თავად ვკლავ თავს ჩემივე სიყვარულით (1ნაწ. თავი 1)

მახსოვს მაშინ ძალიან ბედნიერი ვიყავი, ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა ..ასაკი არც კი მახსოვს ზუსტად, ვიქნებოდი ასე 17 წლის, სექტემბრის ერთ-ერთი ჩვეულებრივი დილა იყო, დილით მაღვიძარაზე ადრე შემოდგომის სიცივემ გამაღვიძა. ეს ის დროა აი სუსხი დილით

ტკბილი ტუჩები (ანუ შენს კოცნას ვერ დავივიწყებ) (სრულად)

-მიყვარს შენი ტკბილი ტუჩები თქვა მან და კიდევ ერთხელ მაკოცა...წელი ხელზე მომხვია და მეორე სართულზე ამიყვანა.თან ნელნელა მხდიდა ტანსაცმელს სულ შიშველი რომ დამტოვა სხეული დამიკოცნა მეც თმაში ხელი შევუცურე და ამით უფრო გავახელე ოთახში მხოლოდ

მკვლელები (3)

აღარც მახსოვს რომელზე დავწექი ფეხბურთი გვიან დამთავრდა - რომ გავიღვიძე გარშემო ყველაფერი ტრიალებდა,თავი მტკიოდა... სამზარეულოში გავედი 9 ხდებოდა. ამოვამთქნარე , ახლა წყალი შევისხი სახეზე. დათო გამოვიდა - ეხლა ადექი - კი თავი მტკივა ძალიან ... წავალ

უგულო და ბაბნიკი #5

...ყველაფერი უეჩვეულოდ კარგად იყო,ბექა ყოველდღე ახარებდა სხვაადსხვა საჩუქრებით,მთელი საქართველო მოატარა და ამ ულამაზესი ქვეყნის მთელი სილამაზე აჩვენა ტასოს,ერთი შეხედვით ბედნიერი იყო,რომ რაღაც კარგი ხდებოდა მის ცხოვრებაში,მაგრამ ის აზრო,რომ

–ქურდი შეგიყვარდა? (ნაწ. V)

სახეწაშლილი შევარდა მამაკაცი საავადმყოფოში. არც კი იცოდა რა ეთქვა, რა გაეკეთებინა. ლუბას რომ რამე მოსვლოდა, აპატიებდა კი საკუთარ თავს აქამდე შეტოპვას? გაანადგურა გოგო და თვითონ სასმელს მიეცა. უარი ვერ თქვა, ჯერ ანგელოზივით გოგოს დასაკუთრება მოინდომა

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 6)

კიბეებზე რომ ჩავდიოდი დემეტრეს და უჩას ხმა გავიგონე, უჩამ რომ შესძახა „მიყვარხარ დემეო“ კინაღან იქვე ჩავიკეცე სიცილით, კი ვიცოდი რომ ჩემ ძმას ნორმალური ძმაკაცები არ ჰყავდა, მაგრამ ეგრე ცუდად თუ იყო მათი საქმე არ ვიცოდი...

ალერმუს პრაიდი, ანუ ჩემი ცხოვრების შემცვლელი

- ალერმუუუს! - ხმის ჩახლეჩვამდე დავიყვირე და დანგრეულ, ნახევრად დამწვარ ტრეილერს ამოვეფარე, რათა რაკეტა ამეცილებინა. - დეივ! გადმოაგდე! - ათიოდე მეტრით შორს, მანქანას ამოფარებულს გავძახე. მოქნილად გადმომიგდო დიდი, ორ ლულიანი იარაღი. - მიკა! -

უთარიღო დღეები (6)

არა და არ დამეძინა. შუაღამე იყო, ლოგინიდან რომ ავდექი და სალომეს ხალათით გავფრატუნდი გარეთ. საძინებლიდან გასული, პირდაპირ შევეფეთე განრიელს, უკვე მერამდენედ დავიწყევლე თავი და თვალებმოჭუტულმა ავხედე. -შენ რა, არ გეძინა? - წარბაწეულმა ჩამომხედა.

შემიყვარდი, პატარავ! (1 ნაწილი)

-იქნებ არ ღირს... -აბა ესე ვიდგეთ და ვუყუროთ როგორ ტირის?ცოდოა. -და რო მივალ რა ვუთხრა? -ჯერ კითხე რა ჭირს რა იყო პირველად აკეთებ თუ რა? ასეთ გაურკვეველ მდგომარეობაში ჩავარდა სანდრო მელიქიშვილი როდესაც, ქუჩაში მიმავალმა მისმა საძმაკაცომ სკამზე

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [6]

იმ ღამით ნინიმ ძლივს დაამშვიდა, ბოლოს ტირილისგან დაღლილ ანას მის კალთაში ჩაეძინა. ნაზად ეფერებოდა თმაზე და ობლად წამოსულ ცრემლს ხელის ზურგით იწმენდდა. ახლაც იცოდა, რომ დიდი ტანჯვა ელოდა წინ მის მეგობარს და ყველანაირად რომ გვერდში უნდა