიკუშა და

სიყვარულის თავგადასავალი (თავი 5)

ვაიმეეე ეხლა აქ რა მოხდება კაცმა არ იცის გავიფიქრე და ახდა რასაც ველოდიი უცებ ანის სახე აუწითლდა თითქოს რცხვენოდა,თნ ბრაზობდა თნ მოეწონა ყველაფერს უცებ მიხვდა და დაიწყო -ეს ხვედელიძის ნამოქმედარია ხოო? (და ჩემკენ გამოიხედა)

შეგიყვარდები პატარავ

მე ელენე დემეტრაძე ვარ, 17 წლის 11კლასელი მაღალი, შავგვრემანი მწვანე თვალებით. არ მიყვარს ხალხის ყურადღების ცენტრში ყოფნა.დედაჩემი ჩემი გმირი და ეტალონია. ხშირად მამსგავსებენ გარეგნობით , მაგრამ მის სილამაზემდე ვერ მივალ .

განსხვავებულები 4

შემიყვარდა, ის მე შემიყვარდა...სახლში, ლიკას ყველაფერი მოვუყევი. ისიც ინტერესის თვალებიტ მისმენდა. ბოლოს ვუთხარი-მეძინებათქო-და ჩემი ლოგინისკენ წავედი. დაძინება დავაპირე როცა ჩემი ტელეფონი აბზუილდა:

სიგიჟე (თავი 2)

-ახალი მეზობელები გვყოლიაა მომესმა ირონიული ხმა -კიბეებზე გავშრით და ერთმანეთს მაგრად ვუჭერდით თითებს მე და ჩემი და,ისე ბნელოდა სახის დანახვა ვერ შევძელით.ბოლოს გავიგე როგორ გადაიხარხა ხმამაღლა და გარეთ გავარდა.

ლიზა ჯაფარიძე (ნაწილი 2)

-კარგი,მაშინ.. აივანზე გავიდა და მაგიდათან დაჯდა.. საბუთებს ათვალიერებდა.. ლიზა ერთი ხანი უყურებდა , შემდეგ დაბლა ცავიდა, წვენი დალია და ისევ მაღლა ავიდა: -მამა, წვენი არ გინდა? -არა, შვილო მადლობა.. საბუთებს უნდა გადავხედო.. მართლა ხვალ მე და ელენე