დაბრუნება(18)

-მალდობა,ეხლა ავარჩიოთ რა ჩავიცვა-დიდი რჩევის შემდეგ შავი ჩინსი და ყვითელი ზედა ჩავიცვი თმა გავიშალე პატარა ჩანტა ავიღე შიგნით ტელეფონი ფული და უფერული პომადა ჩავდე. -ლამაზად ხარ ლიზუ-გამიცინა ნუცამ. -მადლობაა წამო ჩავიდეთ

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 8

დრო გადიოდა. მე და მათე საბოლოოდ გავუცხოვდით. ახლა თითქოს ყველაფერს სხვაგვარად ვუყურებდი, ჩემს გარშემო არსებული გარემო უცნაურად შეიცვალა. მაგრამ ახსნა ვერ მომეძებნა. თვის ბოლოს ლაშას დაბადების დღე მოდიოდა, დაცვამ საჩუქარი გაუკეთა და იმ დღეს სასმელით

ფრთაშესხმული ანგელოზი - 1

ზაფხულის მწველმა მზემ თვალებშიც შემოაღწია ... და აი მეც გამეღვიძა ... რა უნამუსობაა არ შეიძლება შაბათ დილას მაინც დამასვენოს და დამაძინოს ?! ის ისეთი უნამუსოა ... განსაკუთრებით კი ზაფხულში ...ოთახში იმის გამო რომ დილა უთენია არ შევეწუხებინე მის

შენი არსებობა ნულს ჰგავდა (თავი 3)

ყველაზე საშინელი მომენტია, როდესაც იგებ რომ ადამიანი რომელმაც წლების წინ მიგატოვა, დაგტოვა სრულიად მარტო, გააუბედურა შენი ოჯახი, დედა, მამა, გაგაუბედურა შენ, საშინელებაა როდესაც იგებ, რომ ბრუნდება, ბრუნდება და ამდენი წლის შემდგე კიდევ შეხვდები,

ველური [თავი IV]

კაფემდე გზა სულ სიცილ-ხორხოცში გაატარეს.ამათ საუბარს,რომ გესმინათ საგიჟეთიდან გამოქცეული ფსიქოპატები გეგონებოდათ.ეხლა კიდევ ერთი აკლდათ.ოთხივე,რომ ერთად იყო მერე იწყებოდა თუ იწყებოდა „ეხლა იწყება,არ დავიწყებაო“,ასეთი სიტუაციები ჰქონდათ სულ.თითქმის

Butterfly ( II თავი)

ჩემების ნახვა ნამდვილად მინდოდა ,ძალიან მომენატრნენ მაგრამ ბავშვებთან ერთად მინდოდა გართობა,ჩემი ძმები თურქეთში იყვნენ და მოკლედ მხოლოდ დედაჩემი და ბაბუაჩემი და ჩემი ბიძაშვილები იყვნენ სოფელში, მამაჩემი მუდამ თბილიში სამსახურის გადამკიდე. ნინი

ნისლიანი ქუჩა(სრულად)

ბიჭი გაიცნობს ქუჩაში გოგონას, რომელიც ძალიან მოეწონება, დაპატიჟებს კაფეში, ერთმანეთს გაიცნობენ, მაგრამ ამ ბიჭის ცხოვრება თავდაყირა დგება, როცა გებულობს რომ ეს გოგო უკვე დიდი ხანია დაღუპულია გაჩერებაზე ვიდექი. ცა იღრუბლებოდა, მე კი ავტობუსს

ორმაგი თამაში.. Part II (The End)

გონებაში, ყველა იმ შესაძლო მარშუტს ვხაზავდი რომელიც შესაძლოა დღეს ერეკლესთან ერთად, გამევლო ბოლოს კი ტვინმა პროტესტი გამოთქვა დამასვენო იქნებ ორი წუთითო და მეც მოვეშვი ტვინის ჭ....ტას. რაც მოსახდენია მაინც მოხდება ! მეთქი გავიფიქრე და მანქანაში

და მაინც...(სრულად)

უთქმელად ადგა და „ჩვენს“ ოთახში შევიდა.ნახევარი საათიც არ იყო გასული ჩემოდნებით ხელში რომ გამოვიდა,მე გაუნძრევლად ვიჯექი ისევ ისე როგორც დამტოვა.ერთი შემომხედა და უთქმალად დატოვა სახლი.კარი გაიხურა და დიდი ხნის შეკავებულმა ცრემლებმაც არ დააყოვნა.

ორი ჭიქა ვისკი (9)

მაგიჟებს მისი არსებობა, სუნთქვა, ღიმილი, ყველაფერი. მახსენდება ყველა ჩხუბი და შერიგება, ეჭვიანობა, კამათი, ანას გაუთავებელი ბუზღუნი რომელიც ახლა ისე მენატრება ლამისაა ყველაფერი დავივიწყო და ისევ თავიდან დავიწყო. ისეთი ქაოსი მაქვს თავში, მგონია რომ