ადექი და ჩამეხუტე, ყველაფერი გაპატიე (6)

სახლში, რომ შევედით კარები ღია იყო, მაგრამ არავინ არ დაგვხვდა, დემეტრემ მოიარა ოთახები, მაგრამ ვერავინ ნახა... ცოტახანში ასაკიანი ქალი "შემოფანცქვალდა" ოთაში (დემეტრეს ბებია გურულია... დემეტრე ბებიამისთან მინდა და ჩაეხუტა, ბებომ დემეტრეს მოკითხვის

მეორე მე IV თავი

დილით ერეკლეს ესემესმა გამაღვიძა. მეზობელ სოფელში ადგილობრივებს პატარა ტბა დაუგუბებიათ და იქ მეპატიჟებოდა ნავით გასასეირნებლად. მაგრამ ვაი, რომ უბედურება დამატყდა თავს. შუბზე ხელი მოვიკიდე და სიცხე მქონდა. "უეჭველი" უნდა დამემალა, თორმე დგეს

გაზაფხულს გავცვლიდი შენს ერთ კოცნაში ... 6

-შენ რა ეგრე მოდიხარ? -თვალები ისე დამიქაჩა მეგონა გადმოსცვივდებოდა . -რამე მისვია? -ტანსაცმელზე დავიხედე და მერე ისევ გაკვირვებულმა ავხედე . ერთი ამოიოხრა , მერე ფრთხილად მომიახლოვდა და კაპიშონი გადმომაფარა, თავიდან ვერ მივხვდი რას აკეთებდა ,

სიყვარულის ნსხვერპლი (2)

Xl კლასს ბოლო გაკვეთილი ფიზიკის კაბინეტში ქონდათ. ნონას ერთი სული ქონდა გაეგო ზუსტად ვის ეხებოდა მათი საუბარი და დაღონებული სახით მიუახლოვდა ნინელის. -გთხოვ მითხარი, ძალიან გთხოვ გემუდარები, ნუთუ ცუდია რამე? -არა ნონა რას ამბობ, მე არაფერი არ

-შენ თავს ვფიცავარ მიყვარხარ ტო...! { 12 თავი }

...ვიცით,რომ საგრძნობლად დავაგვიანეთ..!და ამიტომაც ბოდიში გვინდა მოვუხადოთ თითოეულ თქვენგან..! ბოდიში! (მართალია,ჩვენი ბოდიშით ვერაფერს ვუშველით თუ თავები დროზე არ დავდეთ,მაგრამ ჩვენ მაინც გვებოდიშება გულწრფელი გულით)ვიცით,რომ

უბრალოდ მიყვარხარ (12)

-ბიზნესში არა ნიშნავს ბიზნესზე ვამბობ არას! არასდროს არ არ მიზიდავდა ეგ სფერო და მითუმეტეს ჩემი ბავშვობიდან გამომდინარე არ ვაპირებ ჩემ შვილებსაც ისე მოაკლდეს მშობლების სითბო როგორც მე მაკლდა ეს. -ელისაბედ შვილო შენ არანაირი სითბო არ გაკლდა რაც

-ეს ომია? -სულაც არა ეს ჩემი ხასიათია - 3

იმ საღამომ კარგად ჩაიარა მე ბექას ძმაკაცებთან ერთად ვიყავი სულ და იმდენ რამეს მიყვებოდნენ ბექაზე რომ ვერ აგიღწერთ და ასე სიცილ სიცილში მოვიდა ჩვენი წასვლის დრო მე ჩანთები ავიღე ყველას დავემშვიდობე და წამოედით მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია არც ერთს

ბოლოს მაინც მოგარჯულებ (ნაწლი 9)

კლუბიდან უკანმოუხედავად წამოვედი გზაში ჩემს თავზე ვბრაზობდი და არა მარტო ჩემს თავზე ცრემლებს ვერ ვიკავებდი, რა უფლებოთ როგორ ბედავს ჩემთან ასე ლაპარაკს,, უცებ უკნიდან ვიღაც წამომეწია მანქანით ეს ირაკლი იყო -ლამაზო კარგად ხარ? -არა ირაკლი არ ვარ

ყველა ფერი

-დე გღვიძავს? -ნახევრად შეაღო დედამისის საძინებლის კარი გოგონამ და პასუხის მოლოდინში გაყინული ტერფები ერთმანეთს გაუხახუნა -მღვიძავს დე მოდი ჩემო სიცოცხლე ჩემთან, წიგნი გვერდზე გადადო და ადგილი მონახა დინასთვის. ისიც სწრაფად შეხტა ლოგინში და ლიკუნას

შურისძიება (1)

წვიმდა.. წვიმდა კოკისპირულად. ყველა სახლში გარბოდა, მხოლოდ მე მივდიოდი ნელა, აუჩქარებლად, რადგან სახლში აღარავინ მელოდა. მშობლები 10 წლის ვიყავი როცა ავტოკატასტროფაში დამერუპა, ნათესავები მე არ მყავს და ახლა ჩემი ერთადერთი იმედიც მოვკდა...