დაბნელების დაწყებიდან დასრულებამდე (სრულად)

ავტობუსის ლურჯი ფერი გაზაფხულის ჯერ კიდევ შეყინული და გაუმთბარი მიწიდან ამოწვერილი ენძელასგან მოპარულად ეჩვენა, როდესაც ცვირწინ აღმართულ, გრძელ და მასიურ სივრცეზე გადატყორცნილ სილურჯეს აესვეტა, როგორც მუზეუმში შესული ცნობისმოყვარე და ხელოვნების

Je t'aime (თავი 14)

მთელი ზაფხული მშობლებს ვეხმარებოდი სამსახურში ჩემი ინიციატივით, მინდოდა ბევრი საქმე მქონოდა, რომ ნაკლებად მეფიქრა. თავისუფალ დროს კი, ხან ზღვაზე ვიყავი, ხან ვსეირნობდი, ხან მეძინა, ხან კი უბრალოდ არაფერს ვაკეთებდი.

ღამის სურნელება (1 თავი)

ტორო გარეთ მივდივარ და შენც წამოდი ოღონდ თბილად ჩაიცვი -კარგი მაა. გახარებული 8 წლის გოგონა ფეხზე წამოხტა და ოთახში შევიდა დიდი კურტკა მოირგო კაშნე და ხელთათმანები გაიკეთა და მამასკენ გავიდა -ტორო, რა გითხარი მა მე შენ? ქუდი

დამელოდები?

ერთი წუთიც არ გასულა, რომ კარი თვალებაწითლებულმა, თმააბურდულმა ქალმა შემოანგრია. გამძვინვარებულ ცხოველს ჰგავდა. მძიმედ სუნთქავდა. მუშტებშეკრული, ერთდროულად სასოწარკვეთითა და ბრაზით აღსავსე გამომეტყველებით უყურებდა კაცს

მექანიკურად! (15 თავი)

თათა ბედნიერებისგან დაფრინავდა. თავისი ოცნება ახდა. იმ მამაკაცმა შესთავაზა ურთიერთობა,რომელზეც გიჟდებოდა. თავი სიზმარშ ეგონა და ეშინოდა არ გამოღვიძებოდა. -კატოს ეგრევე ვუთხრათ ხო?-დივანზე ისხდნენ და თავი მის მხარზე ჰონდა თათას მიდებული -კი,როცა

ვალენტინა -5- +18

იმ წამს აღმოვაჩინე ზუსტად, რა იყო ჩემი სიამოვნების და რაიდერთან დამოკიდებულების მთავარი წერტილი. დანიან ხელზე გაყინული მტევანი მჭიდროდ მოვხვიე და ძალდატანებით ჩამოვასმევინე მკერდამდე.ვაღიარებ, არარეალურ გამძლეობად დამიჯდა, რომ იმ მომენტში არ

აპრილის დაბადება დეკემბერიში -თავი 8-

კარი შეხსნა და სახლში შევიდა, იმის გათვალისწინებით, რომ სახლში თინა იყო ზედმეტი სიჩუმე დახვდა. კარი გადაკეტა, ფეხზე გაიხადა და გაკვირვებული მისაღებისაკენ გავიდა. არც ტელევიზორის ხმა, არც კარაოკე და მომყვირალი ქალის ხმა, რომელიც გაფიქრებინებდათ

ლაღიძე!მომაჯადოე! (მეორე თავი)

აქ ვერ გავჩერდები არ შემილია -როდისღაც უნდა დაივიწყო -არ შემილია ვიცი გამახსენებს ... ამ დროს დემეტრე მოგვიახლოვდა შემატყო ხასიათზე არვიყავი თუმცა ეს ყველაზე "ლაითად" ნათქვამი იყო -რაგჭირს მარიამ? -არაფერი თავი მტკივა -ვითომ? -მგონი ჯობს შევიდე

მოწამლული და დამკვირვებელი

მიდის ცნობისმოყვარეობითა და წყენით შეზავებული კაცი. მხატვარი მშვიდად ადევნებს თვალს. აკვირდება. იცის, რამხელა სევდას დაატარებს ეს კაცი, რამხელა სიმძიმეს გრძნობს, როგორი მტკივნეული ბრძოლა გაუმართავს საკუთარ თავთან, რომ ოდნავი სიმსუბუქე მაინც იგრძნოს.

წვიმების ომი თავი_1

სუსხიანი დილაა,სწორედ ისეთი როგორიც თებერვალს შეეფერება, ციდან თოვლის ფიფქები მოფრინავენ,ჰაეროვნად,ნაზად,მერე მიწაზე ეშვებიან და ისე ქრებიან რომ თვალის დახამხამებასაც ვერ ასწრებს ადამიანი. უცნაური შეგრძნება მაქვს დილიდან,თითქოს სამყაროში არსებული