ზოგჯერ წინ გვყავს(15)

– ახლა კი მიდი მოწესრიგსი სახლში წადი და დაისვენე დევიდი ჩამიკოცნე.- ასე გამომისტუმრა მაქსმა ის, რომ არა არ ვიცი რა მეშველებოდა ამ უცხო ქვეყანაში.

განთიადი (სრულად)

-21 ოქტომბერს, ძალიან ლამაზი თეთრი კაბით, ბევრი ხალხის წინ, მინდა შენი ცოლი დავირქვა, მინდა ყველამ დაინახოს, როგორ მეყვარები სულ. -სულ გაგიჟდი ხო? სიცილით ამოთქვა, გაკვირვებულმა მასპინძელმა. -სხვა გზას მიტოვებ? ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ. არ

ისევ აქ (თავი 1)

არ აქვს მნიშვნელობა რამდენად შორს გაიქცევი, პრობლემები,წარსული,ტკივილი,არცერთი მათგანი გაქრება შენი გონებიდან,დრო არაფერს კურნავს,შენ ეჩვევი და თითქოს ეგუები მომხდარს,ეს კი იმაზე მეტად გტკენს, ვიდრე წარსულში მომხდარი ამბავი... გაქცევით ახალ ისტორიას

მომკიდე ხელი - თავი მეთოთხმეტე

-იცი... -კი, განზრახ იყო გაკეთებული. ნეტავ იქვე დასრულებულიყო... -რას ამბობ! გაგიჟდი? -მერჩივნა...

განთიადი (დასასრული)

-21 ოქტომბერს, ძალიან ლამაზი თეთრი კაბით, ბევრი ხალხის წინ, მინდა შენი ცოლი დავირქვა, მინდა ყველამ დაინახოს, როგორ მეყვარები სულ. -სულ გაგიჟდი ხო? სიცილით ამოთქვა, გაკვირვებულმა მასპინძელმა. -სხვა გზას მიტოვებ? ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ. არ

მომკიდე ხელი - თავი მეცამეტე

რამდენიმე წუთში მეც დავტოვე კლასი და გასაღებით ხელში სამასწავლებლოსაკენ გავემართე. კლასიდან გამოსულს საკმაოდ არასასიამოვნო სპექტაკლი დამხვდა დერეფანში. -ვაიმე!- შევძახე, ზურგჩანთა სწრაფად მოვისროლე დერეფ- ნის კუთხეში და ძირს მწოლიარე კლასელისაკენ

მომკიდე ხელი - თავი მეთორმეტე

საღამოს მზის სხივებს ჯერ კიდევ შერჩენოდათ სითბოს კვალი და ლამაზად აელვარებდნენ ფანჯრის მინებს. მავსებდნენ. დღეს სრულყოფილებას მატებდნენ და უსასრულო ჰორიზონტს ალისფრად აფერადებდნენ.

წარსულიდან მომავლამდე (დასასრული)

გაგიმართლა, მაგრამ რა იცი, რა ხდება. იქნებ კიდევ შევხვდეთ ოდესმე და განანებ, რომ ჩემი სიყვარული უარყავი

შენ აგირჩიე! (ნაწილი 10)

უკვე, ლამის 10 წუთი იყო გასული, რაც ერთმანეთს ვუყურებდით, ხმას არ ვიღებდით არცერთი და მხოლოდ თვალების მოძრაობა იცვლებოდა ინტერესის მიხედვით. ჩახველებას უჩას ნათქვამი მოყვა... -უნდა გაკოცო!

,,იბრძოლე ან მოკვდი,, (II თავი)

ყოველთვის ნაკლებად მეოცნებე ვიყავი, უფრო სწორად შეუძლებელზე და წარმოუდგენელზე არ მიოცნებია არასდროს. რადგან ჩემთვის დაუჯერებელი იყო, რომ ოდესმე შეიძლება ზღაპარში გამწვანებულ მდელოზე, ჩიტების ჭიკჭიკსა და პეპლების ფარფატში გამღვიძებოდა.