ნუცუბიძის ქუჩა (თავი 2)

არც გადამიხედავს ისე ვდებ, შეცდომებისთვის მომიტევეთ თუ არა და კომენტარებში გამოხატეთ, იმედია მოგეწონებათ... შეფასებებს ველოდები მაინტერესებს მოგწონთ თუარა ან გავაგრძელო საერთო დადება? გადატვირთული გრაფიკის გამო ვეცდები ყოველდღე დავდო დღია რომელიმე

კესანე ანუ არ დამივიწყო (9თავი)

გრძელდება მოგზაურობა სამეგობროში ან რაცგინდათ ის უწოდეთ შემოგვიერთდით და იხალისეთ ჩვენს სამეგობროსთან ერთად

ზაფხულის დიდი სიყვარული(დასასრული)

შემდეგ წამოვედით და სახლისკენ დავიძარით ისე ცხელოდა ძაალიან კარგად მახსოვს ის სიცხე მზე ძაალიან სასიამოვნო იყო მისი სხივები სამყაროს ათბობდა

ალისფერი განთიადი (სრულად)

-გიპოვის ნიკოლოზი და პასუხს გაგებინებს.-კბილებში გამოსცრა გოგონამ. -არც მუქარის გერიდება ესე იგი-ჩაიცინა გაბრიელმა.-მაგრამ თუ სიმართლე გაინტერესებს, ეგ მუქარა შენნაირ ბავშვებს უთხარი, მე არც ნიკოლოზის მეშინია და არც მისი მთელი რაზმის.

მარტო'სული {3}

შურისძიება ახლა უფრო ტკბილი იყო, ერთი დარტყმით რომ გაენადგურებინა ვერაფერს იგრძნობდა. ის კი ელოდა, ითმენდა და თვალს ადევნებდა სამართლიანობის ბორბალს რომელიც სულ მალე დაეწეოდა გურამს , გადაუვლიდა და ისე გათელავდა კიტას ჩარევაც არ გახდებოდა საჭირო.

7 წლის შემდეგ! (დასასრული)

-გიღირდა ამ ყველაფრად? -არა ფანგანო.-ნია ძალიან მიყვარდა მთელი ბავშვობა.-მერე გამოჩნდი შენ და ყველაფერი აურიე.-ჩემს ორ საყვარელ ქალს შენ უყვარდი, მე კი ყოველთვის მეორე ხარისხოვანი ვიყავი.

ბიჭი ფანჯრიდან (16 თავი)

შეშლილივით შეგლიჯა სააბაზანოს კარი. ტატოს სარკე დაემსხვრია და სისხლით შეეღება სხეული მაგრამ მაინც არ ჩერდებოდა და გამეტებით ურტყამდა მუშტებს ყველაფერს რასაც ხედავდა. კატო ხელში ჩააფრინდა.- ნუ აკეთებ გეხვეწები...

ნუცუბიძის ქუჩა (თავი 1)

- რა ჯანდაბაა?- ჟანგბადის ბალონის დანახვაზე უცბად წამოიწია, მაგრამ ისე დაეხვა თაბრუ გატოკების საშუალებაც არ ჰქონდა. ისეთი დაღლილი იყო თეთრ კედლებს მოავლო თვალი და წამლების სუნი ყელში ამოაჯდა. ყოველთვოს უკვირდა ამ ბუნებით

7 წლის შემდეგ! (თავი 6)

-მე არა შენ დაივიწყე რომ ვარსებობ.-მე შენ ყველაზს მეტად მიყვარდი.-დღეს მართლა დამთავრდი ნუკა ჩემს ცხოვრებაში..-დემეტრესგან შვილი გყავს.მეორედ მომიგო ომი.-აი ის ანგელოზი ოთახში რომ წევს რას არ მივცემდი რომ ჩემი შვილი იყოს.

შეპყრობილი(4)

ტყეში არმოვჩნდი. რთული იყო სიბნელეში გზის გაკვლევა. ავნერვიულდი, დავიბენი და არ ვიცოდი რამექნა. ასე დაახლოებით ერთი საათი გავიდა. მციოდა და მეძინებოდა. ამდროს მანქანის შუქმა თვალი მომჭრა მეც მის სინათლეს გავყევი. ჩემდა საუბედუროდ