ცხოვრების გემო (3,4)

ძირს დაგდებული უცნობი რომ დაინახა კმაყოფილების ღიმილმა გადაურბინა უგულავას და ვნებიანი მზერით ათვალიერა მერი,ის კი იდგა გაოცებული ხმას ვერ იღებდა,მალე ყველა მათ ირგვლივ მოგროვდა -მშვიდობაა ძმა?-გადახედა კასპერამ -კი ძმა-ტუჩზე თითი გადაისვა და

*მამაკაცი ბნელი ჩიხიდან (სრულად)

სიყვარული? არ ვიცი. სიყვარულის დღემდეც არ მჯერა. სამაგიეროდ მჯერა დემეტრესი, მჯერა ჩემი "თითქმის-ქმრის" რომელიც ახლაც გვერდით მიწევს და გემრიელი ძილით გმინავს. მჯერა ჩვენი ბედნიერების და უაზრო გრძნობების რომლებიც ყოველ დღე ახალ ახალ სახეს იჩენენ.

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [5]

სამი საათი მასთან ერთად პარკში ვსეირნობდი. არ ვიცი, იქნებ მეჩვენებოდა, მაგრამ მასში ცვლილებები შევნიშნე. ადრე თუ თბილად მეხვეოდა და სულ შუბლზე მკოცნიდა, ახლა მხოლოდ ახლოს დგას. ხმას იშვიათად იღებდა, ეგეც უმეტესად არჩილის კომპანიას ეხებოდა. თავს

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [9]

-აბა რა უნდა ჩემს ჩემპიონს, მამამ რომ მოუტანოს?_ ისეთი თბილი ხმით და ღიმილით კითხა ყიფიანმა, რომ ანა მალევე მოლბა და თავისი სურვილების სია ჩამოურაკრაკა... -კაი, მე მაშინ წავალ და შენ ოთახში ადი, ფეხზე არ გაცვია და გაცივდები_მუცელზე მოეფერა და

მუხის ძირას ( ნაწილი პირველი/ თავი I )

დიდი ხანია არაფერი არ დამიწერია ჩემო დღიურო. ეხლა მატარებელში ვზივარ და ბაბუაჩემთან მივდივარ,ეჰ როგორ მესიკვდილება ნეტა იცოდე. მე კიდე რა ვერ შევეჩვიე ისე ყოველ ზაფხულს იქ ვარ და... ყველაზე კარგად ოცნება მატარებელში გამომდის,იხედები ფანჯრიდან და

მიშველეთ მუშაობით მკლავენ! 12

ნერვებმოშლილი ვარ... ამ იდიოტურ პალატაში ვარ ჩაკეტილი და არავინ არ აპირებს რომ გამწეროს... ფეხზეც ვერ ვდგები ჯერ... ექიმმა არაო... არა ექიმს არც დავუჯერებდი მაგრამ სხეულის აწევა მიჭირს... მიჭირს კი არა საერთოდ ვერ ვექანები... გეგონება ვეღარ

დაბრუნება(9)

პიცის ცხობა დავიწყეთ.. მალე გავაკეთეთ. ღუმელიდან უგემრიელესი პიცა გამოვიღეთ, დავჭერით და თეფშზე ლამაზად მოვათავსეთ, სუფრა გავშალეთ და ბიჭებს დავუძახეთ.მალევე მოვრჩით, სამზარეულო ავალაგეთ და აივანზე დავსხედით. -ეხლა რა ვქნათ_დაიწყო ანამ. -მგონი ეს

მეტი ვიდრე სიყვარული 3

დილით როგორც ყოველთვის ადრე გამეღვიძა.ცოტა ვირბინე შხაპი მივიღე და ხალათში გახვეული ტელევიზორს მივუჯექი. როგორც იქნა დრო გავიყვანე,5 საათია წასვლა მინდა მაგრამ კიდევ ადრე თუ მივალ უკვე სერიოზულად დამცინიან,უკვე სრულიადმაღაზიას მივუახლოვდი და

გამყრელიძე (16)

სახლში ავირბინე. ჩანთა იქვე მივაგდედა ოთახში ავედი. აი აქ კი კინაღამ ინფაქტმა დამარტყა: -შენ აქ რაგინდა?-აკანკალებულმა კატის მიკნავლებული ხმით ვკითხე ჩემ წინ მდგარ გიორგის -უკვე მოხვედი? -არა სკოლაში ვარ და შენ გელოდები -დავმშვიდდი როგორც იქნა -ისე

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 14)

დილით სიმძიმის გრძნობამ გამაღვიძა, თითქოსდა 100 კილოგრამის ტვირთი დაედოთ ჩემზე, წამწამები ძნელად დავაშორე ერთმანეთს და რას ვხედავ, დემეტრეს თავი კომფორტულად მოეთავსებინა ჩემს მკერდზე და ფშვინავდა, ღმერთო ძილშიც კი სერიოზულია!!! მაგრამ უხდება,