სასიყვარულო თამაშები ( თავი 6- დასასრული)

ერიხ მარია რემარკის ჰკითხეს -,, და მაინც რა არის მონატრება? ". და მან უპასუხა -,, ეს არის განუზომელი ტკივილი, ტკივილი რომლის ჩაცხრობის იმედი ყოველთვის გაქვს, მაგრამ არასოდეს ქვრება.

ძმები (თავი 11)

-ვერ მიაგნეს, ბედი მისი მკვდარი არაა და იმედია სანამ ვნახავ მანამდე მოკლავენ, თორემ ჩემივე ხელს გავისვრი საკუთარი ძმის სისხლში, მისი დაკიდების გამო სიცოცხლე გამიმწარდა_ბრაზით ჩაილაპარაკა ლილუმ.

წერილი შენ...შენისგან!..

ახლა ღამეა,უკუნითი,უძირო და სევდიანი...ოთახში,სადაც მხოლოდ ერთი ფანჯარაა,მარტოობას გაუდგამს ფესვები,თანაც ისე ღრმად,რომ მისი ამოძირკვა უკვე შეუძლებელია...ისე მტკიცედ,რომ მთლიანად შეუსისხლხორცებიათ ერთმანეთი ოთახს და მარტოობას

ის აქ არის !(სრულად)

რამდენადაც მახსოვს ყოველთვის მოხიბლული ვიყავი ბუნებით, ველური სასწაულებით... ხშირად დავდიოდით მე და ჩემი მეგობრები ლაშქრობებში, ლამაზი ბუნების სანახავად და დასათვალიერებლად, ყოვეთვის როდესაც დრო გვქონდა არასდროა ვტოვებდით შესაძლებლობას და თავს

ვერ დამემალები (თავი 3)

ლილემაც ვერ შეიკავა ცრემლები, ამდენ ემოციას ერთად ვეღარ გაუძლო და სასწრაფოდ თავის ოთახში აირბინა. საწოლზე წამოწვა და დემეს სიტყვებზე დაიწყო ფიქრი. ნუთუ ბიჭი მის გრძნობებზე ასე სასტიკად თამაშობდა? ვეღარ დაიძინა, თუმცა რა დააძინებდა....

მთებშია თავისუფლება! (11) მე შენ მიყვარხარ

ბათუ მთავრის სასახლეს სამასკაციანი არმიით მივადექით. -ლილე!-ვიყვირე ბოლოხმაზე. ჭიშკარი ჩაკეტილი იყო-ლილე შენთან მოვედი ჩემო სიყვარულო! გპირდები,რომ აქედან დღესვე წავიყვან-ვღრიალებდი და ჭიშკარს ვამტვრევდით.

ძმები (თავი 10)

-ახლა მკვლელობას აღიარებ ბატონო გიორგი? ორი გამომძიებლის წინ?_გაბრიელი ეცადა მოწოლილი თავბრუსხვევა დაეიგნორირებინა და საქმეზე გადართულიყო. -არააა, მე მკვლელობას ორი გვამის წინ ვაღიარებ_თვალი ჩაუკრა ბიჭმა და იარაღი შემართა.

თუ იპოვი გზას (სრულად!)

მერიემი საშინლად გაწითლდა. ჩანთას ხელი დაავლო და თავქუდმოგლეჯილი გავარდა აუდიტორიიდან. მსგავსი რამ არასოდეს დამართნია. სკოლის პერიოდშიც კი არასოდეს დაუყენებიათ კუთხეში. მთელი კურსის წინაშე შერცხვა და ბოღმა ყელში მოაწვა.

დაკარგული თაობა ( დასასრული )

ადგა და წავიდა.. უსიტყვოდ წავიდა.. მზის ამოსვლამდე აივანზე ვიჯექი.. სალომეს მონაყოლზე ვფიქრობდი „სასიკვდილოდ არ დაუჭრიათ“ მუდმივად გონებაში მიბრუნავდა ეს ფრაზა.. დილას სახლიდან გამოვედი, მანქანა სამსახურში მყავდა დატოვებული, მოვაყვანინე და კახეთის

ჩიხი #3

-ნუ გგონია შენი სკოლის ლაწირაკი ბიჭი ვარ რომელსაც შენზე უდგება და მაგრად ჰკიდია ტელეფონს უპასუხებ თუ არა გესმის? მითუმეტეს როცა ცხოვრობ აქ სადაც იმდენი *ლეა რამდენი ვარაკვლავიცაა ცაზე.