გიჟის აღსარება (თავი მეხუთე)

დავუძახე...გამომხედა.. მარი?ვაიმე რა შეცვლილი ხარ..ვერც კი გიცანი..–არაუშავს,მთავარია მე გიცანი..გავუღიმე..–ცუდად გამომივიდა მაპატიე..–არაუშავს საპატიებელი არაფერი გაქ.ლურჯი ტყავის კურტკა და ჯინსის შარვალი ეცვა..წინწკვლას გადაუღია..ეკლესიისაკენ

მაპატიე...შემიყვარდა! (2)

...ცივად უმზერდა თავის ანარეკლს...რამდენი რამ შეიცვალა ამ ორი წლის განმავლობაში...გოგონასგან რომელიც მუდამ იღიმოდა და სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით სიკეზტეს აფრქვევდა,მისგან არაფერი დარჩენოდა...მისი იდესღაც სიყვარულით არასვსე გული,ახლა სიძულვილით

ძვირფასი განძი [5]

ზარანდიას გაეღვიძა პირველს, ღიმილით გადახედა უშფოთველად მძინარე ქალს. აბურდული თმები უწესრიგოდ ეყარა ბალიშზე, ცალი ხელი თავქვეშ ამოედო, ტუჩები ბავშვივით მოეკუმა და მშვიდად სუნთქავდა. უკვე რვის ნახევარი იყო, უნდა გაეღვიძებინა.

ყვავილების გამყიდველი (ნაწილი მერვე)

ისეთი „მოზუთხული“ იყო მარიამის წითელი კაბა ჩემ ტანზე რამის გული შემიწუხდა. უკვე კარგა ხნის მოსულები ვიყავით,მე კიდე ერთ ადგილზე დაკვესებული ვაცეცებდი თვალებს. -მარი საპირფარეშოში გავალ კაბას შევისწორებ-ვუთხარი გაგუდული ხმით -რა შესწორება გინდა

ჩემი ბიჭი(თავი 1)

გამარჯობა მე ვარ ელენე დვალი 16 წლის მაღალი შავი გრძელი სწორი თმით ჭაობისფერი თვალებით მყავს ძმა ნიკა 20 წლის სწავლობს ამერიკაში ბიზნესის ფაკულტეტზე სამწუხაროდ მშობლები ავტოკატასტროფაში დავკარგეთ ჩვენი მშობლებისგან მემკვიდრეობით

ჩემით არჩეული ცხოვრება

არადა ჯერ კიდევ არ გამიხელია თვალები. ვერვიტან უკვე ამ სკოლას!! როდის მოვრჩები ერთი სული მაქვს. რამე მაინც ხდებოდეს ამ დასაწვავში. ჩემს ფიქრებზე გამეცინა და ნელა ავიზლაზნე ლოგინიდან. ოოოი როგორ მეზარებოდა... ამ წვიმაში რა დროს სკოლა იყო

ჩემი მწვანეთვალება (5)

-საბა..... მაინც უნდა გითხრა მერე ვინანებ ამ არ თქმას...(მე) -უკვე ძალიან მაშინებ ნიცა! რა ხდება?(საბა) ხმაზე ეტყობოდა რომ აშკარად ანერვიულდა... -მარტლა გიყვარვარ? (მე) გაუაზრებლად ვთქვი, ჩემს ამ კითხვაზე კი საბა კინაღამ დაიხრჩო.. -რატომ

ჩემი ღიმილიანი ბიჭი... ჰალსტუხით [20] დასასრული

დასასრული ?! ნამდვილ სიყვარულს არ აქვს დასასრული.. ის არამარტო დასასრულის არამედ მუდმივობის საზღვრებსაც სცდება ... სიყვარული მიჰყვება მარადისობას.. მაგრამ მგონი ამ უკანასკნელსაც სჯობნის... ეს იყო თებეას და ტატოს ისტორია.. ბოლო თავი.. მაგრამ არა

შენ ჩემი ხარ ლამაზო! (თავი მეათე)

სახლში შევედით დემე უკვე დამშვიდებული იყო გადავწყვიტეთ გოგოებისთვის დამერეკა ...დემემ კი სანდროს და ლუკას დაურეკა და კიდევ თურმე მათი ძმაკაცი ჩამოსულა ,რომელიც ორი წელი საფრანგეთში ცხოვრობდა და ისიც დავპატიჟეთ,სალათები

ყველა ფერი {7}

ამაოდ ცდილობდა თავი დაეძვრინა მამაკაცის მარწუხებისგან,ვაკო მასზე გაცილებით ძლიერი იყო და დინასაც თანდათან იმედი ეწურებოდა. ბოლო ხმაზე ყვიროდა მიშველეთო,თუმცა ახლომახოს კაციშვილს ვერ დაინახავდით,თითქოს ყველა ერთად აორთქლდა ქუჩიდან.უწყვეტად მოსდიოდა